Κάθε φορά που αρχίζει μια συζήτηση περί οικονομίας, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι «άρα θα μιλήσουμε για λεφτά κι όχι για ανθρώπους». Δεν ξέρω κατά πόσο βάσιμος είναι αυτός ο συνειρμός ή αν χάσκει κάπου, αλλά η τελευταία 8ετία στην Ελλάδα μας έμαθε ότι μπορεί μια οικονομία να είναι καλά και μια κοινωνία να μην είναι. Μπορεί η χώρα να είναι καλά, αλλά οι πολίτες της όχι.
Μην έχοντας περάσει ένας μήνας από τότε που ο πρωθυπουργός ανήγγειλε από την Ιθάκη ότι η Ελλάδα βγαίνει από τα μνημόνια, το πιο φυσιολογικό που αναρωτιόμαστε όλοι μας είναι το τι υπάρχει μετά. Έχουμε έναν ψιλοϊδρυματισμό. Δε νιώθουμε και πολύ σίγουροι για το αν πρέπει να σταθούμε στα πόδια μας. Αν όσα συμβαίνουν συνίστανται σε αυτό δηλαδή.
Σε κάτι τέτοιες συνθήκες καλό είναι να σκεφτόμαστε ότι δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι. Ότι πριν από εμάς υπήρξαν κι άλλοι που κατάφεραν να κολυμπήσουν με ίδια μέσα και δείχνουν να τα καταφέρνουν. Ή τουλάχιστον να βαδίζουν σε μονοπάτια που δεν θα βάδιζαν υπό την εποπτεία του ΔΝΤ και των ευρωπαϊκών θεσμών.
Ισλανδία, Ιρλανδία, Πορτογαλία και η ιδιάζουσα περίπτωση της Ισπανίας. 4 χώρες, οι 3 μέλη των PIGS, κάθε μία όμως μια διαφορετική περίπτωση. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει πάντοτε να το τοποθετούμε στους στοχασμούς μας. Θα βρεθούν σημεία τομής με τους Πορτογάλους ή με τους Ισπανούς, αλλά όχι επαρκή ώστε να μπορούμε να συγχέουμε περιπτώσεις.