Όποιος έχει δουλέψει πάνω από μια μέρα τα τελευταία χρόνια, το γνωρίζει πάρα πολύ καλά: ζούμε σε μια εποχή που τα εργασιακά δικαιώματα αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια. Για την ακρίβεια, η ίδια η έννοια του εργατικού δικαιώματος έχει φτάσει να αμφισβητείται ευθέως ακόμα και ως όρος.
Σε μια τέτοια κατάσταση, κατά την οποία οι εργαζόμενοι μπορεί να απολυθούν για πλάκα και με το έτσι θέλω, ελάχιστοι θα πουν «όχι» ακόμα και στην πιο παράλογη απαίτηση του εργοδότη τους. Και όσο μικρότερη αξιοπιστία διακατέχει ένα επάγγελμα τόσες περισσότερες είναι και οι καθημερινές αυθαιρεσίες που επιβάλλονται στους εργαζόμενους. Αν θέλει να δει κανείς ένα χαρακτηριστικό επάγγελμα που να επιβεβαιώνει αυτή την κατάσταση ας ρίξει μια ματιά στα όσα ισχύουν στον κλάδο των ντελιβεράδων.
Οι ντελιβεράδες είναι οι εργαζόμενοι που βρίσκονται στον πάτο του κόσμου της Εργασίας. Πληρώνονται άσχημα, δουλεύουν μέχρι αργά το βράδυ και φυσικά -αυτό είναι απίστευτη πρωτοτυπία- χρησιμοποιούν δικό τους μηχανάκι για να τις παραδόσεις και όχι το μηχανάκι του χώρου στον οποίο δουλεύουν. Με άλλα λόγια, αν δεν έχεις δικό σου μηχανάκι δεν πιάνεις δουλειά σαν ντελιβεράς. Σαν να να σου λένε ας πούμε να πας να δουλέψεις σε ένα γραφείο αλλά να πρέπει να φέρνεις την δική σου καρέκλα και τον δικό σου υπολογιστή: ναι, μιλάμε για τέτοιον παραλογισμό.
Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια ακούμε διαρκώς για θανάτους ντελιβεράδων στην άσφαλτο. Αν κάποτε η οικοδομή ήταν ο χώρος από τον οποίο προέκυπταν τα περισσότερα εργατικά δυστυχήματα, πλέον ο κλάδος του ντελίβερι την κοιτάει στα μάτια. Και αυτό είναι λογικό: όταν ο ντελιβεράς ωθείται να τρέχει με το μηχανάκι για να φτάσει γρήγορα η παραγγελία και μην κάνει παράπονα ο πελάτης, όταν για να γλυτώσεις την κατσάδα του αφεντικού σου ωθείσαι να περνάς με κόκκινα φανάρια, να πηγαίνεις ανάποδα στους δρόμους, να κάνεις τη μια παραβίαση μετά την άλλη, δεν είναι να απορεί κανείς που οι λέξεις «νεκρός ντελιβεράς» εμφανίζονται όλο και πιο συχνά στους τίτλους των ειδήσεων.
Είναι κατανοητό ότι τις μέρες που βρέχει και χιονίζει είναι και εκείνες που το να μένεις στο σπίτι και να παραγγέλνεις κάτι απ’ έξω για να φας φαντάζει η πιο ελκυστική ιδέα στον κόσμο. Που να βγαίνεις άλλωστε τώρα μέσα στο κρύο, την βροχή και το χιόνι για να πας μέχρι το σουβλατζίδικο; Ε, λοιπόν δεν είσαι ο μοναδικός που έχει αυτή την ηδέα: κάτι τέτοιες μέρες που είναι μέσα στην κακοκαιρία, όλοι αυτή την ιδέα έχουν.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι στα μαγαζιά που παίζει ντελίβερι, πολύ απλά σπάνε τα τηλέφωνα. Και ότι εκείνη τη στιγμή, η έτσι κι αλλιώς εντατικοποιημένη εργασία του ντελιβερά αποκτά ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Και μάλιστα σε μια συνθήκη που μόνο ιδανική δεν την λες: ενώ οι δρόμοι έχουν γίνει λίμνες και το να κυκλοφορείς με μηχανάκι ένα τέτοιο βράδυ ισοδυναμεί στην καλύτερη με βασανιστήριο.
Μπορείς βέβαια πάντα να μην οικειοποιηθείς αυτή την οπτική. Μπορεί να σκεφτείς «τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή, δύσκολη» και να παραγγείλεις κανονικά. Άλλωστε, στην δουλειά μας όλοι έχουμε δύσκολες μέρες. Γιατί δηλαδή να αποτελεί εξαίρεση ο ντελιβεράς; Γιατί να κάτσεις να μαγειρέψεις ενώ μπορείς να παραγγείλεις; Για να διευκολύνεις τη ζωή ενός εργαζόμενου σαν εσένα; Σιγά μην κάτσεις να σκάσεις.
Αναμφίβολα αυτή είναι μια άλλη οπτική που μπορεί να οικειοποιηθεί κανείς. Δικαίωμά σου να σκέφτεσαι έτσι, δημοκρατία έχουμε. Γιατί να σκεφτείς τον ντελιβερά; Στην τελική, έτσι είναι η δουλειά, δύσκολη.
Ναι, φίλε αναγνώστη μπορείς να σκέφτεσαι έτσι και να παραγγέλνεις όταν έξω βρέχει και χιονίζει. Απλά να το ξέρεις: είναι τεράστια γαϊδουριά.-