Σε μια συζήτηση που έτυχε να έχω με φίλους πριν κάποιες μέρες σχετικά με το αν πρέπει να παραγγέλνει κανείς φαγητό σε μέρες οικτρής κακοκαιρίας όπως αυτή το βράδυ της Παρασκευής ή των προηγούμενων ημερών, ακούστηκε μια άποψη. «Εννοείται πως ο καθένας μας πρέπει να σκεφτεί τον ντελιβερά, αλλά αυτή είναι η δουλειά τους και έχουν αποδεχτεί τις δυσκολίες της».
Αυτή η σκέψη δεν είναι απαραίτητα κακή ή καλή. Είναι άκρως λογική θα έλεγα. Όλοι μας όταν επιλέγουμε ένα επάγγελμα, έχουμε αποδεχτεί μέσα μας τις όποιες θυσίες απαιτήσει στην πορεία. Κι αν κάποια στιγμή δεν τις αντέχουμε, παίρνουμε την απόφαση να αναζητήσουμε αλλού την τύχη μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να μπει ο ανθρώπινος παράγοντας και η κατανόηση στη μέση.
Τις προηγούμενες μέρες κυκλοφόρησε σε αρκετές ιστοσελίδες μια φωτογραφία από εναερίτες της ΔΕΔΔΗΕ πάνω σε καλώδια να προσπαθούν να διορθώσουν μια βλάβη και να επαναφέρουν την τάση. Κι αυτό το θέαμα δε γίνεται να μη σου προκαλέσει σεβασμό. Τη στιγμή που αρκετοί είχαμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε τη ζεστασιά του σπιτιού μας, άλλοι έπρεπε να βρεθούν στο καθήκον.
Όχι μόνο εναερίτες. Ένας ολόκληρος μηχανισμός. Οι εναερίτες έγιναν όμως το σύμβολο. Κι αν μάθεις κάποια πράγματα για τη δουλειά τους, τότε ο σεβασμός σου θα αυξηθεί κατακόρυφα. Δεν θρέψω καμία εκτίμηση συνολικά για τη ΔΕΗ και θεωρώ ότι η αντίληψη τους είναι αναχρονιστική και συνήθως αντιπεριβαλλοντική. Κι αυτό θα φροντίζω πάντα να στο στηλιτεύω.
Όπως όμως θα πρέπει όταν υπάρχει ευκαιρία και ο ελάχιστος χώρος να αναγνωρίζουμε την υπερπροσπάθεια που κάνουν κάποιοι άνθρωποι με σκοπό να είμαστε οι υπόλοιποι καλά. Οι εναερίτες είναι μια ενδεικτική κατηγορία.
Σε χιόνι, σε φουλ καύσωνα, σε αλλαγή χρόνου την Πρωτοχρονιά, το βράδυ της Ανάστασης, μεσημέρι Κυριακής Πάσχα, όποια περίσταση αργίας και οικογενειακής μάζωξης κι αν είναι, εκείνοι δεν έχουν το «δικαίωμα» να αφήσουν ούτε λεπτό τη θέση τους. Καλούνται να ανέβουν ψηλά στις κολώνες και να τσεκάρουν οποιοδήποτε υπάρχον πρόβλημα ή να προλάβουν κάποιο άλλο.
Την ώρα που εσύ μπορεί να τους βρίζεις γιατί σε εμποδίζουν να πας να γιορτάσεις το ρεβεγιόν, τη στιγμή που παίρνεις τηλέφωνο για να τους βρίσεις γιατί σου έπεσε το ρεύμα επειδή άναψες δύο συσκευές σε μονοφασικό ρεύμα, εκείνοι σκύβουν το κεφάλι και μετά ανεβαίνουν ψηλά για να σε εξυπηρετήσουν. Πάνε να επέμβουν σε καλώδια χωρίς να διακόψουν την τάση του ρεύματος. Δεν ξέρω τι μισθό παίρνουν, αλλά όσο κι αν παίρνουν, δεν μπορεί να ζυγιαστεί με τα εμπόδια τους.
Κι αν για τους εναερίτες στην Αθήνα μπορείς να πεις ότι σπάνια συναντούν ακραίες καταστάσεις, δεν ισχύει το ίδιο για την υπόλοιπη χώρα. Σε απομακρυσμένα χωριά σε μεγάλο υψόμετρο, σε μικρά νησιά όπου δεν υπάρχει υπηρεσία και ταξιδεύουν με καράβι από το κοντινότερο νησί, εκεί τα πράγματα είναι ακόμα πιο ζόρικα. Στις περισσότερες περιοχές πέρα από τα πολύ μεγάλα αστικά κέντρα οι εναερίτες είναι 50+ χρονών άνθρωποι. Έχει κι αυτό την αξία του.
Σκεφτείτε για παράδειγμα ένα χωριό στη Φθιώτιδα – μου διαφεύγει τώρα το ποιο – που είχε την Κυριακή -23 βαθμούς. Για να πάνε πρωτίστως οι εναερίτες εκεί θα πρέπει να κάνουν πρώτα ασκήσεις επί χάρτου και αφού καταφέρουν να φτάσουν, θα κληθούν να ξεπαγιάσουν και ταυτόχρονα να είναι πολύ προσεκτικοί με την τάση.
Κάποιος θα πει «ρε φίλε μας κάνεις τον ηθικό ταγό; τώρα τους θυμήθηκες τους εναερίτες;». Αρχικά, αυτός που θα το πει δεν μπορεί να ξέρει πόσο θυμόμαστε ή εκτιμούμε τέτοιες επαγγελματικές κατηγορίες. Δεύτερον, είναι πάντοτε οι ζόρικες στιγμές και μια αφορμή που έρχεται να μας ωθήσει να κάνουμε αυτή την αναγνώριση.
Το ότι δεν γίνεται συχνά δε σημαίνει ότι παύει να ισχύει. Πάντα θα βρίσκεται εκεί. Αόρατο μεν, αλλά – ελπίζω – κατανοητό και καταπραϋντικό στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθώς κάνουν τη δουλειά τους.
Ναι, δουλειά τους. Ναι, επιλογή τους. Αλλά ποιος λέει ότι δε χωράει η κατανόηση και η στήριξη;