Μια απαράβατη αρχή σε περιπτώσεις θανάτου είναι το περίφημο «ο νεκρός δεδικαίωται». Στην πορεία της ανθρώπινης Ιστορίας υπήρξαν περιπτώσεις ανθρώπων που έπρεπε να εξαιρεθούν από το ρητό. Ο Χίτλερ, ο Στάλιν και πόσοι άλλοι που διέπραξαν ηθικά ή φυσικά δολοφονίες και σφάγιασαν λαούς.
Νομίζω ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε πως ο Θέμος Αναστασιάδης δεν ανήκει στην παραπάνω κατηγορία για να τον αφαιρέσουμε από τον κανόνα και να συμπεριφερθούμε απρεπώς απέναντι σε έναν νεκρό και έτι περισσότερο απέναντι στη γυναίκα και τα παιδιά του.
Ναι, ο Θέμος βρέθηκε μέσα σε πολλά απ΄ αυτά που κάποιος θα έλεγε διαπλεκόμενα, στο μυαλό πολλών συνοδευόταν από πολλά αρνητικά χαρακτηριστικά, κάποια είχαν σωστή βάση, κάποια ήταν αβάσιμα, αλλά σίγουρα δεν είναι τώρα η στιγμή να τα επαναφέρει κανείς στη συζήτηση. Ο χρόνος θα περάσει κι όσοι θέλουν να του προσάψουν χίλιες δυο κατηγορίες θα το κάνουν. Τότε όμως.
Ήμουν πάντοτε της άποψης ότι για κάποιους ανθρώπους δεν χρειάζεται να εκφέρουμε επαίνους σώνει και ντε επειδή πέθαναν. Αναφέρομαι πάντοτε στους εξωτερικούς παρατηρητές όπως εγώ, εσύ κι οποιοσδήποτε δεν γνώρισε τον Θέμο και τον κάθε Θέμο. Γιατί προφανώς και θα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν να μοιραστούν ιστορίες μαζί του και στενοχωρήθηκαν στο άκουσμα του θανάτου του.
Όπως λοιπόν εμείς οι μη έχοντες έστω μία προσωπική επαφή με τον Θέμο δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ευλογήσουμε τη μνήμη του, έτσι θα πρέπει να σεβαστούμε όσους νιώθουν την ανάγκη να το κάνουν και να μην βγάζουμε όλη μας την αρνητικότητα.
Το να σιωπήσουμε και να αφήσουμε τους ανθρώπους του να τον πονέσουν και να τον κλάψουν, δεν είναι κάλεσμα για ολοκληρωτική λήθη όσων θεωρούμε λάθη του. Είναι μόνο ένα κάλεσμα για την απαιτούμενη σιωπή των ημερών.
Ταυτόχρονα όσοι «τολμούν» να γράψουν μια εμπειρία τους μαζί του και την επενδύουν με λυρισμό και με συναίσθημα, δεν του κάνουν αγιογραφία ούτε προσπαθούν να πείσουν τους άλλους να αφήσουν στην άκρη τις πεποιθήσεις τους. Είναι απλώς κι αυτό ένα από τα κομμάτια του Θέμου που έχουν στο μυαλό κι ίσως στην καρδιά τους. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Ούτε σε αυτούς χρειάζεται να γινόμαστε τοξικοί και να σπεύδουμε να τους αναιρέσουμε.
Η αντίληψη κι η άποψη του καθενός για τον Θέμο και προσωπικότητες σαν τη δική του διαμορφώνονται απ΄όλες τις προλαμβάνουσες. Κάποιοι άνθρωποι δεν τον ήξερα μόνο επειδή τον έβλεπαν στο Όλα ή επειδή είχαν παρακολουθήσει όσα συνέβησαν με την υπόθεση Ζαχόπουλου για παράδειγμα.
Κάποιοι, ιδίως δημοσιογράφοι και όσοι βρέθηκαν κάποτε υπό τη δούλεψη του, ένιωσαν και νιώθουν μια ευγνωμοσύνη προς το πρόσωπο του για την ευκαιρία, για τη θέση και για την καθοδήγηση που τους έδωσε. Αν εσείς βρίσκετε κάτι κακό σε αυτό, δε σημαίνει ότι είναι λάθος. Ούτε η ευγνωμοσύνη συνίσταται σε άφεση αμαρτιών. Είναι όμως αυτό το συναίσθημα που κυριαρχεί τη στιγμή της απώλειας.
Για όλους εμάς τους απ΄έξω ο Θέμος είχε ορισμένα στοιχεία να τον συνοδεύουν. Ας τα κρατήσουμε για τον εαυτό μας αυτή τη στιγμή γιατί ο χώρος τώρα δεν είναι για μας!