Ο Μάικλ Τζάκσον, πέρα από Βασιλιάς της Ποπ ήταν κι ένα τεράστιο είδωλο για πολλούς. Σε παθολογικό βαθμό. Ήταν ο μαύρος πιτσιρικάς που κατάφερε να σταθεί σε έναν κόσμο λευκών όπως ήταν αυτός της δεκαετίας του ’70 και του ’80.
Όπως συμβαίνει στον καθένα με τα είδωλα του, υπάρχει μια λογική άρνηση ως προς τα όσα του έχουν προσάψει κατά καιρούς. Μόνο που ο Μάικλ Τζάκσον δεν είναι ένα οποιοδήποτε είδωλο που απλώς καταρρέει. Μιλάμε για έναν δισεκατομμυριούχο τραγουδιστή που έχει κατηγορηθεί άπειρες φορές ότι βίασε ανήλικα άτομα. Κυρίως παιδιά από 12 ετών και κάτω.
Μπορεί οι κατηγορίες να μην έχουν αποδειχτεί μέχρι στιγμής σε δικαστήριο, όμως αρχίζουν να μαζεύονται πράγματα που όσο και να θες να εθελοτυφλείς, σου τραβάνε τις βλεφαρίδες και σου ανοίγουν τα μάτια. Μετά τον θάνατο του έχουν γίνει πολλά. Θα είναι πραγματικά απίθανο να μην ισχύει τίποτα. Πριν από 4-5 χρόνια η αστυνομία έκανε έφοδο στη Neverland και βρήκε βιβλία με φωτογραφίες άκρως ενοχοποιητικά. Τότε η οικογένεια Τζάκσον δήλωσε ότι δεν ήταν επιλήψιμα.
Τώρα έρχεται ένα ντοκιμαντέρ, μια ομολογία, μια εξομολόγηση καλύτερα, δύο ανθρώπων που ισχυρίζονται ότι υπέστησαν σεξουαλική κακοποίηση από τον Τζάκσον σε ηλικία 7 και 9 ετών αντίστοιχα.
Μάλιστα, ο Γουέιντ Ρόμπσον, εις εκ των δύο, ζούσε στην Αυστραλία και ο Τζάκσον έπεισε την οικογένεια του να μείνει στην Αμερική ύστερα από ταξίδι αναψυχής και πήρε τον Ρόμπσον στη Neverland για να κάνει όσα κατηγορείται. Το Leaving Neverland είναι ένα ντοκιμαντέρ 4 ωρών με τα δύο φερόμενα ως θύματα να λυγίζουν με τις περιγραφές τους και να μιλούν για το πόσο καταστράφηκε η ζωή τους σήμερα.
Στο βίντεο μπορείς να δεις και να ακούσεις πολλά απ΄αυτά που ειπώθηκαν και στο ντοκιμαντέρ.
Στην προβολή του ντοκιμαντέρ στο φεστιβάλ Sundance υπήρξαν αρκετοί υποστηρικτές του Μάικλ Τζάκσον που κρατούσαν πλακάτ κι απειλούσαν. Υπήρξε μέχρι κι αστυνομία για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο βιαιοπραγιών.
Παράλληλα, η οικογένεια του έβγαλε ανακοίνωση στην οποία κατηγορούσε για ψευδομαρτυρία τον Ρόμπσον και τον Σέιφτσακ – το έτερο θύμα – και ότι στο παρελθόν είχαν καταθέσει στο δικαστήριο ότι ο Μάικλ Τζάκσον δεν ασέλγησε ποτέ.
Μέχρι εδώ είναι τα γεγονότα. Από δω και πέρα αρχίζει για τον καθένα η πεποίθηση κι αυτό που τον ωθεί ο δικός του ψυχισμός να πιστέψει. Ο φανατικός υποστηρικτής του MJ, ή ακόμα και ο μη φανατικός, μπορεί να δεχτεί ότι υπήρξαν κάποιοι που βρήκαν ευκαιρία να διεκδικήσουν λεφτά και είτε εκβιάζουν είτε κατηγορούν ανοιχτά μέχρι να τους κλείσουν το στόμα με δολάρια.
Μπορεί όμως να απαρνηθεί μέσα του όλες αυτές τις περιπτώσεις; Γιατί εδώ δεν μιλάμε για ανθρώπους που πήγαν να κατηγορήσουν δικαστικά. Μοιράστηκαν όσα έζησαν σε ένα ντοκιμαντέρ που έγινε με πάρα πολλή προσοχή. Ακόμα κι αυτό που τους προσάπτει η οικογένεια δικαιολογείται.
Ο Ρόμπσον κι ο Σέιφτσακ κοιτούσαν με θαυμασμό τον Μάικλ Τζάκσον. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων θύματα κακοποίησης, ειδικά ανήλικα, αρνούνται να αποδεχτούν μέσα τους ότι είναι θύματα. Αρνούνται να πιστέψουν ότι ο άνθρωπος που είχαν για θεό είναι κίβδηλος. Απορρίπτουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Είναι από τις στιγμές που καλούμαστε να δούμε τα πράγματα sensu stricto. Να αφήσουμε έξω τους συναισθηματισμούς και την επένδυση που κάναμε στην ειδωλοποίηση κάποιου. Αναμφίβολα σκληρό και καταρρέει ένας ολόκληρος κόσμος μέσα σε πολλούς, για αρκετούς χάνεται ένα μέρος της ψυχής τους, άλλοι εισέρχονται σε μια ανισορροπία.
Όμως πια δεν μπορεί να διασώζεται αυτό και να κουκουλώνεται ένα τόσο μεγάλο έγκλημα εφόσον έχει συμβεί. Κι εγώ εξακολουθώ να γράφω σε υποθετικό βαθμό, όσο μπορώ, γιατί δικαστής δεν είμαι και δεν πρόκειται να κάνω αυτό που έχω κατακρίνει στο παρελθόν.
Προφανώς και η δική μου σκέψη έχει πάρει μια κατεύθυνση και είναι έκδηλο. Το ζήτημα όμως εδώ δεν είναι να καταδικαστεί διά παντός η μνήμη και το καλλιτεχνικό έργο του Τζάκσον. Απέναντι σε αυτά ο καθένας θα κρίνει όπως ορίζει το μέσα του και μέχρι εκεί που αντέχει. Εδώ το ζήτημα είναι μια μεγάλη υποκρισία πρωτίστως από την αμερικανική κοινωνία. Μια υποκρισία στην οποία είναι συνηθισμένη.
Οι ίδιοι άνθρωποι που καταδίκασαν τον Κέβιν Σπέισι και τόσους άλλους βασισμένοι απλώς σε κατηγορίες μη αποδεδειγμένες στο δικαστήριο, αρνούνται να κάνουν το ίδιο με τον Μάικλ Τζάκσον. Αλλά και το αντίθετο. Κι αυτή η υποκρισία έρχεται ως μια βασική απόρροια του ψυχικού δεσίματος που αναφέραμε παραπάνω.
Σε περιπτώσεις ανθρώπων με τόσο τεράστιο impact όπως ο Μάικλ Τζάκσον δεν υπάρχει αγάπη. Υπάρχει λατρεία. Υπάρχει ναός και τέλεση της λατρείας. Γι΄αυτό η Ιστορία δεν τους ξεγράφει ποτέ, γι΄αυτό και είναι αβάσταχτο να μετατρέψει κάποιος το τοτέμ του σε ένα απόρριμα.
Το αναντίρρητο για μένα είναι ότι αν ποτέ υπάρξουν τα κότσια να ερευνηθούν ενδελεχώς οι κατηγορίες και αποδειχθούν βάσιμες, η υστεροφημία του Μάικλ Τζάκσον θα πρέπει να θανατωθεί αυθωρεί και το Smooth Criminal να γίνει η στάμπα του για όσο αντέξει ακόμα η Ιστορία να τον «κρατάει»…