Τα τελευταία δύο καλοκαίρι η Ελλάδα ασφυκτιά σε κάθε της σημείο από τουρισμό. Πάνω από 30 εκατομμύρια άνθρωποι έρχονται στη χώρα και πολύ λογικά η πρωτιά στις επιλογές ανήκει σε νησιά όπως η Σαντορίνη και η Μύκονος.
Μόνο που η διαφορά από το καλοκαίρι στο χειμώνα για κάποια είναι τεράστια. Παραδόξως, η Μύκονος είναι από τα νησιά που διαφέρει αρκετά η «ζωή» τους τον Σεπτέμβριο από τον Ιανουάριο. Μια μεγάλη πτώση είναι πάντοτε λογική, αλλά αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στο νησί είναι αδικαιολόγητο.
Ή, για να είμαστε ειλικρινείς, δικαιολογημένα αδικαιολόγητο. Αυτό το λέμε γιατί η Μύκονος έγινε απίστευτα απλησίαστη για τους Έλληνες και στόχευσε την οικονομική της άνθιση και τον τζίρο στα γερά πορτοφόλια του εξωτερικού. Μόνο που αυτά έρχονται για 3 μήνες το πολύ. Άντε 4. Τον υπόλοιπο χρόνο που το νησί θα ήλπιζε στην εσωτερική διακίνηση, δεν υπάρχει ζωή.
Όχι τόσο με την έννοια του κόσμου, αλλά με την έννοια των επιχειρήσεων και των χώρων που μένουν ξενοίκιαστοι. Η κατάσταση της τελευταίας εξαετίας εκτόξευσε σε τέτοιο ύψος τα ενοίκια που είναι μετρημένοι στα δάχτυλα αυτοί που μπορούν να τα εξυπηρετήσουν και ακόμα λιγότεροι αυτοί που θα το κάνουν γνωρίζοντας ότι αυτή την εποχή δεν θα τα πάρουν πίσω.
Το καλοκαίρι πάρα πολλά μαγαζιά της πρωτεύουσας μεταφέρονται στη Μύκονο. Πάρα πολλοί επιχειρηματίας νοικιάζουν χώρους για 4 και 5 μήνες. Όσο διαρκεί η καλή κίνηση στο νησί. Από τέλη Οκτωβρίου μέχρι και τα μέσα Απριλίου τα πάντα είναι άδεια. Εσχάτως το πρόβλημα είναι ακόμα πιο ογκώδες, αφού σύμφωνα με το Mykonos LiveTV η Χώρα του νησιού δυσκολεύεται να έχει, όχι πληρότητα, αλλά κατά το ήμισυ επάρκεια.
Τα 5.000 ευρώ που είναι το πιο συνηθισμένο κατώτατο όριο για ενοίκιο δεν επιτρέπει σε κανέναν να δει αυτή την προοπτική στη Μύκονο. Για αγορά ούτε λόγος, αφού ένα απλό διαμέρισμα μπορεί και να πωλείται πάνω από 300.000 ευρώ.
Τα Ματογιάννια είναι πιθανό να έχουν άδειους χώρους ακόμα και τον Μάιο και τον Ιούνιο. Το γεγονός ότι όλη η εμπορικότητα έχει μεταφερθεί πολύ κοντά στις παραλίες, με κινήσεις όπως το Nammos Village, έχει απορροφήσει ένα μεγάλο ποσοστό κόσμου από τη χώρα.
Στη λογική τα ελληνικά νησιά να είναι ένας σταθμός για κρουαζιέρες που να καλύπτει τουλάχιστον τα μισά από τα περίπου 40 κριτήρια που απαιτούνται, η Μύκονος έχει προσανατολίσει τον τουρισμό της παραλιακά. Αυτό όμως δεν είναι το μείζον αίτιο του προβλήματος.
Είναι η λεγόμενη ασυδοσία των ιδιοκτητών στη Χώρα που αντιλαμβανόμενοι την κατάσταση στο νησί κι επηρεασμένοι από τον πακτωλό ρευστού που διακινείται το καλοκαίρι, έχουν απαιτήσεις παράλογα υπέρογκες. Μια σανίδα να έχει κάποιος στα Ματογιάννια, θα την χρεώσει 200 ευρώ.
Οι απαιτήσεις βέβαια δημιουργήθηκαν κι από την κυριαρχία του Air Bnb κι επειδή η Μύκονος δεν είναι ακόμα ένα νησί που να λειτουργεί απόλυτα σε αυτή τη λογική, αρκετοί ιδιοκτήτες προσπαθούν να ρεφάρουν με το κανονικό νοίκι αυτά που θα κέρδιζαν αν ο χώρος τους νοικιαζόταν όπως τα Bnb.
Το βέβαιο είναι ότι κάποια στιγμή αυτή η φούσκα που έχει χτιστεί στη Μύκονο θα σκάσει ή θα ξεφουσκώσει αρκετά. Είναι κάτι που φαίνεται να το αποζητούν και οι μόνιμοι κάτοικοι της που βλέπουν να έχει εξαφανιστεί για τα καλά ο παραδοσιακός χαρακτήρας. Ειδικά στη Χώρα.