Η ανθρώπινη ιστορία έχει φτιαχτεί πάνω σε άπειρους μύθους. Ο πιο τρανταχτός είναι ο εκ θρησκείας ορμώμενος που αναφέρει ότι ο Θεός έφτιαξε τα πάντα στη Γη για τον άνθρωπο κι αυτός είναι το επίκεντρο.
Είναι ότι ο άνθρωπος επειδή έχει την ομιλία και τον λόγο, έχει ανωτερότητα σε σχέση με κάθε άλλο έμβιο ον σε αυτόν τον πλανήτη. Δυστυχώς πλανηθήκαμε οικτρά. Περισσότερο εκφυλιστικό είναι τελικά αυτό το θεωρούμενο προνόμιο, γιατί αποτέλεσε την πανάκεια μας απέναντι σε όλα. Δικαιολογούσαμε και δικαιολογούμε κάθε συμπεριφορά εξαιτίας του.
«Ο Θεός μας έδωσε την ομιλία γιατί εμείς είμαστε το επίκεντρο, άρα κάθε μας συμπεριφορά προς τα ζώα είναι αιτιολογημένη». Αυτό μοιάζουμε να λέμε με κάθε μας κίνηση. Είτε αυτή αφορά την ουσία είτε τους τύπους. Προφανώς η ουσία είναι αυτή που θα θέλαμε. Ή μήπως όχι όλοι;
Οι 170 βουλευτές που κλήθηκαν να ψηφίσουν την αναθεώρηση του άρθρου 24α του συντάγματος, μάλλον δεν ασχολούνται ιδιαίτερα ούτε με την ουσία ούτε με τους τύπους.
https://www.youtube.com/watch?v=b2L0hGnGpWQ
Αν είχα κάτι να ευχηθώ, αυτό θα ήταν κάθε άνθρωπος να μην συμπεριφέρεται με βίαιο τρόπο στα ζώα. Ακόμα και σε αυτά που καταναλώνουμε, η συμπεριφορά από την αρχή ως το τέλος να υπακούει σε ένα υπόβαθρο στοργής. Κάτι που προφανώς δεν γίνεται. Κι εκεί που η ελεύθερη βούληση των ανθρώπων σαπίζει, έρχεται ο νόμος να αφαιρέσει ή να γιατρέψει τα σάπια κομμάτια.
Θα ερχόταν δηλαδή, αφού στην Ελλάδα τα ζώα είναι περιβάλλον σύμφωνα με το νόμο. Έτσι γενικά κι αόριστα. Είναι μέρος αυτού που θεωρούμε εξίσου πλανημένοι ότι μας ανήκει. Με τη συνταγματική αναθεώρηση που τόσο πάλεψαν οι φιλοζωικές εταιρείες, θα γινόταν το λογικό. Θα υπήρχε ξεχωριστή νομοθετική πρόβλεψη για την κακοποίηση και την εν γένει άσχημη συμπεριφορά απέναντι στα ζώα.
Αυτή δεν ήρθε. Κι αφού δεν ήρθε πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσουμε να μετράμε αυτές τις καταστάσεις διαφορετικά. Να τις συμπεριλαμβάνουμε σε κεντρικό σημείο όταν έρχεται η ώρα της ψήφου μας, αλλά και της γενικότερης πολιτικής μας τοποθέτησης και στήριξης. Η άποψη του κάθε κόμματος για τη χλωρίδα και την πανίδα πρέπει να είναι βασικό μας κριτήριο.
Σε μια χώρα που τουλάχιστον 10-15 φορές το χρόνο βγαίνουν στις ειδήσεις περιπτώσεις απάνθρωπης κακοποίησης ζώων και άλλες τόσες απλώς δεν βλέπουν το φως, είναι δυσθεώρητο το μέγεθος του εγκλήματος που συντελέστηκε στη Βουλή χθες. Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι το «απάνθρωπος» δεν πρέπει να έχει πλέον αρνητική χροιά. Πρέπει να είναι θετικό. Γιατί τελικά το να είσαι άνθρωπος είναι το προβληματικό.
Προφανώς και δεν επιχειρώ να κάνω τσουβάλιασμα, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν αίμα κι ιδρώτα κάθε μέρα για τα ζώα. Και τους αξίζει μόνο θαυμασμός. Όπως θαυμασμός αξίζει και σε όσους δίνουν το παραμικρό κομμάτι καρδιάς, την ελάχιστη αγάπη σε οποιοδήποτε ζώο.
Πράγματα που είναι αυτονόητα όσα γράφω. Αλλά το αυτονόητο έχει γίνει πια τόσο υποκειμενικό. Για κάποιους μάλλον δεν είναι. Η συγκεκριμένη αναθεώρηση θα μπορούσε να είχε έρθει ακόμα και ψήφους αδιαφορίας. Να πει ρε παιδί μου κάποιος «πολύ που με νοιάζει εμένα; ας πούμε Ναι να πάμε παρακάτω». Ούτε έτσι δεν υπερψήφισε κάποιος από τους 170. Ούτε αυτό δεν πίστεψαν ότι αξίζει στα ζώα.
Είναι μια από εκείνες τις στιγμές που θέτω ένα ρητορικό ερώτημα, ελπίζοντας ότι η απάντηση είναι προφανής.
Μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε τα μεγάλα Χ σε όσους επιμένουν να αγνοούν τις κραυγές του περιβάλλοντος; Μήπως να ξαποστείλουμε από κει που ήρθαν όσους υπακούν στην ψηφοθηρία και φοβούνται μη χαλάσουν τις καρδούλες των κυνηγετικών ομίλων; Μήπως να τους στείλουμε όλους αυτούς σε μια σπηλιά αφού τους αρέσει να ζούνε σαν Νεάντερταλ;
Σίγουρα η Ελλάδα δεν είναι η χειρότερη χώρα ως προς αυτό στον πλανήτη. Εδώ κοτζάμ Αμερική και φέρεται με τον αίσχιστο τρόπο στα ζώα, τόσο σε επίπεδο διατροφής όσο και σε επίπεδο κυνηγετικό. Έχει όμως μια ρημάδα μανία αυτή η χώρα – η Ελλάδα – να το αντιλαμβάνεται ως πρόκληση και να θέλει να κοντράρει τις χειρότερες χώρες.