Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμων ή να έχει μελετήσει ενδελεχώς το αντικείμενο για να καταλάβει τι πάει στραβά στην ΕΡΤ. Αρκεί να έχει παρακολουθήσει τη συνέντευξη του κ. Παύλου Πολάκη. Μια συνέντευξη 52 λεπτών που έμοιαζε περισσότερο με μανιφέστο παρά συνέντευξη.
Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι η σιωπή, όσο τεράστια κι αν είναι, δεν θα καταφέρει ποτέ να ακουστεί παραπάνω από τη φασαρία. Και στην ΕΡΤ αυτό συμβαίνει. Η σιωπή είναι τα αρκετά καλά προγράμματα που προβάλλει, όμως υπάρχει μια φασαρία που προέρχεται από τη σχέση κόστους – υπηρεσιών στον Έλληνα πολίτη.
Και οκ, ας δεχτούμε ότι δεν είναι ο μόνος δημόσιος φορέας που είναι ζημιογόνος για τον Έλληνα φορολογούμενο. Να δεχτούμε επίσης ότι το χούι της μεροληπτικής (φιλοκυβερνητικής) ενημέρωσης δεν είναι φρούτο του ΣΥΡΙΖΑ. Κι επί Νέας Δημοκρατίας υπήρχε έντονος παρεμβατισμός, απλώς φρόντιζαν να τον καλύπτουν καλύτερα.
Αυτό όμως που συνέβη στην εκπομπή της Κατερίνας Ακριβοπούλου με προσκεκλημένο τον Παύλο Πολάκη υπερβαίνει ακόμα και τον όρο «μεροληψία», διότι καταργεί τον όρο «δημοσιογραφία».
Ενώπιον του υπουργού Υγείας την είδαμε στο ρόλο της δασκάλας που υπακούει στις παραινέσεις του διευθυντή του σχολείου. Στα 52 λεπτά της – ο Θεός να την κάνει – συνέντευξης, αν είπε πάνω από 200 λέξεις είναι ζήτημα. Μόνο και μόνο που τα πρώτα 13 λεπτά πέρασαν με τον κύριο Πολάκη να μιλάει μόνος του και να μην αφήνει κανέναν να αρθρώνει κουβέντα, τα λέει όλα.
Αναμφίλεκτα πρόκειται για το πιο κραυγαλέο δείγμα αυτοδιάθεσης ενός δημοσιογράφου στο συνεντευξιαζόμενο. Δεν είναι μόνο ότι έσπευσε να βάλει τον συνάδελφο της στη θέση του όταν αυτός ζήτησε τον λόγο μετά από 10 λεπτά διαγγέλματος από τον κ. Πολάκη. Δεν είναι ότι στην φράση του «μα συγγνώμη, μιλάει δέκα λεπτά ο κ. Πολάκης», του αποκρίθηκε «όσο θέλει θα μιλήσει…Σε παρακαλώ!».
Τέλος, δεν είναι ότι δεν τόλμησε να του κάνει μια ερώτηση για όσα υποστήριξε ως προς την τηλεφωνική του συνομιλία με τον κύριο Στουρνάρα, παρά επέμενε να τον ρωτάει αν το δάνειο του ήταν καταναλωτικό ή στεγαστικό. Το πιο εξωφρενικό είναι ότι όταν ήρθε επιτέλους εκείνη η ώρα να ρωτήσει 2-3 πράγματα ο συνάδελφος της, τον επέπληττε σε κάθε ευκαιρία.
Έκανε ο Κώστας Παπαχλιμίντζος ερωτήσεις που άφηναν υπόνοιες για τον κ. Πολάκη, τσουπ η κ. Ακριβοπούλου να κάνει backing vocals στον υφυπουργό Υγείας και να κατακρίνει όσα ρωτούσε.
«Δεν είπε αυτό ο κύριος υφυπουργός», έλεγε σαν άλλη μαμά που σου τραβάει το μανίκι για να μην λες χαζομάρες όταν έχουν έρθει επίσκεψη φίλοι της ή συγγενείς του πατέρα σου που δεν τους συμπαθεί καθόλου.
Όταν ολοκληρώθηκε το έκτακτο ανακοινωθέν του κ. Πολάκη, όλοι μένουμε να αναρωτιόμαστε. Πού έχει πάει η δημοσιογραφία; Τι νομίζει ότι πετυχαίνει η ΕΡΤ στην εικόνα της με αυτή τη στάση; Αν η λέξη «ρεζιλίκι» μπορούσε να περιγραφεί χωρίς λόγια, αυτά τα 52 λεπτά θα αποτελούσαν έναν ξεκάθαρο ορισμό.
Όλο αυτό που εκτυλίχθηκε δεν υποδηλώνει πράγματα μόνο για την ΕΡΤ. Ούτε για αυτή καθαυτή την κ. Ακριβοπούλου. Δείχνει για άλλη μια φορά την απαράδεκτη λογική που διακατέχει κάθε πολιτικό αξιωματούχο. Ξαναλέω. Όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ. Και η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ δεν πήγαιναν πίσω.
Είναι αυτή η λογική της ακρισίας, της τυφλής υπακοής από τον δημοσιογράφο που βρίσκεται στο κρατικό κανάλι. «Θα σέβεσαι την κυβέρνηση, είσαι υποχρεωμένος/η να την σέβεσαι» μοιάζει να λέει με το ύφος του ο κ. Πολάκης και ο κάθε Πολάκης. Μόνο που ο σεβασμός με την κακώς εννοούμενη κολακεία έχουν μπερδευτεί αρκετά στην ΕΡΤ!