Το «έργο» που παίζεται αυτές τις μέρες με τα θηριώδη για την περιοχή κτήρια που ξεφύτρωσαν από το πουθενά στην Ακρόπολη, το έχουμε ξαναδεί. Αντίθετα, οι κάτοικοι εκεί δύσκολα θα ξαναδούν το αρχαίο μνημείο.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι λίγο-πολύ πιάστηκαν στον ύπνο με τα δύο κτήρια που βρίσκονται σε διαδικασία ανέγερσης κάτω από την Ακρόπολη. Με εξαίρεση, βέβαια, εκείνους που είχαν την πρόνοια και την οξυδέρκεια να χρησιμοποιήσουν υπέρ τους τις δυνατότητες που προέκυψαν μέσα από άκρως ευνοϊκές συνθήκες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι ανάλογο. Ένας ή περισσότεροι επιχειρηματίες «διαισθάνονται» ότι κάτι καλό θα συμβεί κάπου. Δεν χρειάζεται κληρονομικό χάρισμα, αρκεί η γνώση και το… ένστικτο.
Παράδειγμα: Πόσες και πόσες φορές στο παρελθόν δεν είχε ακουστεί ο αστικός μύθος περί εσκεμμένης εγκατάλειψης του κέντρου ώστε να πέσουν οι τιμές ακινήτων, να αγοραστούν ολόκληρα τετράγωνα σε χαμηλές τιμές και στη συνέχεια να αξιοποιηθούν καταλλήλως; Απάντηση: Αμέτρητες. Απλά μέχρι να εμφανιστεί η μόδα της βραχυχρόνιας μίσθωσης όλοι εκείνοι που διακινούσαν τέτοια σενάρια έμοιαζαν με γραφικούς ψεκασμένους που έβλεπαν παντού συνωμοσίες.
Αντίστοιχες ιστορίες μπορεί κανείς να βρει παντού στην Ελλάδα. Δάση, παραλίες, αρχαιολογικοί χώροι -σημεία ενδιαφέροντος όπως τα λένε- πάντα βρίσκονται στο «μικροσκόπιο» ανθρώπων που έχουν κάνει τρόπο ζωής τον επιχειρηματικό καιροσκοπισμό. Ελλείψει οποιουδήποτε ενοχοποιητικού στοιχείου, δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για παρανομία. Όλα γίνονται βάσει νόμων και κανόνων. Που αποδεικνύονται πάντα ιδιαίτερα ευνοϊκοί απέναντί τους στο κατάλληλο timing.
Ουσιαστικά πρόκειται για ένα παζλ του οποίου κάποια στιγμή όλα τα κομμάτια περνούν στην κατοχή του ενός, που επιτέλους μπορεί να δει την ολοκληρωμένη εικόνα, τη στιγμή που οι υπόλοιποι αδυνατούν να την συλλάβουν στο μυαλό τους.
Στην περίπτωση της Ακρόπολης το… κοκτέιλ που φτιάχτηκε αποτέλεσε συνδυασμό πολλών πραγμάτων. Συνένωση όμορων οικοπέδων δημιούργησε μεγάλες ιδιοκτησίες για τις οποίες υπήρξε η ευνοϊκή συγκυρία του να προκύπτει υψηλός συντελεστής δόμησης στην περιοχή. Επιπλέον η παρουσία «πράσινων» πηγών ενέργειας πριμοδότησε ακόμη περισσότερο τους κατασκευαστές που χάρη στις διατάξεις του νέου οικοδομικού κώδικα, έφτασαν στο σημείο να μπορούν να κατασκευάσουν τριαντάμετρα (και πλέον) κτήρια στη σκιά της Ακρόπολης.
Η αντίδραση των κατοίκων ήταν η απολύτως αναμενόμενη. Η συλλογή υπογραφών μέσω διαδικτύου (που βρίσκεται σε εξέλιξη) έχει ξεπεράσει τις 10.000. Όσο περισσότερη δημοσιότητα παίρνει το θέμα, τόσο θα μεγαλώνει και αυτό το νούμερο. Ο στόχος δεν είναι άλλος από την επανεξέταση των αδειών που δόθηκαν από αρχαιολογικές επιτροπές, δήμο, πολεοδομία προκειμένου να χτιστούν τα τείχη που αντικρίζουν σήμερα οι περίοικοι. Το πιθανότερο είναι πως θα αποδειχθεί πως όλα έχουν γίνει νόμιμα και σύμφωνα με τους υπάρχοντες κανονισμούς δόμησης.
Δεν θα είναι όμως η πρώτη φορά που θα υπάρξει σε οτιδήποτε απόσταση μεταξύ της νομιμότητας και της ηθικής νομιμοποίησης. Σ’ εμάς τους υπόλοιπους, που δεν τυγχάνει να διατηρούμε ιδιοκτησία πέριξ της Πλάκας, άρα τα ξενοδοχεία που χτίζονται δεν θα μας περιορίσουν την θέα, μικρή διαφορά θα κάνει η ανέγερσή τους.
Εκείνο όμως που δεν αλλάζει και θα έπρεπε να μας αφορά όλους είναι κάτω από ποιες διαδικασίες και με ποιον τρόπο δημιουργούνται μονίμως σε αυτόν τον τόπο συνθήκες τις οποίες ελάχιστοι μπορούν να εκμεταλλευτούν, σε βάρος του συνόλου.
Στο παρελθόν έχει καταγραφεί το φαινόμενο να αλλάζουν συντελεστές δόμησης μέσα σε ένα βράδυ, να αποχαρακτηρίζονται ολόκληρες περιοχές και να αλλάζουν οι χρήσεις τους με μια μεταμεσονύχτια τροπολογία και το επόμενο πρωί –που λέει ο λόγος- κάποιος να έχει προλάβει να καταθέσει σχέδια στην πολεοδομία και να λάβει άδεια για να χτίσει –επιτέλους για αυτόν- το… τέρας που ονειρευόταν πάντα, αλλά οι νόμοι δεν του επέτρεπαν να φτιάξει.
Συνήθως τέτοιοι επιχειρηματίες στέκονται τυχεροί. Προϊόντος του χρόνου, κάποια στιγμή η… μπίλια κάθεται ακριβώς εκεί που είχαν προβλέψει συνυπολογίζοντας κάθε παράμετρο και κάνοντας υπομονή μέχρι να μπουν από ανθρώπινα (επίσημα) χέρια οι υπογραφές που θα λύσουν τα δικά τους.
Και –για να είμαστε δίκαιοι- τυχεροί δεν είναι μόνο οι… λεφτάδες κατασκευαστές και εργολάβοι. Τυχερούληδες –κάποια στιγμή- βγαίνουν και οι… μικρομεσαίοι που με ανάλογη χαρά υποδέχονται την επόμενη ρύθμιση που θα τους επιτρέψει να νομιμοποιήσουν το αυθαίρετό τους ή την απόφασή τους να μετατρέψουν σε έξτρα δωματιάκι τον ημιυπαίθριο χώρο στο διαμέρισμά τους. Και μετά, στην επόμενη καταστροφή, να κατηγορήσουν το κράτος που δεν υπάρχει πουθενά για να τους σώσει από τις αυθαιρεσίες που από κοινού έκαναν σαν καλοί συνεργάτες στο πλαίσιο της πελατειακής σχέσης πολίτη-πολιτείας.