Δέκα χρόνια (και δυο μήνες…) πριν υπήρχαν δυο ονόματα στο επίκεντρο της δημοσιότητας με τόσο έντονους όρους που δεν υπάρχει περίπτωση έστω και ένας κάτοικος της Ελλάδας να μην ήξερε περί τίνος πρόκειται. Ήταν ο Δεκέμβρης του 2008 και μια δολοφονία στο κέντρο της Αθήνας είχε προκαλέσει αυτό που τα επόμενα δέκα χρόνια έμεινε στην ιστορία ως «η εξέγερση του Δεκέμβρη».
Είναι προφανές φυσικά πως το ένα από τα δυο προαναφερθέντα ονόματα ήταν εκείνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, του έφηβου που έπεσε νεκρός στα Εξάρχεια από το όπλο ενός αστυνομικού. Ο 15χρονος εκείνη την εποχή Γρηγορόπουλος (σήμερα θα ήταν 25 χρονών…) έγινε ένα αληθινό σύμβολο. Το όνομά του έγινε σύνθημα στα χείλη χιλιάδων διαδηλωτών, το πρόσωπό του βρέθηκε σε αφίσες, σε στένσιλ, σε πανό που κρεμάστηκαν σε γήπεδα και σηκώθηκαν σε πορείες: ανεξάρτητα από το πως τοποθετήθηκε ο καθένας απέναντι στα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, άπαντες συμφώνησαν πως ο Αλέξανδρος υπήρξε ένας αδικοχαμένος νέος.
Δεν υπήρξε η αντίστοιχη συμφωνία και όσον αφορά το έτερο όνομα του Δεκέμβρη του 2008: εκείνο του Επαμεινώνδα Κορκονέα, του ειδικού φρουρού που τράβηξε την σκανδάλη και σκότωσε τον Γρηγορόπουλο, συνελήφθη και φυλακίστηκε άμεσα και αποτέλεσε την άλλη όψη του νομίσματος -σε σχέση με τον Γρηγορόπουλο- εκείνες τις άγριες μέρες. Εκείνη την εποχή ήταν πολύ δύσκολο να εκφραστεί ανοιχτά, ωστόσο το ήξεραν άπαντες: η ποινή των ισοβίων που ζητούσε το κίνημα του Δεκέμβρη για τον Κορκονέα μπορεί να βρήκε ουσιαστική ανταπάντηση από κάποια άλλη μερίδα της κοινωνίας, αλλά οι αντίθετες απόψεις υπήρχαν και ήταν πολλές.
Αρκούσε να μιλήσει κανείς με ανθρώπους που κρατούσαν μια απόσταση από το κινηματικό κλίμα των ημερών για να κατανοήσει ότι στο μυαλό πολλών ανθρώπων ο Κορκονέας ήταν, προφανώς με έναν ιδιαίτερο και περίπλοκο τρόπο, περισσότερο μια τραγική φιγούρα και λιγότερο ένας στυγνός δολοφόνος. Αυτή η κοινωνική τάση δεν εκφράστηκε ποτέ προφανώς, η ένταση του Δεκέμβρη ηγεμόνευσε, η ατιμωρησία που απολάμβανε το αστυνομικό σώμα επί σειρά ετών και επί σειρά υποθέσεων αυθαιρεσίας είχε έρθει η ώρα να ανατραπεί. Ο Κορκονέας θα προσωποποιούσε αυτή την ανατροπή, η ποινή του δεν θα μπορούσε παρά να είναι τα ισόβια.
Υπό αυτή την έννοια δεν πρέπει να προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη το γεγονός ότι δέκα χρόνια αργότερα, με το κλίμα κοινωνικού μίσους να μοιάζει πλέον σχετικοποιημένο, η υπόθεση Κορκονέα μοιάζει να εκκινείται εκ νέου αλλά με διαφορετικούς όρους. Η είδηση πως ο εισαγγελέας της υπόθεσης, που εκδικάζεται στο Μικτό Εφετείο Λαμίας σε δεύτερο βαθμό, ζήτησε αλλαγή κατηγορητηρίου και η ανθρωποκτονία από πρόθεση να γίνει ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο, είναι ενταγμένη σε αυτή την αλλαγή συσχετισμών που προκλήθηκε με το πέρας των δέκα χρόνων.
Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι αν δεχτεί το δικαστήριο την αλλαγή, ο Επαμεινώνδας Κορκονέας θα γλυτώσει την πρωτόδικη ισόβια κάθειρξη: το κίνημα του Δεκέμβρη μάλλον θα έβγαζε αφρούς μπροστά σε αυτή την απόφαση. Όλοι εκείνοι που το συναποτελούσαν ωστόσο, είναι πλέον δέκα χρόνια μεγαλύτεροι. Είναι προφανές πως η εισαγγελία ποντάρει σε αυτή την χρονική απόσταση από τα τεκταινόμενα.
Είναι άραγε ακόμα ικανό το όνομα του Κορκονέα για να δημιουργήσει πολιτικές αναταραχές ή μήπως πλέον είναι η ώρα της πλευράς του να κινηθεί «στα μουλωχτά»; Σύντομα, άπαντες θα έχουμε την απάντησή μας, αυτό είναι το μόνο δεδομένο…