Το παρόν κείμενο είναι κάτι που ήθελα να το γράψω από αρκετές εβδομάδες πριν. Νομίζω ήταν η παγκόσμια μέρα για άτομα με σύνδρομο down. Δεν το έγραψα τότε. Συνήθως όμως πάντα θα εμφανιστεί μια ακόμα πιο βαρβάτη αφορμή στο μέλλον για να συμβεί.
Τα όσα έχουν γίνει ανάμεσα σε Παύλο Πολάκη και Στέλιο Κυμπουρόπουλο από χθες το βράδυ, βγάζουν από μέσα τους αρκετά θέματα προς συζήτηση. Κάποια είναι προφανή και δε νομίζω ότι χρειάζεται κανείς από εσάς εμένα για ινστρούχτορα του. Το τι είναι ο ένας και τι ο άλλος, το κρίνει ο καθένας με βάση τις προσωπικές του πεποιθήσεις κι επιδιώξεις.
Εκτός των άλλων, δε θα είχε πια κανένα νόημα να γραφτεί άλλο ένα κείμενο-μομφή προς τον κύριο Πολάκη. Συνέβη στο παρελθόν με το τσιγάρο, συνέβη για τη συνέντευξη που είχε δώσει στην κυρία Ακριβοπούλου. Από ένα σημείο και μετά παύεις να ξαφνιάζεσαι και είτε παθαίνεις δυσανεξία είτε συνηθίζεις και το περνάς στο ντούκου.
Αυτό που εγώ έβγαλα ως πιο σημαντικό ζήτημα από τις τοποθετήσεις της μίας και της άλλης πλευράς είναι ότι το κράτος και ο καθένας ατομικά, αντιμετωπίζουμε τα άτομα με ειδικές ανάγκες και δη τους αναπήρους (χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη μόνο και μόνο επειδή ο ίδιος ο κύριος Κυμπουρόπουλος προτίμησε αυτό τον όρο) με οίκτο. Δεν ξέρω αν είναι το μοναδικό που νιώθει κάποιος ή είναι απλώς το κυρίαρχο, αλλά σίγουρα υπάρχει.
Το ζήτημα είναι πως το να συμβαίνει αυτό από εμένα κι από σένα που είμαστε απλοί πολίτες, είναι θεμιτό και λογικό. Το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι οι αποδέκτες του οίκτου. Πάει πακέτο με το όποιο «μειονέκτημα» σου εμφανιστεί στη ζωή. Όταν όμως αυτό συμβαίνει από ανθρώπους με θεσμικό ρόλο, από το ίδιο το κράτος, εκεί εγείρεται ένα σημαντικό πρόβλημα.
Το κάνω πιο συγκεκριμένο για τα άτομα με αναπηρία και περιπτώσεις όπως αυτή του κύριου Κυμπουρόπουλου, γιατί δεν γνωρίζω πως λειτουργούν τα πράγματα σε άλλες κατηγορίες ΑμεΑ, όπως τα παιδιά με αυτισμό κτλ. Στα άτομα με αναπηρία είναι πανεύκολο να τους φερθείς ως ίσους με εσένα. Στην δεύτερη περίπτωση δεν ξέρω αν είναι η ενδεδειγμένη πρακτική.
Για να μη μπαίνω όμως σε λογικές που δεν μου πέφτει λόγος, αυτό που θέλω να πω είναι ότι τα άτομα με αναπηρία δεν πρέπει να παίρνουν ίσες ευκαιρίες απλά και μόνο για να αποδεικνύουμε ότι είμαστε ένα σύγχρονο κράτος. Πρέπει να τις παίρνουν γιατί είναι εξίσου άνθρωποι. Πρέπει να έχουν ίση πρόσβαση σε δικαιώματα και υποχρεώσεις. Με ουσιαστικό τρόπο. Σίγουρα κάποια πράγματα δεν είναι τόσο εύκολο να συμβούν. Αλλά η ουσία αυτού που λέω μπορεί να συμβεί.
Γ΄αυτό θα ήταν πιο συνετό κι εμείς οι υπόλοιποι να μην σπεύδουμε να στηρίξουμε κάποιον μόνο και μόνο επειδή είναι ΑμεΑ ή να τον χαρακτηρίζουμε δυνατό και τρομερό άνθρωπο βασιζόμενοι σε αυτό το στοιχείο. Να στηρίζουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους γιατί αυτό είναι δικαιοσύνη και ανθρωπιά. Όχι με έλεος, αλλά με ουσιαστική αλληλεγγύη.
Όχι για να καλύπτουμε τον απαυτό μας ότι εμείς νοιαζόμαστε γι΄αυτούς. Αλλά γιατί το σωστό κράτος είναι αυτό που απαλλάσσει τους ανθρώπους του από την έγνοια και την κατοχυρώνει στους νόμους του!