Κάθε χρόνο που ακούω για τραυματισμούς ανθρώπων που πετάνε σαΐτες, δυναμιτάκια, γουρούνες και ό,τι άλλο υπάρχει, από το βράδυ της Ανάστασης και μέχρι τη Δευτέρα του Πάσχα, σκέφτομαι ότι αυτοί που συμμετείχαν οικειοθελώς, καλά να πάθουν.
Ήταν επιλογή τους, γνώριζαν που έμπλεκαν και η ευθύνη ανήκει εξ ολοκλήρου σε αυτούς. Μόνο που κάποιες φορές δεν την πληρώνουν μόνο όσοι συμμετέχουν. Την πληρώνουν και οι άμαχοι. Όπως ένας εικονολήπτης που προσπαθούσε να καλύψει έναν σαϊτοπόλεμο και βρέθηκε νεκρός. Το πόσοι φταίνε για τη χαμένη ζωή αυτού του ανθρώπου, αλλά και για τόσα άλλα, δεν μπορεί να μετρηθεί. Γιατί δεν υπάρχει σημείο της πυραμίδας που να μην φταίει.
Έθιμα και παραδόσεις όπως αυτό στο Βροντάδο της Χίου ή αυτό που συνέβη τα ξημερώματα με το κοριτσάκι που κάηκε στην Ρόδο, είναι δείγμα της σαπίλας που μας διακατέχει και ατομικά, μα και συλλογικά, σε επίπεδο κοινωνίας και θεσμών. Εκκλησία, αστυνομία είναι οι δύο βασικοί θεσμοί που κάνουν πλάτες σε τέτοια σκηνικά. Και δεν το λέω έτσι αόριστα. Έχω βρεθεί παρών σε συνομιλία παπά με τον αρχιοργανωτή που θα δώσει το σύνθημα για να αρχίσει ο βομβαρδισμός μετά το Χριστός Ανέστη. Κι όπως έχω βρεθεί εγώ, σίγουρα θα έχουν βρεθεί κι άλλοι.
Συνεχίζουμε στο όνομα μιας παράδοσης να διατηρούμε πράγματα που δεν προσφέρουν πραγματικά τίποτα. Το ότι το κάνουμε μάλιστα στο όνομα μιας θρησκείας, είναι ακόμα μεγαλύτερη ασέβεια προς τη θρησκεία αυτή. Ένας που βρίζει τα θεία για παράδειγμα, λιγότερη ντροπή επιδαψιλεύει στην πίστη των άλλων απ΄ό,τι οι ίδιοι οι πιστοί στον θεό τους.
Αυτά ως προς τα της Εκκλησίας που θέλει να λέγεται και προστάτιδα ενός δόγματος που βάζω στοίχημα κάθε μου ζωτικό όργανο ότι θα ούρλιαζε αν είχε φωνή.
Πάμε και στα της αστυνομίας που είναι ακόμα περισσότερο υπεύθυνη. Δυστυχώς διατηρείται μια άρρωστη αντίληψη στην επαρχιακή Ελλάδα. Όχι ότι δεν υπάρχει και στην Αθήνα. Υπάρχει. Απλώς είναι πιο απλωμένη, όχι τόσο συμπυκνωμένη. Στα χωριά ειδικά φαίνεται ακόμα περισσότερο. Είναι αυτή η αντίληψη που τους κάνει να θεωρούν ωραίο το θέαμα, αλλά να αδιαφορούν για τις επικίνδυνες προεκτάσεις του. Γιατί μόνο τέτοιες έχει. Είναι αυτή η νοοτροπία που τους αφήνει απαθείς, αντί να αρχίσουν τις συλλήψεις στους πωλητές και σε όσους πετάνε.
«Όποιος τα βάζει με τις παραδόσεις μας θα μας βρει απέναντι» λένε πολλοί. Κάποτε ήταν παράδοση να λέμε παιδιά μόνο τα αγόρια ή να μην ψηφίζουν οι γυναίκες ή και δεν ξέρω γω πόσα τρισάθλια πράγματα. Όταν η παράδοση συμβαδίζει με την αθλιότητα, χαρακτηρίζει ολοκληρωτικά τον τόπο της.
Παράδοση δεν είναι να γίνεται αυτός ο πανζουρλισμός κάθε Πρωτοχρονιά και Πάσχα. Όχι τόσο για τους ανθρώπους. Εμείς εξάλλου είμαστε τεράστια πληγή. Σκέφτηκε ποτέ κανείς σας τα κακόμοιρα τα ζώα που κουφαίνονται και τρελαίνονται στον εκκωφαντικό θόρυβο; Σκέφτηκε κανείς πόσα πετάγονται στον δρόμο από φόβο και τα πατάνε τα αυτοκίνητα.
Συγγνώμη, αλλά σε αυτή την αρρώστια θα πρέπει να φερθεί να υπάρξει τιμωρία και μάλιστα σκληρή. Τέρμα πια στο χάιδεμα των αυτιών. Κι η τιμωρία δεν μπορεί να έρθει από το μεγάλο κράτος. Πρέπει να έρθει από τις τοπικές αρχές. Αλλά μάλλον ζητάω πολλά. Ζούμε στη χώρα που δήμαρχοι φοβούνται ότι δεν θα εκλεγούν αν απαγορεύσουν αυτό το σάπιο έθιμο.
Υ.Γ. Εξίσου άρρωστη είναι και η αθρόα ανάρτηση φωτογραφιών με το αρνί στη σούβλα και τα αστειάκια περί selfie κλπ. Όπως είδα κάπου στο Facebook, έθιμο είναι να σπάμε τα κανάτια στην Κέρκυρα, να ρίχνουμε πιστολιές στον αέρα, να σκοτώνουμε την πανίδα σαν να μην υπάρχει αύριο και να ποζάρουμε περήφανα δίπλα στο νεκρό ζώο και να θεωρούμε ότι τα ζώα υπάρχουν για να ικανοποιούν το στομάχι του ανθρώπου.
Ελπίζω όλη αυτή την ντροπή να την βρίσκουμε κάθε μέρα μπροστά μας, μέχρι να καταλάβουμε πόσο άθλιοι υπήρξαμε…