Όσο πλησιάζουν οι εκλογές, τόσο περισσότερο νιώθεις σαν το παιδάκι στην «Έκτη Αίσθηση».
Τόσο περισσότερο βλέπεις (όχι νεκρούς, αλλά) δημοτικούς συμβούλους να σε κατακλύζουν.
Μπορεί λοιπόν να πολλαπλασιάζονται με ρυθμούς αναφοράς της λέξης «ΠΑΟΚ» από τον Μίνο και να θεωρείται ευκολότερο πλέον να βρεις μάγειρα χωρίς τατουάζ παρά γνωστό σου που να μη βάζει υποψηφιότητα, ωστόσο δεν είναι όλοι ίδιοι.
Οι καλοί εξακολουθούν να ξεχωρίζουν. Οι ικανοί ν’ αλλάξουν τη μοίρα του τόπου ξεπροβάλλουν από την πλέμπα.
Και υπάρχουν κάποιοι φάροι ελπίδας για το μέλλον που σκέφτεσαι να μεταφέρεις τα εκλογικά σου δικαιώματα στην περιοχή τους για να τους το ρίξεις «δαγκωτό».
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Απλά πράγματα. Ξεκάθαρα. Ούτε περίπλοκες αναλύσεις, ούτε προεκλογικά προγράμματα που μπορούν να μπερδέψουν τον ψηφοφόρο. Ως γραμματέας του κόμματος δανειοληπτών, η Νικολέττα ξέρει ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Και ως φανατική θαυμάστρια (προφανώς) του Πάουλο Κοέλιο είναι βέβαιη: Ότι αρκεί να θέλεις κάτι πάρα πολύ (όπως, για παράδειγμα, να σταματήσει αυτή η ρουφιάνα η κρίση) ώστε το σύμπαν να συνωμοτήσει έπειτα για να το πετύχεις.
Ο Κεραηλίδης δεν είναι κάνας χθεσινός. Ξέρει ότι οι ψηφοφόροι είναι (και με το δίκιο τους) δύσπιστοι. Ότι έχουν καεί στον χυλό με τους πολιτικούς και τώρα φυσάνε και το γιαούρτι. Γι’ αυτό έφτιαξε μια πρόχειρη καθησυχαστική λίστα. Ένα multiple choice ξεκαθάρισμα. Με τη δέσμευση όμως ότι δεν θα τα παρατήσει, δεν θα σου πει ψέματα, δεν θα σε πληγώσει, δεν θα σε απογοητεύσει και δεν θα σε πουλήσει, σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι: Ψήφους ψάχνει ή νύφη;;;
Και μόνο που συμπεριλαμβάνεται στον συνδυασμό του Γκλέτσου είναι εγγύηση. Δεν χρειάζεται άλλο επιχείρημα για να του ρίξεις το κουκί σου. Πέρα απ’ αυτό όμως, υπάρχουν τόσοι λόγοι να τον εμπιστευτείς: Είναι σωστός οικογενειάρχης και πετυχημένος επιχειρηματίας στη συσκευασία ενός μόνο υποψηφίου. Είναι ο Μπλάκη με τ’ όνομα (ή με το παρατσούκλι τελοσπάντων). Άσε που είναι ο πρώτος εφημερεύων περιφερειακός σύμβουλος (24 ώρες το 24ωρο στη διάθεσή σου).
Όλοι βάζουν υποψηφιότητα σε αυτές τις εκλογές. Αυτός γιατί να μη βάλει, καμπούρης είναι; Ναι, Καμπούρης είναι, αλλά μ’ εκείνον δεν πρόκειται ποτέ ο λαός να μείνει σκυφτός. Θα περπατά περήφανος στη γειτονιά του. Χωρίς τα εχθρικά τζαμιά των αλλόθρησκων να βρωμίζουν την αναμφισβήτητη αισθητική του. Και μ’ ενδεχόμενη επιστράτευση του (άλλοτε καλεσμένου του) «εθνικού σταρ» για να τονωθεί κι άλλο, άμα λάχει, το εθνικό φρόνημα.
Δεν τον ενδιαφέρει τι έγινε και φτάσαμε ως εδώ. Δεν είναι ώρα να κάνουμε… μνημόσυνο. Είναι ώρα να «αναστήσουμε» τη χώρα. Να πεθάνει το κατεστημένο που σκότωσε κάθε ελπίδα για αναγέννηση. Να κυνηγηθούν τα «κοράκια» που μας έχουν περικυκλώσει και οι πολιτικοί «δράκουλες» που μας πίνουνε το αίμα. Μην φοβάσαι τον Μπαμπούλα, πίστεψέ τον. Και (να σχωρεθούν τα πεθάμενά σου) τόλμησέ το: Άρον-άρον σταύρωσον αυτόν!