Μια από τις αναμνήσεις που έχω από τα σχολικά διδάγματα είναι τα βασικά στοιχεία που μετατρέπουν ένα γεγονός σε είδηση και το τοποθετούν ως πρώτο, δεύτερο, τρίτο θέμα στην ατζέντα των μίντια. Η έννοια της εγγύτητας είναι ένα από τα βασικά αυτά στοιχεία.
Είναι ο λόγος που ο κόσμος τρελάθηκε για την καταστροφή της Παναγίας των Παρισίων, αλλά δεν κατέθεσε τις ίδιες οιμωγές για την κοντινή χρονικά δολοφονία ανθρώπων στη Σρι Λάνκα ή στην Αλγερία ή δεν ξέρω κι εγώ που αλλού.
Σε αυτές τις περιπτώσεις η εγγύτητα απέκτησε και μια ιδεολογική έκδοση. Γιατί η Αλγερία δεν απέχει περισσότερο απ΄ότι η Γαλλία για εμάς τους Έλληνες. Αλλά είναι σε άλλη ήπειρο και σε έναν κόσμο που δεν θα ήθελε κανείς να ανήκει.
Αυτή λοιπόν η ιδεολογική έκφανση μπορεί να εφαρμοστεί στην περίπτωση της Αλαμπάμα. Μπορεί να είναι μια πολιτεία στα νοτιοανατολικά των ΗΠΑ και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, αλλά είναι κομμάτι ενός ευρύτερου κόσμου που θέλουμε να ανήκουμε. Κι αν έχουμε πάθει ανοσία στο να ακούμε τέτοιες ειδήσεις για χώρες της Μέσης Ανατολής ή της Αφρικής, δε συμβαίνει το ίδιο με χώρες της Δύσης.
Οκ, η Αλαμπάμα και πάρα πολλές ακόμα πολιτείες των ΗΠΑ έχουν μια σειρά από παράλογους νόμους. Ειδικά οι μεσονότιες πολιτείες ζουν αλλού γι΄αλλού σε ορισμένα ζητήματα. Τίποτα όμως δε μπορεί να δικαιολογήσει έναν νόμο που απαγορεύει σε έναν οποιονδήποτε άνθρωπο να διαθέσει το σώμα του όπως επιθυμεί.
Εν προκειμένω σε γυναίκες να τερματίσουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Ναι, στο 2019 υπάρχουν πολλά μέρη σαν την Αλαμπάμα που δεν επιτρέπουν σε μια γυναίκα να μη γίνει μητέρα. Κι ό,τι υπάρχει εκεί κι αλλού σε νόμο, υπάρχει κι εδώ στην Ελλάδα και σε αρκετά μέρη ως αντίληψη.
Ειρήσθω εν παρόδω, στην Αμερική υπάρχουν περίπου 21 πολιτείες με κυβερνήτες και ομοσπονδιακά δικαστήρια που έχουν αντιλήψεις κατά της έκτρωσης. Στην Αλαμπάμα δε, ο νόμος ψηφίστηκε από 22 Γερουσιαστές, όλοι άντρες, ενώ οι 4 γυναίκες καταψήφισαν. Μάλιστα, δεν δέχτηκαν καν να βάλουν εξαίρεση σε περίπτωση βιασμού ή αιμομιξίας. Το δεύτερο είναι στην ουσία ταυτόχρονο με τον βιασμό, αφού σε πολιτείες σαν την Αλαμπάμα συμβαίνει αρκετά.
Δύο από τους δικαστές που προώθησαν το συγκεκριμένο νόμο που τιμωρεί με συνολικά 109 χρόνια φυλάκιση τον γιατρό που θα διεξάγει την έκτρωση (!), είναι ο Νιλ Γκόρσατς και ο Μπρετ Καβανά, υποστηρικτές και στηριζόμενοι από τον Τραμπ, που τους τοποθέτησε στην 6άδα των δικαστών που συνθέτουν το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ.
Ο δεύτερος μάλιστα έχει κατηγορηθεί αρκετά για σεξουαλικές παρενοχλήσεις και τον περασμένο Νοέμβριο είχαν γίνει διαδηλώσεις στην Ουάσινγκτον κατά της υποψηφιότητας του για το Ανώτατο Δικαστήριο.
Αυτά για το πληροφοριακό κομμάτι. Αλλά ας μείνουμε στην ουσία, πέρα από τα θλιβερά πρόσωπα που άρχουν στις ΗΠΑ.
Ναι, σε έναν ιδανικό κόσμο όπου όλοι θα ήταν ικανοί για να γίνουν γονείς, όλοι θα είχαν τα οικονομικά μέσα για να μεγαλώσουν ένα παιδί, ο πλανήτης θα μπορούσε να αντέξει μια νέα ζωή, δεν θα υπήρχαν εύλογα επιχειρήματα για να κάνει μια γυναίκα έκτρωση. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι θα ήταν υποχρεωμένη.
Δεν ζούμε όμως σε τέτοιο κόσμο. Δεν ζούμε σε έναν κόσμο όπου μπορούμε να βάλουμε το χέρι μας στη φωτιά πως κάθε παιδί που γεννιέται θα έχει όλα τα αναγκαία εφόδια για να προχωρήσει στη ζωή του, για να έχει δικαίωμα στο όνειρο. Για την ακρίβεια είναι πολύ λιγότερες οι χώρες όπου μπορεί να εξασφαλιστεί αυτό για ένα παιδί κι αυτό όχι σε ολικό βαθμό. Με πάμπολλες εξαιρέσεις.
Πολλοί θα αναφερθούν στην θρησκευτική αντίρρηση για το ότι είναι έγκλημα και δολοφονία να τερματίζεις μια ζωή.
Και εγώ ρωτάω. Δεν είναι έγκλημα να συνεχίσει την κύηση μια γυναίκα που έχει βιαστεί και της έχει καταστραφεί η ψυχολογία; Δεν είναι έγκλημα να υποχρεώνουμε ένα παιδί να μεγαλώνει σε μια οικογένεια που κανείς δεν το ήθελε και θα το βλέπει στο μέλλον ως την αιτία που τους διαλύθηκε η ζωή;
Δεν είναι έγκλημα να εξαναγκάσουμε μια γυναίκα να το γεννήσει και να το παρατήσει στα σκαλιά ενός σπιτιού ή ακόμα χειρότερα να το σκοτώσει και να αυτοκτονήσει βλέποντας το αδιέξοδο της ζωής της; Δεν είναι έγκλημα να ωθήσουμε στην απελπισία τουλάχιστον δύο ανθρώπους, τη μάνα και το παιδί; Ας μην αναφέρω το ότι δεν είμαστε όλοι πλασμένοι για να γίνουμε γονείς.
Δεν είναι έγκλημα να φέρνουμε με το ζόρι παιδιά σε έναν πλανήτη που εξαιτίας ανθρώπων ζέχνει απ΄όπου κι αν τον κοιτάξεις; Μην κοιτάμε μόνο την άνεση της ζωής στην Ευρώπη. Αν δούμε λίγο πιο δεξιά στον χάρτη ή λίγο νοτιότερα, θα βρούμε εκατομμύρια παιδιά που παλεύουν για ένα ποτήρι νερό. Που πίνουν με το ζόρι ένα καθαρό ποτήρι τη μέρα, ενόσω εμείς κάνουμε μπάνιο 20 λεπτών χύνοντας 100-200 λίτρα.
Ή μήπως είναι λογικό, για να το εντάξω και στην Αλαμπάμα, να γεννιέται ένα παιδί σε μια πολιτεία που σύντομα θα αντιμετωπίσει ζητήματα ανομβρίας, αλλά και πλημμυρών, αφού η αυξανόμενη στάθμη του ωκεανού θα πνίξει τις παράκτιες περιοχές ως το 2040;
Αν λοιπόν δεν θεωρείται εγκληματικό να υποχρεώσουμε ένα παιδί σε μια τέτοια ζωή που θα το οδηγήσει με ακρίβεια στην αποκλίνουσα συμπεριφορά, τότε κάτι πάει στραβά με τα μυαλά μας!