Γράφει η Γεωργία Τζαγκαράκη
Μην περιμένεις να σώσεις τον κόσμο φορώντας μπέρτα, άλλωστε αυτά γίνονται στα έργα και στο Χόλιγουντ. Χρειάζεται κάτι πολύ απλό μα συνάμα σημαντικό.
Η 14η του Ιουνίου, παγκόσμια μέρα εθελοντικής αιμοδοσίας ας είναι εκείνη που θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.
Είναι πολύ δύσκολο, οι διαφημίσεις δεν το λένε, να αφήσεις την βολή σου για να πας σε ένα νοσοκομείο να σου πάρουν λίγο αίμα. Ποιος θέλει να τον τρυπάνε; Ποιος θέλει να χρειάζεται χυμούς πορτοκαλιού και κάποιες ώρες ξεκούρασης, για να νιώθει τελείως καλά;
Είναι πολύ δύσκολο η αλήθεια είναι αυτή. Όμως ακόμα πιο δύσκολο είναι να χρειαστεί αίμα ο αδερφός σου… το παιδί σου… ο φίλος σου… ή εσύ ο ίδιος.
Εκεί να δεις οργή για τους αναίσθητους…Αυτούς που βλέπουν τις παρακλήσεις σου για αίμα και σφυρίζουν αδιάφορα , εκείνους που δεν έχουν καμία ενσυναίσθηση. Είναι μια λέξη που την μαθαίνεις πάντα με τον δύσκολο τρόπο.
Μην γκρινιάζεις φίλε μου και μην αγανακτείς. Σκέψου πως και εσύ κάποτε ήσουν στη θέση του. Περιμένοντας να προσφερθεί κάποιος άλλος ώστε να βγεις από τη δύσκολη θέση, βγάζοντας την ουρά σου απ’ έξω, όπως είναι η φύση του ανθρώπου να κάνει.
Όμως, όλα τα ωραία ξεκινάνε όταν βγεις από τη comfort zone σου. Ξέρεις πιθανολογώ, πως
τα ελληνικά νοσοκομεία δεν έχουν μεγάλα αποθέματα αίματος και η ανάγκη (δυστυχώς) ειδικά το καλοκαίρι είναι μεγάλη. Ίσως φταίει η έλλειψη παιδείας αυτή που μας κυνηγάει τραβώντας μας προς τα κάτω πάντα, ίσως οι διαφημιστικές καμπάνιες -εκείνες που προβάλλονται μετά τα μεσάνυχτα, συνήθως το καλοκαίρι- είναι ανεπαρκείς.
Όμως είναι στο χέρι μας. Ο καθένας από μας να βοηθήσει. Δώσε αιμοπετάλια, δώσε αίμα, δώσε μυελό των οστών. Μην το κοινοποιήσεις απλά στα social media, αλλά κινητοποιήσου και πήγαινε να το προσφέρεις εσύ.
Τότε θα μπορεί η μαμά σου να περηφανεύεται πως δημιούργησε έναν σπουδαίο άνθρωπο.
Σε ένα κόσμο που δεν υπάρχουν υπέρ ήρωες , όταν είδα μπροστά μου έναν άνθρωπο που με τον μυελό του έδωσε ζωή σε ένα μικρό παιδί , στα μάτια μου φορούσε αληθινή μπέρτα…