Έχεις χάσει για κάποιο λόγο τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στον ΣΚΑΪ και δεν έχεις το χρόνο να τη δεις μαγνητοσκοπημένη στο pc ή το smartphone. Δεν γίνεται όμως να πέσεις για ύπνο χωρίς να μάθεις τι γεύση άφησε.
Δεν ήταν «βόλτα στο πάρκο» όπως συνηθίζεται στα (ατυχώς θεωρούμενα ως βαρυσήμαντα) debate, ή μία δημοσιογραφική επίσκεψη στα γραφεία επίδοξων ή εν ενεργεία πρωθυπουργών με προκάτ ερωτήσεις που περισσότερο ευνοούσαν τα χασμουρητά μετά από μια κοπιαστική ημέρα, παρά την εξαγωγή συμπερασμάτων.
Ο τολμών σε αυτό το εγχείρημα θέλησε να στείλει το μήνυμα ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και να σκοράρει στο 90’ στην έδρα του «αντιπάλου», γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι για τον αντίπαλο ήταν θέμα «τιμής» να αποφευχθεί κάτι τέτοιο.
Στην προσπάθεια σου να ενημερωθείς πού έχασε και πού κέρδισε ο πρωθυπουργός, πόσο αντικειμενικοί ήταν μαζί του οι δημοσιογράφοι και σε ποιες περιπτώσεις υποχρεώθηκε να διώξει όπως – όπως την μπάλα υπό το ασφυκτικό πρέσινγκ, είχες τρεις επιλογές: την παραδοσιακή της αναζήτησης πληροφόρησης στα media, της προφανούς να ρίξεις μια ματιά στα social media και το ευκολάκι να πάρεις τηλέφωνο κάποιο φίλο.
Οι δύο πρώτες δεν θα σε έκαναν σοφότερο ούτε στο ελάχιστο. «Κοροϊδία Τσίπρα για την τραγωδία στο Μάτι», τιτλοφόρησε «εχθρική» προς την κυβέρνηση ιστοσελίδα, «ντιμπέιτ Τσίπρα – Μητσοτάκη χωρίς τον Μητσοτάκη», αντέτεινε site που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ.
Καθαρά οπαδικής αισθητικής ήταν και η συντριπτική πλειονότητα των σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Τους έκλεισε το σπίτι», «κόφτε τον, σας ξεφτιλίζει» και «να χαίρεστε τους έγκριτους δημοσιογράφους» οι μεν. «Εκλιπαρούσε να τον ρωτήσουν για θέματα που είχε προετοιμάσει», «το Μάτι ήταν μια… ατυχία» και «γέμισαν οι οθόνες ροχάλες, μα αυτός νόμιζε ότι βρέχει» οι δε.
Πάντου άσπρο ή μαύρο, ακόμα και από ανθρώπους που πίστευες ότι είχαν στοιχειωδώς αντικειμενική κρίση. Το twitter και το YouTube κατακλύστηκαν από αγοραίες εκφράσεις και αντιδικίες επιπέδου πεζοδρομίου, σε βαθμό που ένιωθες ότι θα πλήρωνες για να διαβάσεις την τοποθέτηση ενός «αντικειμενικού» παρατηρητή.
Ο καθένας από δαύτους είδε αυτό που ήθελε να δει, ή μάλλον αυτό που είχε προαποφασίσει ότι θα δει. Όπως αράζει για ένα ποδοσφαιρικό ματς στον καναπέ του και έχει εξ’ ορισμού διαλέξει πλευρά.
Οι υβριστές του Τσίπρα δεν διέγνωσαν καμία διαφορά στη συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στο ίδιο κανάλι με τη χθεσινή, ούτε προβληματίστηκαν με την απορία του συνεντευξιαζόμενου για το αν ο ΣΚΑΪ είχε ανάλογα η (επι)κριτική ματιά προς την κυβέρνηση Καραμανλή, που εκτίναξε το δημόσιο χρέος κατά την 5ετη θητεία της.
Οι υποστηρικτές του από την άλλη δεν εντόπισαν ούτε μία «παραφωνία» ή υπεκφυγή στα λεγόμενα (ή μη) του πρωθυπουργού. Βρήκαν φυσιολογικό και το «δεν ήξερα ότι μεταδιδόταν απευθείας η σύσκεψη από την ΕΡΤ», και το «πήγαμε προετοιμασμένοι για τη διαπραγματεύση, αλλά οι άλλοι ήταν πολύ καλύτερα προετοιμασμένοι».
Όπως επίσης και τη σιωπή του όταν η Σία Κοσιώνη του υπενθύμισε την «ανίερη» συμμαχία με τον Κώστα Καραμανλή, την οποία «εξάγνισε» επικοινωνιακά ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση.
Μετά από εννιά χρόνια κρίσης και σκληρής λιτότητας, ο ζήλος και ο φανατισμός παραμένουν τα αισθητήρια αντίληψης ενός πολύ μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, η οποία κατάφερε με αιματηρές θυσίες να κλείσει τόσες αξιολογήσεις, αλλά εξακολουθεί να μην πιάνει ούτε τη βάση στο επίπεδο της αξιολόγησης αξιών.
Θα ήταν χρήσιμο να ξεκινούσαμε κάποια στιγμή από τα βασικά: το σεβασμό στην άποψη του άλλου, την αυτοκριτική, την εχεφροσύνη και στο τέλος – τέλος την επίγνωση ότι ο διχασμός και η διάκριση του «εμείς και οι άλλοι» έχουν επιβραδύνει με δραματικό τρόπο για ορισμένους συνανθρώπους μας την έξοδο από την κρίση, οδηγώντας παράλληλα στρατιές νέων στη μετανάστευση.
Η χθεσινή εικόνα στα social media ήταν εικόνα βγαλμένη από μέρες δημοψηφίσματος 2015 και αυτό δεν μοιάζει με οιωνό ότι θα ορθοποδήσουμε όποιο κόμμα και αν είναι στην κυβέρνηση την επόμενη Δευτέρα. Ο μεγάλος χαμένος της βραδιάς δεν ήταν ούτε ο ΣΚΑΪ, ούτε ο Τσίπρας, αλλά η ίδια η λογική και η κριτική ικανότητα ενός μεγάλου μέρους αυτού που αποκαλούμε κοινή γνώμη.
Ευτυχώς που εγώ είχα δύο (αξιόπιστους) φίλους για να ενημερωθώ και δεν χρειάστηκε να δω ακολούθως το σύνολο των 130 λεπτών της συνέντευξης. Διότι με όσα είχα διαβάσει νωρίτερα στο διαδίκτυο, είχα αρχίσει να αμφιβάλλω ακόμα και για το αν θα υπήρχαν… τόσοι στον περίγυρό μου.