Συνέβη και στις εκλογές του 2015, μα το βλέπουμε πιο έντονα από ποτέ στο διάστημα πριν τις αυτοδιοικητικές-ευρωκλογές και μέχρι την Κυριακή. Ίσως γιατί έχουν φτάσει πλέον τα social media στη μέγιστη εξειδίκευση και παρέχουν όλα τα εργαλεία.
Αναφερόμαστε στις άπειρες διαφημίσεις υποψηφίων που λογικά θα εμφανίζονται ξεκούδουνες στην αρχική σας σελίδα στο Facebook ή στα storie στο Instagram. Διαφημίσεις εξατομικευμένες όσο δεν πάει, αφού η δραστηριότητα του καθενός φιλτράρεται με τέτοιο τρόπο ώστε να του παρουσιαστεί ο υποψήφιος που θα κουμπώσει στα περισσότερα κουτάκια του.
Αν όμως το Facebook και ο διαφημιστικός του μηχανισμός λειτουργεί άριστα στην προώθηση των πελατών του, εκείνοι που δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί ακόμα πως λειτουργούν τα πράγματα, είναι οι περισσότεροι υποψήφιοι βουλευτές και δημοτικοί σύμβουλοι στις προηγούμενες μέρες.
Τα social media είναι η δική τους ανέξοδη ή έστω λιγότερο “έξοδη” δημοσκόπηση. Αποδέχονται ως de facto την επιτυχία της χορηγούμενης σελίδας τους στο Facebook για παράδειγμα, χωρίς να παρουσιάζουν κάτι το ουσιαστικό. Πολύ σπάνια ακολουθείται αυτή η διαφήμιση από 4-5 βασικές θέσεις αυτού του υποψηφίου.
Κι αυτό λειτουργεί σαν ένας φαύλος κύκλος. Συμβαίνει μία φορά, βλέπει ότι μαζεύονται 100-200 like και καμία πενηνταριά σχόλια, κάνει ξανά χορηγούμενη, ίδιο αποτέλεσμα, ξανά χορηγούμενη και πάει λέγοντας. Στο μυαλό του υποψηφίου δημιουργεί η αίσθηση ότι θα μπει στη Βουλή και μάλιστα με άνεση.
Για τους περισσότερους είναι ένα παράδειγμα οι βιτρίνες των κομμάτων τους. Βλέπει κάποιος για παράδειγμα τι κάνει ο κ. Κυρανάκης στα social media και το οικειοποιείται στερούμενος/η πολύ βασικά εργαλεία και γνώσεις.
Κι αυτό δε συμβαίνει μόνο με τους υποψηφίους. Συμβαίνει και με τους ψηφοφόρους που αντιλαμβάνονται το κάθε social media ως απόλυτα ενδεικτικό για το εκλογικό αποτέλεσμα, ακόμα και εις βάρος της περιρρέουσας ατμόσφαιρας έξω από τον ψηφιακό κόσμο.
Είναι νωπές ακόμα οι μνήμες από την επίδραση του Facebook στις εκλογές στις ΗΠΑ πριν από 3 σχεδόν χρόνια. Αποδείχτηκε αρκετούς μήνες αργότερα πως λειτούργησαν τα αρνητικά δημοσιεύματα για τη Χίλαρι Κλίντον που ήταν ψευδή ή περισσότερο τα αρνητικά δημοσιεύματα για τον Τραμπ που ήταν αληθινά, αλλά παρήγαγαν την αντίδραση του αναποφάσιστου.
Αυτή είναι μια οπτική που θα πάρει καιρό να αναλυθεί σε μεγαλύτερο βάθος, αλλά δείχνει με σαφήνεια το τι ακριβώς δεν είναι το Facebook. Δεν είναι πολιτικός μετρητής. Δεν αποτελεί την πανάκεια για κάθε υποψήφιο ώστε να αποκτήσει το αξίωμα που διεκδικεί.
Αυτό το λέμε και με αφορμή τα τραγελαφικά των αυτοδιοικητικών, όπου ένα μεγάλο ποσοστό δεν είχε πολιτικές θέσεις να προπαγανδίσει στον ψηφοφόρο στον οποίο διαφήμιζοταν-προβαλλόταν.
Κι αν το καλοσκεφτεί κανείς, όλο αυτό δεν απορρέει από τους πολιτικούς αυτούς καθαυτούς, αλλά από την αδυναμία τους να θέσουν τον διαχωρισμό ανάμεσα στην πολιτική και την επικοινωνία. Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κάποιος ότι οι επικοινωνιολόγοι έχουν αναλάβει τέτοια εξουσία που αυτοί είναι η αιτία για την ποιοτική υποβάθμιση της πολιτικής εξουσίας. Κι αυτό φαίνεται από την επανάπαυση στην ηγεμονία των social media.
Είναι άλλο να αποτελούν τον πυρήνα της στρατηγικής κι άλλο να είναι το μοναδικό κανάλι εκπομπής της και δη με τρόπο αόριστο!