Δεν πέρασε καλά-καλά ούτε μέρα από την πρεμιέρα του συστήματος ειδοποίησης μέσω sms, για να πιάσει φωτιά ο Υμηττός και παράλληλα να γίνει το 112 απλά ένα… νούμερο πάνω στο οποίο στήθηκε το σκηνικό για πολιτικούς καυγάδες.
Τα σχεδόν 30-40 χρόνια που οι πυρκαγιές εξελίχθηκαν σε… μόδα και συμφορά για την Ελλάδα, δεν μας έμαθαν ούτε να ζούμε μαζί τους ούτε να βρούμε αποτελεσματικούς τρόπους αντιμετώπισής τους.
Τώρα, με αφορμή την πρεμιέρα του συστήματος, αποδείχθηκε πως –τελικά- είμαστε πολύ πίσω από όσο νομίζαμε και βρισκόμαστε ακόμη σε σχεδόν εμβρυακό στάδιο, σε ό,τι αφορά στο επίπεδο στοιχειώδους συνεννόησης και ομοψυχίας που απαιτείται.
Αντιπαράθεση και διαξιφισμοί είναι επόμενο να υπάρξουν όταν αντικείμενο συζήτησης είναι κάτι που σχετίζεται με το ιδεολογικό υπόβαθρο και τις προτεινόμενες δράσεις, οι οποίες είναι πιθανό να διαφέρουν ανάλογα με τον πολιτικό χώρο στον οποίο νιώθει ότι ανήκει ο καθένας.
Στα εργασιακά, στο φορολογικό κλπ είναι πραγματικά ουτοπικό να περιμένει κανείς συγκλίσεις και κοινές τοποθετήσεις, όταν συζητούν ένας φιλελεύθερος με έναν κρατιστή, για παράδειγμα. Παραμένει όμως αδύνατο να χωνέψει κανείς το πώς μπορεί υπάρξει debate για απλά πράγματα που μας αφορούν όλους και ξεπερνούν τα κομματικά σύνορα.
Η πολιτική προστασία και ο φορέας υλοποίησης των δράσεων που ανήκουν στην αρμοδιότητά της, δηλαδή η αντίστοιχη Γενική Γραμματεία, είναι ένας μόνο (από τους πολλούς τομείς) που θα όφειλε να συναντά κανείς τις περίφημες «εθνικές στρατηγικές», που στη χώρα μας αποτελούν ακόμη άγνωστες λέξεις.
Κάτι που εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται όταν η κάθε αλλαγή κυβέρνησης συνεπάγεται «ξήλωμα» του πολιτικού προσωπικού και επαναστελέχωσής του με «δικούς μας ανθρώπους».
Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να μην υπάρχει ούτε συνέπεια ούτε συνέχεια ούτε –φυσικά- κοινό μέτωπο απέναντι σε κάτι τόσο σοβαρό όσο είναι ο κίνδυνος από φωτιές, ακραία καιρικά φαινόμενα και ίσως αύριο-μεθαύριο σεισμούς.
Εφόσον ίσχυε κάτι τέτοιο, δηλαδή εάν σε τέτοια καίρια για την λειτουργία των κοινωνιών πόστα διατηρούνταν υπερκομματικά στελέχη που θα τοποθετούνταν εκεί με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, θα ήταν πολύ πιο δύσκολη η μετακύληση της ευθύνης που με τόση ευκολία πετά η μία παράταξη στην άλλη, κατηγορώντας την για λάθη, παραλείψεις, αμέλειες.
Όταν οι αποφάσεις είναι κοινές, το ίδιο συμβαίνει και με τις ευθύνες. Όμως η ανάληψη ευθύνης σε πολιτικό επίπεδο είναι ακόμη ένας άγνωστος όρος για την Ελλάδα, όπως λέγαμε και παραπάνω.
Το 112 ξευτιλίστηκε μέσα σε λίγες ώρες. Όσες δηλαδή χρειάστηκε να περάσουν από την εφαρμογή του μέχρι την μετάλλαξή του από ένα μέτρο που συνιστά βελτίωση στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τους επερχόμενους κινδύνους, σε αιτία καυγάδων σε τηλεπαράθυρα, social media και καφενεία.
Κι όσο το ξεκατίνιασμα έδινε και έπαιρνε, γινόταν παρανάλωμα η μαγευτική Ελαφόνησος κι έπιανε φωτιά ο πολύπαθος Υμηττός, ξεγυμνώνοντας ουσιαστικά εκείνους σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση που προτίμησαν να πλακώνονται για το «δέντρο» την ώρα που κυριολεκτικά καιγόταν το δάσος.
Εάν δεν υπήρχαν ακόμη τα αποκαΐδια στο Μάτι, εάν είχε περάσει τόσο μεγάλο διάστημα από την τελευταία φορά που θρηνήσαμε νεκρούς από φωτιά, ίσως η ελαφρότητα και η ανοησία που επιδεικνύουν οι πολιτικοί μας να ήταν κάπως… χαριτωμένη.
Όμως όταν συναντάς τέτοιες συμπεριφορές, με την τελευταία τεράστια καταστροφή να απέχει στην πραγματικότητα μόνο μήνες μακριά, αντιλαμβάνεσαι πως οι άνθρωποι είναι λίγοι. Πολύ λίγοι. Ελάχιστοι.
Και αντί να οργανωθούμε αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι -και ό,τι στο καλό γουστάρει να αυτοαποκαλείται ο καθένας- σε ένα κοινό μέτωπο που θα απαιτήσει από τον πολιτικό κόσμο να σταματήσει να αυvανίζεται στο διαδίκτυο, αλλά να πάρει ουσιαστικά μέτρα για την προστασία των ζωών μας, εμείς σαν γνήσιοι χειροκροτητές και κλακαδόροι, προτιμάμε να σιγοντάρουμε τους δικούς μας και να κράζουμε τους άλλους.
Συμμετέχοντας έτσι και παράλληλα ενισχύοντας συμπεριφορές και στάσεις που σε ένα αποτέλεσμα και μόνο μπορεί να οδηγήσουν. Σε δάκρυα την επόμενη φορά που η συμφορά θα χτυπήσει τις πόρτες μας, δίχως να κάνει διακρίσεις ανάλογα με το κόμμα που ψηφίσαμε.
Η δημιουργία αντιπυρικών ζωνών, η ενίσχυση επίγειων και εναέριων μέσων πυρόσβεσης, η στελέχωση των υπηρεσιών που καλούνται να αντιμετωπίσουν τέτοιου τύπου καταστροφές, δεν έχει χρώμα ούτε ιδεολογικούς «πατέρες». Ας το βάλουμε επιτέλους στο μυαλό μας κι ας το κρατήσουμε εκεί μέσα για μελλοντική χρήση. Δυστυχώς θα μας χρειαστεί ξανά…