Κάποιες φορές, έχω την αίσθηση, θα πρέπει να γίνουμε κυνικοί και να μην αποφεύγουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους υπό τον φόβο να παρεξηγηθούμε ή να φανούμε κακοί απέναντι σε ανθρώπους.
Γιατί η σκληρή πραγματικότητα είναι πως το ανθρώπινο είδος αποδεικνύει κάθε μέρα την ανεπάρκεια του και το πόσο παραπάνω απ΄αυτό που αξίζει του είναι το να ζει, να αναπνέει.
Κάποιοι άνθρωποι ειδικά, δεν είναι κακό να το πούμε, δεν έχουν την ίδια εγκεφαλική ανάπτυξη. Δεν λέμε προφανώς για αυτούς που έχουν κάποιο ζήτημα εκ γενετής. Λέμε γι΄αυτούς που φαίνονται νορμάλ όταν τους βλέπεις στον δρόμο και αντιμετωπίζουν κάθε τους πράξη ως νορμάλ, αλλά τους έχουν στρίψει πολλές βίδες και δεν έχει αναπτυχθεί ο εγκέφαλος.
Κλασικό παράδειγμα αυτός που θεώρησε ότι είναι σύνηθες να σκοτώσει μερικές γάτες και να απλώσει τα νεκρά τους σώματα στη μέση του δρόμου λες κι είναι κάποιο εθιμοτυπικό. Σε χωριό της Κρήτης αυτό. Σε ένα μέρος δηλαδή από τα κορυφαία στις δολοφονίες ζώων.
Πραγματικά αποφεύγω πολύ να τσουβαλιάζω ανθρώπους, γιατί αυτή η σκατοψυχιά δεν έχει να κάνει με τους τόπους. Ή μήπως έχει; Έχουμε και στην Αθήνα τέτοια περιστατικά αλλά σε σημεία στις παρυφές της Αττικής περισσότερο. Η ελληνική επαρχία δυστυχώς βρίθει σε τέτοια περιστατικά. Η Κρήτη, ο Βόλος και η Στερεά Ελλάδα περισσότερο απ΄όλους.
Ας εστιάσουμε όμως σε αυτό το συγκεκριμένο περιστατικό. Δεν μπορεί να αποδεχτεί ο κοινός νους ότι αυτός που το έκανε δεν είχε δώσει ποτέ τέτοια δείγματα. Δεν μπορεί να μην έχει εμφανίσει ποτέ αντίστοιχη συμπεριφορά. Το πιο πιθανό είναι πως έχει κάνει αντίστοιχα πράγματα, αλλά ένα επίπεδο πιο κάτω. Απλώς να σκοτώνει ζώα. Έτσι γιατί μέχρι εκεί του υπαγορεύει ο λειψός νους του.
Κι αν αυτό είναι πιθανό, τότε είναι πιθανό πως μιλάμε για ένα χωριό, μια τοπική κοινωνία που εθελοτυφλεί και σιωπά. Μια κοινωνία που δεν αηδιάζουν τα σωθικά της από την κτηνωδία αυτού του τύπου. Μια κοινωνία που αποδέχεται κι ίσως να επικροτεί ή, ακόμα χειρότερα, να έχει κι άλλα άτομα με παρόμοια τακτική.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο ζήτημα. Αρνούμαστε να μιλήσουμε γιατί δεν θέλουμε να τιμωρήσουμε. Μην ασχολείσαι. Να κοιτάς μόνο τη δουλειά σου. Τι θα γίνει αν αυτός ο τύπος αποφάσιζε να σφάξει ένα παιδάκι και να κρεμάσει για παράδειγμα τα ζωτικά του όργανα; Εκεί θα ξεπερνούσε τα όρια μας; Γιατί ποιος νοιάζεται για τα ζώα μωρέ, ας πεθάνουν. Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει είναι πως τα ζώα αποτελούν μεγαλύτερη χρησιμότητα από εμάς για την σωτηρία του πλανήτη. Εμείς περισσεύουμε. Και το δείχνουμε ξεκάθαρα με τέτοια περιστατικά.
Το δείχνουμε όταν η σιωπή μας εκλαμβάνεται ως αποδοχή κι επιβράβευση. Το πιο πιθανό είναι να πέτυχαν αυτόν τον τύπο εν ώρα δράσης σε κάποια άλλη δολοφονία και απλά να τον χαιρέτησαν. Τι κάνεις Γιώργη; Σκοτώνω έναν σκύλο γιατί μου κατούρησε το χωράφι. Α, εντάξει, καλή σου μέρα. Αυτό δεν απέχει από την αλήθεια σε κανένα σημείο της ελληνικής επαρχίας.
Μήπως δεν είδαμε στη Λέσβο που τόσος κόσμος έβγαζε βίντεο με χαρά τη δημόσια δολοφονία του ταύρου σε κάτι που έχουμε το θράσος να το λέμε έθιμο; Μήπως δεν διαβάσαμε για 15χρονα που έστελναν μηνύματα στα προφίλ ανθρώπων στα social media και τους εύχονταν τα χειρότερα επειδή μίλησαν ενάντια σε αυτό το έθιμο; Αυτά τα 15χρονα έχουν πετάξει πέτρες σε γατιά για πλάκα, έχουν σκοτώσει ζώο για πλάκα και αύριο θα το κάνουν με μεγαλύτερη συνείδηση. Γιατί έτσι τους έμαθαν οι γονείς τους και η κοινωνία. Ένας φαύλος κύκλος.
Ακόμα όμως κι αν αρνηθούμε να δούμε κατάματα την αλήθεια και πούμε ότι υπήρχαν άνθρωποι να φωνάξουν, να αντισταθούν, να καταγγείλουν στην αστυνομία όσους ήξεραν ότι κάνουν τέτοια πράγματα, το πιο πιθανό είναι η τοπική αστυνομία να μην ασχολήθηκε. Όχι μόνο γιατί τα μυαλά τους κι αυτών θεωρούν τέτοια περιστατικά ασήμαντα. Αλλά γιατί κι αυτοί έχουν κάνει κάποια στιγμή κάτι. Κι αυτοί έχουν πάρε δώσε με τον ανεγκέφαλο. Στη χειρότερη να τον τιμωρήσουν σιωπηλά χωρίς να καταλάβει το τραγικό των πράξεων του.
Καιρός λοιπόν να αρχίσουμε να μιλάμε, να γινόμαστε νομοταγείς. Αν για να στρώσει αυτή η χώρα και η σαπίλα της χρειαστεί να γίνουμε δικομανείς, ας είναι. Καλύτερα δικομανείς και ζωντανά ζώα, παρά αδιάφοροι και νεκρά ζώα.