Όλοι μας γίναμε δέκτες και πομποί σε παρέες της είδησης για την επάνοδο της ιλαράς στην Ελλάδα. Είμαστε μία από τις τέσσερις χώρες της Ευρώπης που δεν έχει εξαλειφθεί η ασθένεια, το οποίο σημαίνει πως σε όλες τις υπόλοιπες δεν έχει εντοπιστεί ούτε ένα κρούσμα.
Στα μέρη μας, την προηγούμενη χρονιά καταγράφηκαν πάνω από 2.000 περιπτώσεις. Για πάρα πολλά χρόνια παλεύαμε να καταπολεμήσουμε τη νόσο με τη θωράκιση του οργανισμού για να φτάσουμε κάπου στο 2015 που άρχισε ένα παγκόσμιο κύμα κατά του εμβολιασμού. Πολύ σύντομα, ασθένειες που τις είχαμε φτάσει κοντά στο μηδέν, απομακρύνθηκαν ξανά απ΄αυτό.
Τι μπορεί όμως να κάνει ένα κράτος απέναντι στην ιδιωτική βούληση; Μπορεί να την σταματήσει; Όχι. Μπορεί όμως να την αποτρέπει. Όλες οι αξιόποινες πράξεις του σήμερα, κάποτε δεν είχαν ποινικό αντίκρυσμα. Γεννήθηκε η ανάγκη από την ανάλυση των συνεπειών τους. Η ανάλυση έδειξε ότι πρέπει να επιβάλλεται τιμωρία, η τιμωρία – θεωρητικά πάντα – απέτρεψε τη ροπή της ανθρώπινης φύσης και κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα να μην είμαστε μαζικά δολοφόνοι.
Η εξελικτική διαδικασία του παραπάνω παραδείγματος από μια άναρχη κοινωνία σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο του Λοκ, δεν απέχει ως λογική απ΄αυτό που πρέπει να εφαρμοστεί και στην περίπτωση όσων θεωρούν ότι ο εμβολιασμός είναι ένα παγκόσμιο μέτρο κάποιας σέχτας ή αίρεσης ή των Μασόνων ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Αυτή τη στιγμή ο γονιός που αποφασίζει να μην εμβολιάσει το παιδί του, δεν βλέπει πίσω απ΄αυτή την πράξη μια απώλεια. Θεωρεί πως θα είναι καλύτερα και το παιδί του δεν θα αρρωστήσει. Αν είχε όμως κάτι να χάσει, τότε θα το σκεφτόταν και δεν θα έπαιρνε μια τόσο, αποδεδειγμένα, επιζήμια απόφαση.
Γιατί δεν είναι ένα ζήτημα που επιδέχεται διαφορετικών απόψεων αυτό του εμβολιασμού. Δεν είναι ντομάτες, να σου αρέσουν ή να μη σου αρέσουν. Είναι κάτι αυταπόδεικτο. Είναι κάτι που δεν υπάρχει γιατρός ή έστω σοβαρός γιατρός να μην στο ξεκαθαρίσει.
Μια πολύ σωστή σκέψη που εκφράστηκε κάπου στα social media είναι να συνδέεται ο εμβολιασμός με την εγγραφή του παιδιού στο δημοτικό, στο νηπιαγωγείο, οπουδήποτε τέλος πάντων. Είναι ίσως η πιο εφαρμόσιμη ιδέα. Γιατί με αυτό το μέτρο βάζεις τον γονιό σε μια διαδικασία να επιλέξει ανάμεσα στην κούφια πετριά του και στην στέρηση της βασικής εκπαίδευσης από το παιδί του.
Σίγουρα θα έπρεπε κάποιος υπουργός στο Παιδείας και κάποιος στο Υγείας να είχαν συνεργαστεί, να είχαν σκεφτεί ένα μέτρο που θα ανέκοπτε κάθε σκέψη γονιού για μη εμβολιασμό. Δεν συνέβη. Ας μην είμαστε πάλι έτοιμοι να αναδείξουμε την ανεπάρκεια κάποιου. Ας μιλήσουμε, όχι γι΄αυτό που δεν συνέβη, αλλά γι΄αυτό που μπορεί να συμβεί.
Δεν είναι μακριά η δυνατότητα να φτάσει πάλι η ιλαρά κοντά στο μηδέν. Με μέτρα τέτοιας μορφής ή ακόμα και χρηματικά πρόστιμα, αν με ρωτάτε τη γνώμη μου, κάπως θα περιοριστεί το φαινόμενο.
Γιατί καλή η ελεύθερη βούληση, αλλά πρώτον εδώ μιλάμε για τη βούληση ενός ανθρώπου, του γονιού, απέναντι σε άλλον, το παιδί (χωρίς κτητικές αντωνυμίες, γιατί τα παιδιά δεν ανήκουν στους γονείς, μα στους εαυτούς τους και την κοινωνία), και δεύτερον, ακόμα κι αν δεχτούμε την κτητικότητα του γονιού στο παιδί του, η βούληση οδηγεί σε ζημία σε δημόσιο επίπεδο. Κι αυτό πρέπει πάντοτε να υπερβαίνει.
Γιατί αν δεν υπερβαίνει, τότε μιλάμε για την δικτατορία του ενός απέναντι στους πολλούς. Και στην δημοκρατία δεν πάνε έτσι οι συσχετισμοί…