Οι φίλοι και όσοι συμπαθούν τον Γιώργο Μαυρίδη έχουν έναν λόγο παραπάνω να τον αγαπήσουν. Εμείς οι υπόλοιποι μόλις βρήκαμε έναν, αλλά πραγματικά ξεχωριστό.
First things first, που λένε και στο εξωτερικό. Τον Γιώργο Μαυρίδη ο γράφων ούτε τον γνωρίζει προσωπικά ούτε ένα τέτοιο ενδεχόμενο συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να συμβεί στο μέλλον. Η αλήθεια, όμως, είναι πως η… εξ αποστάσεως πρώτη γνωριμία που έγινε μέσω της συμμετοχής του σε τηλεοπτική εκπομπή μαζί με τον Σάκη Τανιμανίδη, δεν είχε δημιουργήσει και την καλύτερη εντύπωση του κόσμου.
Ο καιρός πέρασε κι ενώ για τον έτερο παρουσιαστή το ξερό κεφάλι ενός αμετανόητου φυσιογνωμιστή κουνιόταν με νόημα, σε στυλ «καλά σας τα ‘λεγα εγώ για αυτόν τον τύπο», για τον Μαυρίδη δημιουργήθηκαν αμφιβολίες για εκείνο το… εισαγγελικού τύπου πόρισμα που τον κατέτασσε στους… μη συμπαθείς (για να το θέσουμε κομψά και κόσμια) celebrities της ελληνικής (ο θεός να την κάνει) showbiz.
Λογικά οι πιο πολλοί από όσους διαβάζουν αυτό το κείμενο γνωρίζουν καλά τι έκανε για να κερδίσει τις καρδιές μας. Έδωσε ένα κομμάτι της δικής του για εκείνο το κουτάβι στην Βόρεια Ελλάδα που βρέθηκε άγρια βασανισμένο και ακρωτηριασμένο από «ανθρώπινα» χέρια πριν καλά-καλά κλείσει δυο μήνες ζωής, σε ένα από τα πλέον βάναυσα –μα δυστυχώς πια συχνά- περιστατικά κακοποίησης ζώων που καταγράφονται σε καθημερινή βάση στα μέρη μας.
Τότε το θέμα είχε πάρει σημαντικές διαστάσεις, αλλά όχι αρκετά μεγάλες ώστε να πειστούν οι ντόπιοι να κατονομάσουν τον δράστη. Σε μια φυσιολογική κοινωνία η σύλληψή του θα ήταν θέμα ωρών και φυσικά δεν θα χρειαζόταν κανενός είδους χρηματική αμοιβή και επικήρυξη για να αποφασίσει ο κόσμος πως ένα άτομο με τέτοια ένστικτα και βίτσια δεν έχει θέση ανάμεσά του.
Αυτός, όμως, είναι ο κόσμος μας. Ανέχεται τέτοιου τύπου ψυχάκια, που αν δεν ήταν παράλληλα θρασύδειλοι και «κότες», θα έβγαζαν αντίστοιχου τύπου συμπεριφορές και απέναντι σε ανθρώπους. Πράγμα το οποίο δεν κάνουν για έναν και μόνο λόγο. Επειδή γνωρίζουν καλά πως εκεί συνήθως δεν τους «παίρνει» και η μαγκιά τους εξαντλείται σε σαφώς πιο εύκολους (στα μέτρα τους) στόχους, όπως είναι ένα κουτάβι.
Με την ενδόμυχη ελπίδα να υπάρχει όντως κόλαση και να διαθέτει ένα ιδιαίτερο μέρος για τέτοιους ανώμαλους (και ίσως κάτι παρεμφερές για τους σιωπηλούς συνένοχούς τους), αφήνουμε το φρικιαστικό κομμάτι της ιστορίας για να περάσουμε σ’ εκείνο που γεννά ελπίδα. Και ο Μαυρίδης (αυτός ντε που πριν μερικά χρόνια δεν φαινόταν αρκετά συμπαθής) είναι υπεύθυνος για αυτό.
Η απόφασή του να υιοθετήσει την Παλόμα ήρθε σαν υπενθύμιση και καμπανάκι. Ήρθε να μας κάνει να καταλάβουμε πως η συμμετοχή και η συμπαράσταση στα θύματα μιας κτηνωδίας δεν εξαντλείται σε emoticons στα social media, ευχούλες και κατάρες.
Προφανώς και δεν μπορούμε όλοι και πάντοτε να συνεισφέρουμε κάτι πρακτικό, αλλά κατά γενική ομολογία οι περισσότεροι έχουμε μάθει να γυρίζουμε διακριτικά την πλάτη σχεδόν σε οτιδήποτε μας άγγιξε ή μας συγκίνησε, μόλις αυτό σταματήσει να απασχολεί την επικαιρότητα. Συνήθως προτιμάμε να προσπεράσουμε, καθώς κάποια άλλη φυσική καταστροφή, έγκλημα, πέναλτι σε ντέρμπι, ερευνήτρια της NASA, θα απαιτήσει την προσοχή και το ενδιαφέρον μας, με αποτέλεσμα να μην έχουμε πια τον χρόνο ή την διάθεση να ασχοληθούμε με κάτι τόσο old news όσο ένα κακοποιημένο κι ετοιμοθάνατο κουτάβι στην Ξάνθη.
Ό,τι έκανε ο Μαυρίδης το κάνουν καθημερινά δεκάδες ή και εκατοντάδες εθελοντές (ή και όχι) σε φιλοζωικές οργανώσεις ανά την Ελλάδα. Που αφού πρώτα βλέπουν την κοινή γνώμη να ολοκληρώνει το «καθήκον» της κάνοντας κοινοποιήσεις στην καλύτερη περίπτωση, στη συνέχεια μένουν με το «πρόβλημα» το οποίο οφείλουν να διαχειριστούν, συνήθως ανοίγοντας την πόρτα των σπιτιών τους και τις αγκαλιές σε «ακόμα ένα αδέσποτο» προκειμένου να μην επιστρέψει στον δρόμο.
Οι δικές τους περιπτώσεις έχουν ένα σημαντικό μειονέκτημα σε σχέση με εκείνο του Μαυρίδη. Δεν απολαμβάνουν ανάλογης δημοσιότητας και οι δικές τους ανάλογες πράξεις συχνά αντιμετωπίζονται με καχυποψία ή ακόμη και εχθρότητα από τους γείτονες και τους οικείους, αλλά κι εκείνους τους αμετανόητα ηλίθιους που επιμένουν πως οι άνθρωποι θα έπρεπε να ασχολούνται αποκλειστικά με ανθρώπους και να μην διοχετεύουν την αγάπη τους στα ζώα.
Από αυτούς, δηλαδή, που αδυνατούν να αντιληφθούν πως η αγάπη δεν μικραίνει. Δεν διαιρείται ούτε μοιράζεται. Μόνο πολλαπλασιάζεται ανάλογα με τους πόσους μπορείς να χωρέσεις στην καρδιά σου. Ανεξάρτητα από τον αριθμό των ποδιών τους, το αν μιλάνε, γαβγίζουν, νιαουρίζουν ή τιτιβίζουν.
Αγάπη, λοιπόν. Σαν κι αυτήν που όταν την χαρίζεις σου επιστρέφεται πίσω. Σαν κι αυτήν που μαρτυρά η πράξη του Γιώργου, που μας έκανε να τον συμπαθήσουμε λιγάκι περισσότερο…
Υ.Γ. Με κάθε σεβασμό προς την Αστυνομία της Ξάνθης… Αλήθεια, πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η σύλληψη του δράστη, ειδικά όταν μιλάμε για μία μικρή κοινωνία και όχι για την Νέα Υόρκη;
Και πριν σπεύσει κάποιος να πει ότι μάλλον θα έχει σημαντικότερες υποθέσεις να ασχοληθεί, ας υπενθυμίσουμε κάπου εδώ ότι πρόκειται για κάποιον που μεθοδικά και με ψυχραιμία έκοψε το αυτί ενός σκύλου, του ακρωτηρίασε το ένα πόδι, γέμισε με πληγές κι εγκαύματα το υπόλοιπο κορμί του και στη συνέχεια του άνοιξε το στόμα κι έριξε οξύ στον οισοφάγο. Κύριοι… αυτή είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσεις σε δεύτερο πλάνο.