Το παρόν κείμενο ίσως δεν θα έπρεπε να γραφτεί. Το ότι υπάρχει, προσφέρει μεγαλύτερη τόνωση στο Εγώ της Ειρήνης Καζαριάν και της κάθε Καζαριάν. Κι αυτό οδηγεί σε καταστάσεις όπως αυτή που μπορεί να βιώνουν δεκάδες ή εκατοντάδες ηθοποιοί.
Η Ειρήνη Καζαριάν επιλέχθηκε να συμμετέχει σε μια θεατρική παράσταση χωρίς καμία προηγούμενη προετοιμασία. Δεν πάσχισε, δε μόχθησε. Όχι γενικά. Ούτε καν γι΄αυτόν το ρόλο. Της προσφέρθηκε. Ένα κορίτσι που αναζήτησε την τύχη του για να μπει στα μονοπάτια της δόξας μέσα από ένα ριάλιτι, δε θα μπορούσε ποτέ να αρνηθεί και αυτή την πρόταση.
Κανείς στη θέση της ίσως να μην έλεγε όχι. Γιατί αν έχεις εκτεθεί σε τέτοιο βαθμό στο Next Top Model, δεν έχεις έναν εσωτερικό συνειδησιακό κόφτη, για να σκεφτείς “πού πάω μωρέ χωρίς να έχω ιδέα, να παίξω στο θέατρο;”, αλλά λες Ναι και προχωράς. Κεφαλαιοποιείς τις μετοχές σου.
Κι αυτό που ισχύει για την Καζαριάν, ισχύει για κάθε Καζαριάν. Για κάθε άτομο που έγινε γνωστό τόσο γρήγορα και τόσο επίπλαστα. Απλώς η περίπτωση της Καζαριάν είναι πιο κραυγαλέα, αφού νίκησε το ριάλιτι, της άνοιξαν οι πόρτες της μόδας, δεν έχει ανάγκη από δουλειά. Δε χρειάζεται να τρώει τη θέση ενός ανθρώπου που είναι ηθοποιός και μοχθεί για έναν ρόλο της προκοπής, που να αμείβεται δηλαδή.
Επιπλέον, εκείνη πάει από το πουθενά να βγει στο θεατρικό σανίδι. Δεν πάει ως γκεστ σε μια τηλεοπτική σειρά όπως η Ειρήνη Στεριανού, όπου ο ρόλος της θα χαθεί μέσα στους τόσους ρόλους. Συμμετέχει σε μια παράσταση με σημαντικό ρόλο. Άσχετα που η ίδια δεν έχει ιδέα τι ρόλο θα κάνει και χρειάζεται τον σκηνοθέτη να της το πει κρυφά στο αυτί.
Είναι όμως το πραγματικό πρόβλημα η Καζαριάν; Μάλλον όχι. Το πρόβλημα είναι τα κανάλια που δίνουν τέτοια δύναμη σε παιδιά που δεν έχουν βρέξει τα πόδια τους. Που τους προσφέρουν το εύκολο χρήμα και τα επιλέγουν εις βάρος άλλων. Γιατί να είναι η Μέγκι Ντρίο στην εκπομπή της Καινούργιου κι όχι ένας άνθρωπος που έχει σπουδάσει δημοσιογραφία ή επικοινωνία; Γιατί να είναι η Ειρήνη Καζαριάν στο θέατρο, ενώ τόσοι ηθοποιοί αναζητούν μια ευκαιρία;
Αυτοί οι άνθρωποι που στήνουν τα ριάλιτι και θίγονται όταν τα κριτικάρουμε στις ιστοσελίδες και κόβουν παρτίδες και αρνούνται να μας δώσουν ανθρώπους για συνεντεύξεις, όχι τους Ντάνους και τις Καζαριάν προφανώς, αυτοί είναι που μεγεθύνουν την αυταρέσκεια και τη ματαιοδοξία αυτών των παιδιών που στην απελπισία τους καταλήγουν σε κάποιο ριάλιτι. Θεός φυλάξοι αν ειπωθεί ένας αρνητικός λόγος για ένα πρόγραμμά τους…Όχι, απαγορεύεται. Όλα τους τα προγράμματα είναι για βραβείο.
Από τα δικά τους μυαλά είναι που φτάνει η Καζαριάν να πει ότι δε χρειάζεται κανένα πτυχίο για να γίνεις ηθοποιός.
Αυτοί που έχουν να λογοδοτήσουν είναι αυτοί που τις επιλέγουν. Ο σκηνοθέτης της παράστασης, ό,τι κι αν έχει πλάσει στο φαντασιακό του, ακολουθεί την εύκολη τακτική του να διαθέτει ένα εμπορικό όνομα για να εξασφαλίζει την οικονομική επιτυχία της παράστασης. Αυτό είναι σαφές.
Έχει να λογοδοτήσει και το κοινό που φτάνει να αυτοδιατίθεται στα παράγωγα των ριάλιτι και να τους προσφέρει διαπραγματευτική ισχύ που δεν συνάδει με την πρότερη προσπάθεια τους. Δεν ταυτοποιείται από τον κόπο τους.
Τέλος, έχουμε να λογοδοτήσουμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι που έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι το κοινό ζητάει διαρκώς ειδήσεις για τέτοια άτομα και βομβαρδίζουμε με ανούσια πληροφορία το μυαλό του.
Δεν είναι έτσι λοιπόν. Δεν είναι η λύση στο ριάλιτι. Δεν είναι στην ευκολία. Είναι στην προσπάθεια, στον προσωπικό μόνο, στο μόχθο, στην εσωτερική αναζήτηση. Είναι ακριβώς σε αυτά που λέει με μεγαλύτερο κύρος από μένα ο Γιάννης Μπέζος.