Σε μια πρόσφατη έρευνα που έγινε στους Έλληνες, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ένα ποσοστό κοντά στο 50% εκτιμά πως η περιβαλλοντική κρίση είναι το δεύτερο μεγαλύτερο πρόβλημα που θα συναντήσει στα επόμενα χρόνια η χώρα.
Είναι θετικό ότι υπάρχει έστω αυτή η αναγνώριση, είναι αρνητικό όμως πως αυτό τοποθετείται στη δεύτερη θέση, με την πρώτη να είναι κατειλημμένη χρόνια από την οικονομική αβεβαιότητα/ανεργία. Κάποια στιγμή πολύ άμεσα θα πρέπει να είναι πρώτο στις προτεραιότητες μας.
Κι όσο δεν είναι για τον κάθε πολίτη ξεχωριστά, τόσο δεν θα είναι για το κράτος. Ένα κράτος που παρέλαβε μια σάπια σκυτάλη από την προηγούμενη κυβέρνηση και την έδωσε στην επόμενη που μέχρι στιγμής την διατηρεί στην ίδια σαπίλα.
Σε ένα καλοκαίρι που καταστράφηκαν δύο μεγάλοι πνεύμονες οξυγόνου και εξομάλυνσης των υψηλών θερμοκρασιών στον πλανήτη, ο Αμαζόνιος και το δάσος της Σιβηρίας, η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει ένα έργο που θα καταστρέφει έναν δικό της πνεύμονα, πολύ πιο σημαντικό, αφού προσφέρει στην ατμόσφαιρα πολύ περισσότερο οξυγόνο και απορροφά περισσότερη ακτινοβολία και διοξείδιο. Τη θάλασσα. Τη θαλάσσια ζωή.
Οι διαδικασίες για να ανατεθούν τα 20 θαλάσσια οικόπεδα στο Ιόνιο, τη νότια Πελοπόννησο και την Κρήτη συνεχίζονται και τα νέα στοιχεία δείχνουν ότι μιλάμε για κανονικό ξεπούλημα αξιών και πόρων.
Κι αν για τις αξίες η ελπίδα ήταν ισχνή, κανείς δεν φανταζόταν ότι θα δοθούν τέτοιες οικονομικές ευκολίες σε κολοσσούς των εξορύξεων κοιτασμάτων όπως η Exxon.
Διαβάζοντας κανείς τα ακόλουθα έγγραφα θα δει ότι για κάθε θαλάσσιο τετραγωνικό χιλιόμετρο, κάθε μία από τις τρεις εταιρείες που θα αναλάβουν τις εξορύξεις, θα πληρώσουν για την πρώτη φάση μόλις 15 ευρώ. Αδιανόητο.
Όταν κάνουν τις πρώτες αναγνωριστικές εξορύξεις, ώστε να σιγουρευτεί πως υπάρχουν όντως κοιτάσματα στο εκάστοτε οικόπεδο, τότε θα αρχίσουν να αποπληρώνουν κι άλλες υποχρεώσεις που προβλέπει το νομοσχέδιο. Γιατί δεν έγινε καν η κατάλληλη έρευνα για να μετρηθεί έστω κατά προσέγγιση η δυναμική των κοιτασμάτων σε αυτά τα οικόπεδα, για το μέγεθος της ποσότητας, αν είναι καλής ποιότητας, αν είναι απολήψιμα κτλ.
Συνολικά πάντως, όπως προκύπτει από εκτιμήσεις ειδικών, δεν προβλέπεται να μπουν στα κρατικά ταμεία πάνω από 50 εκατομμύρια ευρώ για τις έρευνες, σε αντίθεση με τις ψευδείς αναφορές των περασμένων δύο κυβερνήσεων που έκαναν λόγο για 150 δισεκατομμύρια με αυθαίρετη δήλωση, αφού δεν είχε και δεν έχει εκπονηθεί καμία μελέτη για τις δυνατότητες των οικοπέδων.
Ακόμα κι αν ξεπεραστει στο διπλάσιο αυτό το ποσό, μιλάμε για ένα τρομερά μικρό τίμημα, αν σκεφτούμε τι είναι αυτό που παραχωρούμε. Δεν παραχωρούμε μόνο θάλασσα. Παραχωρούμε οικοσυστήματα, παραχωρούμε φυσικό πλούτο που απέφερε και κανονικό πλούτο μέσω τουρισμού, παραχωρούμε τη σταθερότητα των τεκτονικών πλακών, μιας και οι εξορύξεις θα πάνε σε βάθος 6 χιλιομέτρων σχεδόν, παραχωρούμε την υγεία μας και την ευημερία της ζωής μας. Ιδίως οι κάτοικοι των περιοχών κοντά στα συγκεκριμένα οικόπεδα. Κάτοικοι που στην πλειοψηφία τους έχουν αντιταχθεί στις παραχωρήσεις.
Σαν να μην έφτανε αυτό, το ελληνικό κράτος έδωσε άφεση στις τρεις εταιρείες από την υποχρέωση της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων και υποχρεώθηκε μέσα από το αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο να προσφέρει κάθε στήριξη που θα ζητηθεί για υλικοτεχνικές εργασίες. Στήριξη και με υλικα, μα περισσότερο με χρήμα και γραφειοκρατικές ελαφρύνσεις.
Όλα αυτά δεν είναι θέσεις δικές μου ή εκτιμήσεις. Είναι στοιχεία καταγεγραμμένα στις συμβάσεις και εκτιμήσεις ειδικών για το πιθανότερο αποτέλεσμα.
Οι εξορύξεις είναι βλαβερές όσο δεν πάει για τη χώρα και τον πλανήτη. Είναι βλαβερές ακόμα κι αν αποφέρουν στο ελληνικό κράτος 500 δισεκατομμύρια ευρώ. Είναι βλαβερές πολύ περισσότερο τώρα που το προβλεπόμενο μέρισμα που δικαιούται η Ελλάδα στα λεγόμενα royalties είναι στην καλύτερη περίπτωση 7%. Κι αυτό μόνο αν τα έσοδα υπερβαίνουν κατά πολύ τα κόστη. Αν είναι οτιδήποτε κοντά στην ισορροπία και κάτω, σημαίνει ακόμα χαμηλότερο ποσοστό.
Με λίγα λόγια, το βασικότερο επιχείρημα των υπέρμαχων των εξορύξεων για οικονομική άνθιση, καταρρέει.
Ζούμε στην πιο κρίσιμη εποχή κι η φωνή μας είναι το μόνο μας όπλο. Ας δείχνουμε όσο μπορούμε την αντίθεση μας σε κάθε κίνηση προς τις εξορύξεις, γιατί αυτό που θα ακολουθήσει θα εξαλείψει κάθε ενδεχόμενο οικονομικής τόνωσης της χώρας. Τα 50-100-150 εκατομμύρια που μπορεί να κερδίζει κάθε χρόνο, θα είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στο κόστος της ζημιάς που θα πρέπει να αποκατασταθεί.