Πριν από 15 περίπου μέρες ο Μπόρις Τζόνσον αποφάσιζε να κλείσει το βρετανικό κοινοβούλιο για 5 βδομάδες κι ενώ μαίνεται η διαδικασία για το τι είδους Brexit θα έχουμε. Deal or No Dead. Τελικά παρενέβη το Ανώτατο Δικαστήριο και αναίρεσε την απόφαση του.
Παράλληλα, περίπου 20 άτομα έχουν αποχωρήσει από την κυβέρνηση του Τζόνσον και το κόμμα των Συντηρητικών κι έχουν πάει σε άλλους πολιτικούς σχηματισμούς.
Πριν από μια βδομάδα βγήκε στη δημοσιότητα η προσέγγιση και ο χρηματισμός από μεριάς Λευκού Οίκου και Ντόναλντ Τραμπ του Ουκρανού προέδρου Ζελίνσκι, ώστε να ερευνήσει τη ζωή του γιου του Τζο Μπάιντεν και να βρει στοιχεία που θα μπορεί να χρησιμοποιήσει στον επερχόμενο προεκλογικό αγώνα ο Τραμπ.
Στοιχεία που προφανώς θα εξέθεταν το όνομα Μπάιντεν και θα γινόταν ταύτιση πατέρα και γιου στο μυαλό του μέσου Αμερικάνου που, ας το παραδεχτούμε, δεν είναι κι οι μεγαλύτεροι φωστήρες στον κόσμο. Μάλλον προς τα κάτω βρίσκονται.
Οι λοβιτούρες του Τραμπ έγιναν γνωστές και ανάγκασαν μέχρι και την ουσιαστικά σύμμαχό του μέχρι σήμερα, τη Δημοκρατική Νάνσι Πελόζι, να ανακοινώσει ότι ως πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων θα συνηγορήσει σε αυτό που της ζητούσαν από τον Ιανουάριο. Να ξεκινήσει έρευνα για τον Πρόεδρο Τραμπ, ώστε να του γίνει αυτό που οι Αμερικάνοι λένε Impeachment κι είναι κάτι κοντινό με την άρση της ασυλίας του, αλλά με λιγότερη ποινική αξίωση.
Μπορεί να μην υπάρχει ακριβής λέξη στα ελληνικά γι΄αυτό, αλλά αν γίνει η συγκεκριμένη έρευνα, η Γερουσία θα κληθεί να αποδώσει ευθύνες για κακούργημα και πλημμελήματα στον Πρόεδρο Τραμπ. Δεν θα το κάνει προφανώς, αφού οι Ρεπουμπλικάνοι είναι πλειοψηφία, αλλά θα οδηγήσει σε μια διαδικασία ανάλυσης δεδομένων και του ρίσκου. Ο Τραμπ έχει αρχίσει να εκτίθεται και στα μάτια πολλών φανατικών του υποστηρικτών.
Η σύνδεση του Τραμπ με το GOP, τους Ρεπουμπλικάνους δηλαδή, δεν είναι τόσο άρρηκτη προς το παρόν. Και πάρα πολλοί ψηφοφόροι τους θα θελήσουν να τους δουν να αποστασιοποιούνται και να καταδικάζουν τον Τραμπ για μια πράξη που η Πελόζι χαρακτήρισε εθνική προδοσία και διασάλευση της εθνικής ασφάλειας, καταπάτηση του συντάγματος.
Γιατί γράφονται όλα αυτά; Γιατί πριν από τρία χρόνια, τον Ιούνιο και τον Νοέμβριο του 2016, επικράτησε ο λαϊκισμός στη Δύση. Το δημοψήφισμα στη Βρετανία έτεινε τη χείρα του θριάμβου στον Φάρατζ και τον Μπόρις Τζόνσον, ενώ οι εκλογές στις ΗΠΑ έδωσαν την electoral vote στον Τραμπ. Ήθελε το κοινό να στείλει ένα μήνυμα; Είναι κάτι βαθιά ριζωμένο που δεν θα αλλάξει για τα επόμενα πολλά χρόνια; Κανείς δε μπορεί να απαντήσει με σιγουριά.
Μπορεί να γίνει όμως σαφές ότι ο λαϊκισμός επιβιώνει και παρασιτεί, αλλά γνωρίζει πολύ περισσότερες ήττες απ΄ό,τι νίκες. Κι αυτές τις μέρες βλέπουμε τις πανωλεθρίες του. Και στις εντός των τειχών πολιτικές διαμάχες και στις διεθνείς συναλλαγές μεταξύ πολιτικών και μη.
Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τα δύο κάζο που έπαθαν ο Τραμπ και ο Τζόνσον, έκατσαν δίπλα δίπλα σε ένα γραφείο στη διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα, και επαινούσαν ο ένας τον άλλο. Είναι άλλωστε οι μόνοι υποστηρικτές διεθνώς που μπορούν να βρουν.
Ήταν μια εικόνα-ένδειξη ότι αντιλαμβάνονται πως ο χρόνος τους τελειώνει. Κι αν για τον Τραμπ δε μπορούμε να το πούμε εντελώς, μιας και όπως είπα πιο πάνω, το αμερικάνικο έθνος δεν βρίθει ευφυώς σκεπτόμενων ανθρώπων, για τον Τζόνσον είναι προδιαγεγραμμένο το φινάλε. Από την ημέρα που ανέλαβε βιώνει ήττες. Μέχρι κι ο αδερφός του αντιτάχθηκε σε αυτό το οικτρό πλάνο για ολοκληρωτικό Brexit.
Ακόμα όμως κι αν γίνει το οριστικό Brexit και ο Τζόνσον συμπεριφερθεί ως θριαμβευτής, δύο τινά παίζουν. Είτε η Ευρωζώνη θα έχει γλυτώσει από ένα έθνος αλαζόνων είτε η Βρετανία θα αναζητήσει πάλι κάποιες ρυθμίσεις γύρω από το εμπόριο και τις μετακινήσεις, που θα φέρουν ένα πιο περιορισμένων συνθηκών Deal Brexit.
Ας ελπίζουμε ο λαϊκισμός, που συμπορεύει με τον εθνικισμό, να οδηγηθεί σε αποκαθήλωση με τον Τζόνσον και να ακολουθήσει ο έτι χειρότερος Τραμπ που αποτελεί ήδη μια κηλίδα στην παγκόσμια Πολιτική Ιστορία.