Οι δεκαετίες θα έχουν περάσει. Τα 10s θα έχουν μείνει στην ιστορία ως η εποχή της οικονομικής κρίσης και του Μνημονίου στην ελληνική πραγματικότητα.
Η ελληνική πραγματικότητα θα έχει μεταλλαχθεί προς το καλύτερο και η νέα γενιά θα αντιλαμβάνεται τα χρόνια του ’10 σαν παλιά, ξεχασμένη περίοδο, τα χαρακτηριστικά της οποίας (ευτυχώς) έχουν περάσει δια παντός. Ωστόσο, μια συλλογική ντροπή θα καταλαμβάνει την ελληνική κοινωνία όταν η συζήτηση θα φτάνει σε αυτή τη δεκαετία.
Κάποιοι λίγοι, γέροι θα είναι εκείνη την μακρινή εποχή, θα έχουν να λένε πως δεν έμειναν αμέτοχοι να παρακολουθούν το διαρκές έγκλημα που λάμβανε χώρα γύρω από τα στρατόπεδα προσφύγων, εκείνους τους μαζικούς χώρους μακριά από τις πόλεις που στοιβάζονταν οι πρόσφυγες που επιχειρούσαν να μπουν στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας. Αλλά οι περισσότεροι εκείνης της γενιάς, θα το λένε με ενοχές: αποδέχθηκαν την ύπαρξη των στρατοπέδων χωρίς να κάνουν το παραμικρό.
Η τελευταία τραγωδία στο στρατόπεδο της Μόριας με τους δυο νεκρούς, μια γυναίκα και ένα παιδί που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας της πυρκαγιάς που ξέσπασε, ήταν μια είδηση που πέρασε στα ψιλά της ειδησεογραφίας. Απλά ένα νέο ανάμεσα σε άλλα νέα: ο κόσμος το διαβάζει και το ακούει στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και μετά, απλά συνεχίζει να ασχολείται με αυτό που έκανε πριν του γνωστοποιηθεί. Είναι μεν μια τραγωδία αλλά ταυτόχρονα, κάτι απόλυτα φυσικοποιημένο στην κοινωνική ζωή.
Η ελληνική κοινωνία συνήθισε το «τέρας». Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που στα στρατόπεδα προσφύγων συμβαίνει κάτι τόσο τραγικό. Μπορεί οι άνθρωποι να το ξεχνάνε, μπορεί να μην του δίνουν σημασία απλά ή μπορεί να το βλέπουν στις ειδήσεις, να αναφωνούν με λύπη «μα τι τραγικό!» και μετά, απλά να συνεχίζουν το φαγητό τους. Για τον μέσο Έλληνα, υπάρχει κάτι το απρόσωπο πίσω από τέτοια γεγονότα: υπάρχει «ο πρόσφυγας», περισσότερο μια ιδιότητα και λιγότερο άνθρωποι με αληθινές υποστάσεις, με σάρκα, με οστά.
Αυτό σημαίνει να είσαι ξένος, με την πολύ κυριολεκτική σημασία του όρου: είσαι μια πραγματικότητα μακρινή, ζεις και πεθαίνεις σαν να μην υπήρξες ποτέ και στην Ελλάδα των 10s, η κοινωνία έχει ορίσει ως ξένους τους πρόσφυγες με όσο πιο στενούς όρους γίνεται. Οι πρόσφυγες έχουν εξοβελιστεί από την κοινωνική ζωή, δεν τους επιτρέπεται να ζουν μέσα στις πόλεις, πρέπει να είναι μακριά από αυτές, στοιβαγμένοι σε χώρους που χωράνε τους μισούς εξ΄αυτών.
Ο Χάουαρντ Ζιν είχε πει: «Η κραυγή των φτωχών δεν είναι πάντα δίκαιη αλλά αν δεν την έχεις ακούσει, δεν θα καταλάβεις ποτέ τι σημαίνει δικαιοσύνη». Αν ζούσε στην Ελλάδα του σήμερα θα αναπροσάρμοζε τη φράση του με άξονα τους πρόσφυγες: ποτέ δεν θα γίνει κατανοητό τι σημαίνει δικαιοσύνη σε κάποιον που δεν έχει ακούσει την κραυγή ενός απελπισμένου πρόσφυγα που είναι εγκλωβισμένος μέσα σε ένα στρατόπεδο.