Και ξαφνικά, η νέα κυβέρνηση με μια αδικαιολόγητη ενέργεια ταράζει μια μια ακόμα φορά τα κοινωνικά νερά, λαμβάνοντας μια απόφαση που τα τελευταία 24ωρα έχει σηκώσει θύελλα αντιδράσεων και -όπως συμβαίνει και σε μια σειρά από άλλες ενέργειές της- κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την ουσιαστική χρησιμότητά της.
Αν δεν προσγειώθηκες μόλις από κάποιο άλλο πλανήτη ή αν δεν βρισκόσουν σε κώμα και μόλις ξύπνησες, θα έχεις ήδη διαπιστώσει πως ένας πόλεμος ανάμεσα στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και το ΚΕΘΕΑ μόλις ξεκινάει. Για την ακρίβεια, είναι ένας πόλεμος ολίγον ανισομερής: από τη μια πλευρά στέκει μόνη της η κυβέρνηση, από την άλλη το ΚΕΘΕΑ έχει μπόλικους συμμάχους στο πλευρό του, από πρώην εθισμένους ανθρώπους μέχρι πολιτικούς και κοινωνικούς σχηματισμούς που αντιτίθενται στις κυβερνητικές αποφάσεις σχετικά με αυτό.
Η απόφαση της κυβέρνησης να καταργήσει το αυτοδιοίκητο του ΚΕΘΕΑ, αντικαθιστώντας το άμισθο και εκλεγμένο Διοικητικό του Συμβούλιο με ένα έμμισθο, διορισμένο από την ίδια, Διοικητικό Συμβούλιο, είναι μια απόφαση που όχι απλά έχει προκαλέσει μια τρομακτική κοινωνική αντίθεση, αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύει και την σχεδόν καθολική αποδοχή που έχει η νυν λειτουργία του οργανισμού.
Πρόκειται με άλλα λόγια, για έναν οργανισμό που έχει καταφέρει, μέσω της αυτοδιοικητικής του λειτουργίας αλλά και της αίσθησης συλλογικοποίησης που διέπει τον τρόπο που κάνει τα πράγματα, να έχει εδραιωθεί στα μυαλά της ελληνικής κοινωνίας ως μια δομή που υπερβαίνει τις παραδοσιακές παθογένειες της δημόσιας διοίκησης.
Αποτελεί κοινώς παραδεκτή διαπίστωση πως αυτή η διαφοροποίηση του ΚΕΘΕΑ από σχεδόν κάθε άλλο οργανισμό του δημοσίου, οφείλεται ξεκάθαρα στην οργανωτική του δομή. Μια οργανωτική δομή που ακριβώς επειδή επιτελεί κοινωνικό έργο και έχει να χειριστεί ζητήματα έντονης περιπλοκότητας (οι εθισμοί δεν είναι μια απλή κατάσταση ιατρικής φύσης, καθορίζονται από μια σειρά παραμέτρων που τους καθιστά ειδικό ζήτημα), δεν θα μπορούσε να καθορίζεται από την παραδοσιακή δημόσια δομή. Αυτή την πραγματικότητα, η κυβέρνηση φαίνεται πως είναι διατεθειμένη να την αγνοήσει προκλητικά.
Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι πως η κυβερνητική εξήγηση πίσω από αυτή την παρέμβαση βασίζεται πάνω σε ένα αποδεδειγμένο ψέμα. Συγκεκριμένα, η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου μέσω της οποίας καταργείται το αυτοδιοίκητο του ΚΕΘΕΑ επικαλείται την «εξαιρετικά επείγουσα ανάγκη για τη θέσπιση κανόνων χρηστής διοίκησης και διαχείρισης, όπως επίσης για τη διαμόρφωση των προϋποθέσεων εύρυθμης και αποτελεσματικής λειτουργίας του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ)». Η διατύπωση αυτή υπονοεί πως η οικονομική λειτουργία του ΚΕΘΕΑ διακατέχεται από μια αδιαφάνεια που η κυβέρνηση οφείλει να άρει. Μόνο που δεν είναι ακριβώς έτσι.
Όπως άλλωστε έχει τονίσει το (καταργημένο) διοικητικό συμβούλιο του ΚΕΘΕΑ, η εν λόγω υπηρεσία ελεγχόταν κάθε χρόνο από ορκωτούς λογιστές και ο ισολογισμός της δημοσιευόταν κάθε Ιανουάριο, γεγονός που καθιστά άτοπο το επιχείρημα περί αδιαφάνειας. Συν τοις άλλοις, η απόφαση της κυβέρνησης να μην θέσει το ζήτημα προς ψήφιση και συζήτηση στη Βουλή, φανερώνει και τον φόβο της για αυτό που η ίδια η πραγματικότητα έδειξε: η κοινωνική εναντίωση για την κατάργηση του αυτοδιοίκητου θα ήταν έντονη.
Η απόφαση της κυβέρνησης φυσικά είναι πλήρως εναρμονισμένη με τις διακηρυγμένες πολιτικές της αντιλήψεις. Θεμελιώδης αντίληψη του νεοφιλελευθερισμού άλλωστε είναι η εναντίωση στην ίδια την ύπαρξη της δημόσιας υπηρεσίας – δεν είναι τυχαίο πως η ιδιωτικοποίηση αποτελεί μια ορολογία – ευαγγέλιο της Δεξιάς. Ήταν μάλλον δεδομένο πως ένα Δ.Σ. όπως αυτό του ΚΕΘΕΑ, που παραδοσιακά αποτελείται από ανθρώπους που είτε βρίσκονται είτε έχουν βιώσει τη διαδικασία απεξάρτησης και επανένταξης αλλά και μέλη οικογενειών τέτοιων ανθρώπων, θα ήταν ανάχωμα σε σχέδια ιδιωτικοποίησης και κατ’ επέκταση αλλοίωσης του χαρακτήρα του ΚΕΘΕΑ.
Το μόνο σίγουρο είναι πως το συγκεκριμένο μέτρο μοιάζει να «γεννάει» τις πιο υπολογίσιμες αντιδράσεις από κάθε άλλο κυβερνητικό μέτρο των προηγούμενων μηνών και όπως όλα δείχνουν, ένας πονοκέφαλος μόλις ξεκινάει για το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.