Πριν περίπου ένα χρόνο, όταν στο επίκεντρο της επικαιρότητας βρισκόταν η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου στο κέντρο της Αθήνας και διάφορων ειδών αναπάντητα ερωτήματα αναφορικά με την υπόθεση αυτή απασχολούσαν καθημερινά τον δημόσιο διάλογο, ο πρόεδρος του συνδικαλιστικού οργάνου των αστυνομικών είχε κληθεί σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη να δώσει απαντήσεις αναφορικά με τις κατηγορίες περί αυθαιρεσίας που συνόδευαν την διαχείριση της υπόθεσης από τους αστυνομικούς.
Η απάντηση που έδωσε είχε προκαλέσει εντύπωση σε μπόλικο κόσμο. «Aυτή είναι η πρακτική. Σε όποιον αρέσει», είχε πει μεταξύ άλλων, όχι μόνο αρνούμενος ουσιαστικά να απολογηθεί αλλά και με μια διάθεση υπεράσπισης του «δικαιώματος» της αστυνομίας να δρα πέρα και έξω από κάθε έλεγχο.
Φυσικά, αυτή η διάθεση δεν είναι κάτι καινούριο μέσα στο αστυνομικό σώμα. Μπορεί να προκαλεί ένα μίνι σοκ όταν εκφράζεται ρητά αλλά στην πραγματικότητα, η αστυνομική αυθαιρεσία που κατά καιρούς κάνει την εμφάνισή της σε διάφορα γεγονότα, σε αυτή την κουλτούρα βρίσκει τις ρίζες της.
Το τελευταίο δείγμα αυτής της συμπεριφοράς δόθηκε στο πρόσφατο φοιτητικό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας. Η ένταση που είχε προκληθεί νωρίτερα ανάμεσα στους φοιτητές και τις αστυνομίας είχε σταματήσει και το συλλαλητήριο μόλις είχε στρίψει την γωνία Β. Σοφίας και Πανεπιστημίου, όταν ένας άνδρας των ΜΑΤ έκανε χειρονομίες «κότας» στους διαδηλωτές κουνώντας χαρακτηριστικά τα χέρια του. Ταυτόχρονα, τους έκανε νοήματα που υποδήλωναν: «Ελάτε».
Αν ο αστυνομικός ήταν κοντά στους διαδηλωτές μάλλον θα τους έλεγε: «Ελάτε να παίξουμε ξύλο ρε κότες», αλλά ήταν μακριά για να τον ακούσουν και αναγκάστηκε να καταφύγει στην νοηματική. Αν ο άνθρωπος ήταν πιο κοντά, μάλλον θα εξέφραζε φωναχτά τις σκέψεις του. Όπως μπορούν άλλωστε να επιβεβαιώσουν άπειροι άνθρωποι που έχουν φάει ξύλο σε πορείες από την αστυνομία, όταν οι ΜΑΤατζήδες «κάνουν την δουλειά» τους με γκλομπ και δακρυγόνα, συνηθίζουν να εκφράζουν τις σκέψεις τους φωναχτά με βρισιές που δεν μπορούν να γραφτούν σε ετούτο εδώ το καθωσπρέπει site.
Δεν είναι κακό βέβαια να απολαμβάνεις την δουλειά σου. Ίσα-ίσα: είναι μάλλον μεγάλη τύχη. Αλλά ένας κακοπροαίρετος απέναντι στην αστυνομία, ίσως να έλεγε πως αποτελεί πολύ επικίνδυνο παιχνίδι να εκπροσωπείς το κράτος και να απολαμβάνεις να δέρνεις. Να το απολαμβάνεις μάλιστα τόσο πολύ που ακόμα και όταν μια πορεία εξελίσσεται ήσυχα, να προσκαλείς τους ξενέρωτους φοιτητές να έρθουν να τις παίξουν μαζί σου.
Είναι ξεκάθαρο το τι υποδηλώνει αυτή η συμπεριφορά της αστυνομίας στον δρόμο: ένα μεγάλο κομμάτι των αστυνομικών δεν αντιλαμβάνεται αυτό που κάνει ως «μια δουλειά», όπως εμμονικά λέγεται από την πλευρά της αστυνομίας κάθε φορά που στριμώχνεται επικοινωνιακά, αλλά ως την εφαρμογή μιας ιδεολογίας.
Ούτε λίγο ούτε πολύ αντιλαμβάνεται τους διαδηλωτές ως ιδεολογικούς αντιπάλους και η «δουλειά της» ξεφεύγει από το τυπικό «η συντήρηση της τάξης» και αποκτά χαρακτηριστικά επιβολής μιας ιδεολογίας απέναντι σε μια άλλη. Κάποιοι φυσικά, θα έλεγαν πως αυτό ακριβώς είναι η «συντήρηση της τάξης». Αλλά αν πράγματι είναι έτσι, τότε θα πρέπει να γίνει και λίγο πιο σύνθετη η συζήτηση αναφορικά με τον ρόλο της αστυνομίας ανάμεσά μας. Άλλωστε οι «απλές δουλειές» δεν αποτελούν εν δυνάμει αντι-δημοκρατικούς κινδύνους.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε τι λέει η επίσημη αστυνομία για όλα αυτά. Αν και δεν είναι μεγάλη η πιθανότητα να πει κάτι διαφορετικό από εκείνο το απαράδεκτο «σε όποιον αρέσει…».