Από το 2016 η επιστημονική κοινότητα που ασχολείται με τον αθλητισμό, είχε θέσει κάποιους στόχους. Ένας απ΄αυτούς ήταν να εμφανιστεί ο αθλητής που θα τρέξει τον Μαραθώνιο κάτω από 2 ώρες. Στόχος επετεύχθη. Όχι όμως με τον τρόπο που το φαντάζονταν.
Με προεξάρχοντα τον Έλληνα καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μπράιτον Γιάννη Πιτσιλάδη, ο στόχος ήταν να δημιουργηθεί μεν ένα παπούτσι που να διευκολύνει τον αθλητή, όχι όμως και να γίνει ένα πείραμα με όλες τις ευνοϊκές παραμέτρους, ώστε να συμβεί το μέχρι πριν 5-6 χρόνια αδύνατο. Γι΄αυτό κιόλας προτίμησε τον Κενενίσα Μπεκέλε για να στηρίξει την έρευνά του κι όχι τον Κίπτσογκε.
Ο Κίπτσογκε είναι σαφέστατα ένας σπουδαίος δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Ο κορυφαίος αυτή τη στιγμή και άξιος συνεχιστής της παράδοσης των Κενυατών. Κι είναι εξαιρετικά πιθανό να ακουμπούσε τις 2 ώρες με ελάχιστη παρέκκλιση προς τα πάνω σε 1 ή 2 χρόνια. Θα το έκανε μάλιστα σε συνθήκες που δεν θα ήταν προδιαγεγραμμένες, αλλά τυχαίες. Θα γινόταν κι αποδεκτός από τα επίσημα κιτάπια της IAAF.
Έπρεπε όμως να συμβεί τώρα. Έπρεπε να ικανοποιηθεί τώρα η φρέσκια και αναπτυσσόμενη τεχνολογία για να ξεκινήσει ένα στάδιο παραγωγής και να αναδυθεί μια νέα βιομηχανία στον τομέα της άθλησης. Κι αυτή η βιομηχανία είναι που θα κάνει την ντόπα πρακτικά αχρείαστη.
Μπορεί να ακούγεται πολύ απόλυτη και βέβαιη πρόβλεψη, αλλά προφανώς και δεν είναι. Δεν είμαι ερευνητής. Μια εικασία κάνω που πιστεύω ότι θα γίνει πράξη. Κι η πράξη είναι πως ο άνθρωπος θέλει διαρκώς να δείχνει στη φύση ότι την ξεπερνά. Θέλει, πολύ περισσότερο, να ξεπερνάει συνέχεια την ίδια του τη φύση. Προφανώς και δεν μπορεί να το κάνει με καταιγισμό, γιατί κάποια στιγμή θα στερέψει από μεγαλεπήβολους στόχους.
Αλλά αυτό που συνέβη με τον Κίπτσογκε είναι μέρος του μεγάλου σχεδίου. Και ο δισεκατομμυρίουχος που χρηματοδότησε όλο το εγχείρημα, ο κύριος Τζιμ Ράτκλιφ, δεν είναι απλώς ένας παίχτης, δεν είναι ένας χορηγός. Είναι πρωτοπόρος που θέλει να γραφτεί το όνομά του στην ιστορία. Ο Κίπτσογκε ήταν το πρώτο του όχημα. Όχι το ανάποδο.
Κι αυτή η διαπίστωση είναι που μας πάει στο επόμενο στάδιο σκέψης. Τι θα γίνει αν οι αθλητές γίνουν κάποια στιγμή απλώς οι βολικές βιτρίνες; Τι θα γίνει αν οι αθλητές με μεγάλη προοπτική φτάνουν με βιάση στο σημείο που πρέπει να φτάσουν γιατί αυτό προστάζει ο puppetmaster τους; Τι θα γίνει αν έρχονται και παρέρχονται με έναν άλλο ρυθμό επειδή ακριβώς δεν είναι το βασικότερο στοιχείο της υπέρβασης;
Αν υποθέσουμε ότι ο Κίπτσογκε είναι ο σκαπανέας με το τρομερά μελετημένο παπούτσι που φόρεσε, τότε γιατί να μη συμβεί το ίδιο και στους σπρίντερ; Γιατί να μη φτιαχτεί ένα παπούτσι με πολύ ειδική κατασκευή στη σόλα ώστε ο άλτης να επιτυγχάνει μεγαλύτερα άλματα; Γιατί να μη φτιαχτεί ένα μαγιό με πολύ μεγάλη ώθηση και ορισμένες αυτοματοποιημένες κινήσεις, ώστε ο κολυμβητής να κινείται σχεδόν σαν πλάσμα με πτερύγια;
Το πιο βασανιστικό από τα ερωτήματα έρχεται όμως τώρα: θα είναι μόνο ο ένας που θα υπερβαίνει το ανθρώπινο; Κάποιος θα θελήσει να ανταγωνιστεί. Όπως τώρα η Nike συνέδεσε το brand της με την επιτυχία του Κίπτσογκε, έτσι θα βρεθεί μια Adidas να κάνει κάτι αντίστοιχο. Μέχρι που μπορεί να δούμε έναν Μαραθώνιο με 5-6 δρομείς να πάνε κάτω από τις 2 ώρες. Τότε θα ζούμε το μέγεθος της ματαιοδοξίας όπως θα αποτυπώνεται στην οριζοντίωση του τέλειου. Δεν θα υπάρχει ένας Μπολτ να ξεχωρίζει. Θα υπάρχουν 7 Μπολτ να κάνουν ξεχωριστό τον 8ο Ομπικβέλου.
Αυτό ίσως και να είναι το ουσιαστικό τέλος του αθλητισμού. Εκεί που πάνω από ένας θα ξεπερνούν τα όρια, δεν θα υπάρχει πια ενδιαφέρον κοινού και θα γίνουν όλοι υπερήρωες. Η τεχνολογία αναμφίβολα διεισδύει σε όλα τα επίπεδα και δε γίνεται να μην τα κατακτήσει. Γι΄αυτό και θα είναι η ντόπα του μέλλοντος. Κι αυτή τη ντόπα κανείς δε θα μπορεί να την περιορίσει ή να την αποβάλλει. Θα είναι καθόλα νόμιμη!