Δια στόματος Μάικ Πομπέο, ο οποίος δεν είναι κάποιος τυχαίος αλλά ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, διατυπώθηκε μια ξεκάθαρη απειλή προς την Τουρκία, που μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλέσει, αν αναλογιστεί κανείς τον απρόβλεπτο και ευμετάβλητο χαρακτήρα του προϊσταμένου του, Ντόναλντ Τραμπ.
Είναι η πρώτη φορά που το «μεγάλο αφεντικό» του ΝΑΤΟ χρησιμοποιεί τόσο σκληρή γλώσσα για κάποιον σύμμαχό του, δίνοντας ουσιαστικά ένα τελεσίγραφο στον Ταγίπ Ερντογάν και θέτοντας μια λεπτή «κόκκινη γραμμή» στα περιθώρια δράσης κατά των Κούρδων, η οποία –μην ξεχνάμε- ξεκίνησε με τις «ευλογίες» των Αμερικανών, τη στιγμή που γύρισαν την πλάτη στη Βόρεια Συρία κι άφησαν τους εκεί μαχητές έρμαιο στις ορέξεις του Τούρκου προέδρου.
Μα είναι δυνατόν, θα αναρωτηθεί κανείς, να ξεκινήσουν πόλεμο (ή πιο σωστά, να αναλάβουν στρατιωτική δράση) οι ΗΠΑ κατά της Τουρκίας; Ένα τέτοιο σενάριο μοιάζει τραβηγμένο από τα… μαλλιά, αλλά δυστυχώς ζούμε σε εποχές που ακόμη πιο απίθανα πράγματα έχουν ήδη συμβεί.
Η στάση του Τραμπ στο Κουρδικό ζήτημα προκαλεί απορίες στους αναλυτές. Όπως άλλωστε και πολλές από τις υπόλοιπες δηλώσεις ή κινήσεις του προέδρου των ΗΠΑ, τις οποίες δυσκολεύεται κανείς να αποκωδικοποιήσει, καθώς δείχνουν να στερούνται λογικής, ειρμού και σοβαρής επιχειρηματολογίας. Η αίσθηση εκεί έξω είναι πως αυτός ο άνθρωπος δεν συμπεριφέρεται ως επικεφαλής της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης του πλανήτη, αλλά σαν κάποιος που τον υποδύεται. Σαν ένα παιδί που ξαφνικά βρέθηκε να παίζει με στρατιωτάκια στο δωμάτιό του, με τη μόνη διαφορά ότι τα δικά του δεν είναι φτιαγμένα από πλαστικό, αλλά «ξερνάνε» θάνατο με μία εντολή του.
Απέναντί του βρίσκεται ένας άλλος «σκληρός» της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής. Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι ο άνθρωπος που κυριολεκτικά έχει χρησιμοποιήσει κάθε μέσο προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία κι έχει διαμορφώσει με τέτοιο τρόπο το σκηνικό ώστε να μετατρέψει μια κατά τα άλλα δημοκρατική χώρα, σε προσωπικό βιλαέτι του.
Η «συμφωνία» μεταξύ των δύο αποδείχθηκε τόσο αλλοπρόσαλλη όσο και οι χαρακτήρες τους. Η διεθνής κατακραυγή βέβαια σχεδόν ποτέ δεν απέτρεψε τέτοιους ανθρώπους από το να θέσουν σε εφαρμογή τα σχέδιά τους. Ειδικά όταν μιλάμε για ΗΠΑ και Τουρκία, η ιστορία είναι γεμάτη από αντίστοιχες καταστάσεις στις οποίες αποδείχθηκε έμπρακτα η αδιαφορία τους για διεθνείς συνθήκες και το διεθνές Δίκαιο. Κάτι που άλλωστε συμβαίνει και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Οι Τούρκοι δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν την εισβολή επί συριακού εδάφους στην περίπτωση που απόψε στις 10, όταν και εκπνέει η σχετική προθεσμία, οι Κούρδοι μαχητές δεν έχουν εγκαταλείψει τις θέσεις τους, επιτρέποντας στη γειτονική χώρα να δημιουργήσει την δική της «γκρίζα ζώνη» στα σύνορά της με την Συρία, και εξωθώντας ουσιαστικά το «πρόβλημα» εκτός Τουρκίας.
Το ποια ακριβώς είναι τα όρια στα οποία η Ουάσινγκτον επιτρέπει στην Άγκυρα να κινηθεί είναι ιδιαίτερα ομιχλώδη, ενώ στην εξίσωση οφείλει να μπει και η… δυσανεξία του Ερντογάν σε τελεσίγραφα και πιέσεις. Έχοντας οικοδομήσει την εξουσία του στο προφίλ του υπερασπιστή του «Τουρκισμού» είναι εξαιρετικά αμφίβολο το να «συμμορφωθεί» σε συστάσεις ή ακόμα χειρότερα σε απειλές που θα πλήξουν αυτήν την εικόνα. Και την ίδια στα αυτιά του Τραμπ φτάνουν οι φωνές της κοινής γνώμης σχετικά με την «μαλθακή» στάση του.
Δυο άνδρες απρόβλεπτοι, ξεροκέφαλοι (όπως αποδείχτηκε από το περιεχόμενο της επιστολής Τραμπ και την αντιμετώπιση που αυτή είχε από τον Ερντογάν) και ικανοί να ξεπεράσουν τα όρια, εάν νιώσουν ότι θίγεται ο… ανδρισμός τους.
Το κακό της υπόθεσης είναι ότι δεν μιλάμε για δυο… νταήδες που πλακώνονται για ένα «STOP» στον δρόμο, αλλά για πολιτικούς που η μοίρα τους έφερε στο να διαχειρίζονται δυο πολεμικές μηχανές ικανές να φέρουν τον όλεθρο σε μια περιοχή της οποίας κανένας «κάτοικος» δεν μπορεί ιστορικά ποτέ να νιώθει ασφαλής.