Είναι σαφές πως τα κορίτσια που παρήλασαν στη Νέα Φιλαδέλφεια αναπαριστώντας σκηνές από την δουλειά των Monty Pythons, ήθελαν κάτι να μας πουν. Ωστόσο, μέχρι εκείνες να ανοίξουν το στόμα τους σχετικά με τα κίνητρά τους, οι υπόλοιποι μπορούμε να προσεγγίσουμε το περιστατικό παραμένοντας στη σφαίρα της εικασίας.
Οι οργισμένες –κατά κύριο λόγο- αντιδράσεις ήταν επόμενο να υπάρξουν. Χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα open minded, ανοιχτόμυαλος ντε, για να συνηγορήσει στην άποψη ότι τα πάντα επιτρέπονται παντού και να μην αποδεχτεί το γεγονός πως κάποια πράγματα και συνεπώς ορισμένες εκδηλώσεις συμπεριφοράς, όταν είναι out of context (για να επιμείνουμε στην αγγλική κουλτούρα που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης των κοριτσιών) οδηγούν –τουλάχιστον- σε παρεξηγήσεις.
Η λέξη γύρω από την οποία εκτυλίσσεται η συζήτηση από την στιγμή που βγήκε στη φόρα το σχετικό βίντεο είναι ο «σεβασμός». Ή η έλλειψή του. Κάτι που κατά πάσα πιθανότητα θα συνέβαινε εάν ο οποιοσδήποτε επιχειρούσε κάτι ανάλογο σε μια εκδήλωση μερίδας της κοινωνίας, με την οποία θα ένιωθε πως δεν ταυτίζεται ηθικά και ιδεολογικά.
Πολύς κόσμος εκφράζει απόψεις περί κατάργησης των παρελάσεων.
Κάποιοι, μάλιστα, δεν στέκονται μόνο στις στρατιωτικές και μαθητικές παρελάσεις κατά την διάρκεια των εθνικών εορτών, αλλά εντάσσουν στον συλλογισμό τους και άλλες, αντίστοιχες, μορφές έκφρασης. Για παράδειγμα, πολλοί εξοργίζονται με τις λιτανείες της Μεγάλης Παρασκευής και άλλοι εκφράζουν αντιρρήσεις για το Gay Parade. Ο καθένας, για τους δικούς του λόγους, επιμένει στην διάκριση των παρελάσεων σε «καλές» και «κακές», «οπισθοδρομικές» ή «προοδευτικές» και ανάλογα εκφράζει είτε την περηφάνια του είτε τον αποτροπιασμό του για αυτό που αποφάσισαν να κάνουν κάποιοι άλλοι, με τους οποίους αισθάνεται ότι υπάρχουν πολλά που τον χωρίζουν.
Ή, καλύτερα, πως δεν υπάρχουν πολλά με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί.
Εδώ η μαγική λέξη είναι η «ανεκτικότητα», που δένει με τον «σεβασμό» για τον οποίο έγινε λόγος παραπάνω. Το να εμφανιστείς απρόσκλητος με στόχο να χαλάσεις το «πάρτι» του γείτονα επειδή δεν γουστάρεις την μουσική του δεν ήταν ποτέ καλή ιδέα. Όσο έξω κι από τα γούστα σου κι αν είναι οι νότες που ακούγονται από το διπλανό διαμέρισμα, εφόσον βέβαια, δεν μιλάμε για κάτι εκτός νόμου και κανόνων.
Τα κορίτσια στη Νέα Φιλαδέλφεια εξέφρασαν ελεύθερα την γνώμη τους για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, αντιγράφοντας την ιδέα του Τζον Κλιζ, ως «Υπουργού επί των Ηλιθίων Βηματισμών», που έκανε πάταγο πριν μερικές δεκαετίες, όταν μεσουρανούσαν οι Monty Pythons, λοιδορώντας σχεδόν κάθε μορφή εξουσίας. Το κράτος, την θρησκεία και πάει λέγοντας.
Σήμερα, βέβαια, ο ίδιος κωμικός κατηγορείται για ξενοφοβική στάση με τις απόψεις του περί «αλλοίωσης της βρετανικότητας του Λονδίνου», κάτι που αποτελεί μια σαφή ένδειξη πως δεν αλλάζουν μόνοι οι άνθρωποι, αλλά και οι εποχές, όπως επίσης και η θεματολογία με την οποία επιθυμεί να ασχοληθεί κανείς. Και, φυσικά, να εισπράξει είτε την αποθέωση είτε την χλεύη για όσα πρεσβεύει.
Το τι ακριβώς πρεσβεύουν τα συγκεκριμένα άτομα που ο δήμαρχος της Νέας Φιλαδέλφειας χαρακτήρισε «γελοία υποκείμενα», παραμένει άγνωστο. Και καλό θα ήταν να διώξουν δημόσια την ομίχλη που τα περιβάλλει, βγαίνοντας μπροστά με το ίδιο θάρρος που επέδειξαν κατά την διάρκεια της παρέλασης.
Μέχρι να συμβεί αυτό, φαίνεται να έχουν επιδείξει συμπεριφορά ανάλογη των «μπαχαλάκηδων» που πετούν μολότοφ και κατεβάζουν τζαμαρίες την ώρα που συμπολίτες τους διαδηλώνουν π.χ για τους μισθούς, τις συντάξεις και την ανεργία. Ή των προκλητικών στοιχείων που διοργανώνουν «αντι-πορείες» απέναντι σε εκείνες που αισθάνονται πως προκαλούν τους ίδιους. Καλό είναι, πάντα κατά την άποψη του γράφοντα, σε τέτοιες περιπτώσεις να υπάρχουν ορισμένα στεγανά. Κι αν διαφορετικοί κόσμοι επιθυμούν να συναντηθούν, να το κάνουν με τέτοιο τρόπο που να δείχνει τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και όχι στο φούντωμα της αντιπαράθεσης.
Την ίδια μέρα που αυτά τα κορίτσια επέλεξαν να εκφραστούν με τον συγκεκριμένο τρόπο μια γυναίκα από την Νιγηρία δάκρυζε βλέποντας την κόρη της να υψώνει στον ουρανό την ελληνική σημαία. Αυτές οι γυναίκες, και όχι μόνο οι πατριδολάγνοι και οι συντηρητικοί «νοικοκυραίοι», έχουν επίσης το δικαίωμα να αισθάνονται προσβεβλημένες από τέτοιες συμπεριφορές. Και αυτό θα ήταν καλό να το κρατήσουμε σε κάποιο μέρος του μυαλού μας όταν παίρνουμε αποφάσεις για τις πράξεις και τις ενέργειές μας.
Υ.Γ Μέχρι να γραφούν οι παραπάνω λέξεις, τα κορίτσια έσπασαν την σιωπή τους και με επιστολή τους στην «Εφημερίδα των Συντακτών», έδωσαν εξηγήσεις. Δεν έπεισαν τον γράφοντα στο να αλλάξει ούτε κόμμα, άσχετα με την ιδεολογική ταύτιση που μπορεί να ένιωσε σε τμήματα της επιστολής τους, η οποία και ακολουθεί.
«Στρατιωτάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;
Στρατιωτάκια ακούρδιστα, μέρα ή νύχτα;
Πώς στα παιδικά παιχνίδια εμπλέκονται οι αρχηγοί, οι στρατοί και τα στρατιωτάκια τους;
Στρατοί που κάνουν πολέμους, βομβαρδισμούς, επεμβάσεις.
Και εμείς επέμβαση εκτάκτου ανάγκης κάναμε αλλά χωρίς την παραμικρή άσκηση βίας.
Καλλιτεχνική επέμβαση, κάτι σαν παιχνίδι.
Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.
Τι κοινό μπορεί να’χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να’χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού.
Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια.
Γι’ αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι… Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας, John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python. Με το δικό μας silly walk και ρυθμό.
Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για “προβληματικά παιδιά”. Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων.
Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών.
Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.
Υ.Γ. Επιλέξαμε να πάμε στο δήμο της Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας σε μια γειτονιά χτισμένη από πρόσφυγες, τους κατεξοχήν περιττούς και απόβλητους της ελληνικής κοινωνίας και τότε και τώρα.
10 “στρατιωτάκια” της υπο-κριτικής τέχνης».