Αν μπορούσαμε να περιγράψουμε αυτή τη χώρα μέσα σε μια φράση θα ήταν η ακόλουθη: Πάνω που πας να χαρείς, έρχεται κάτι να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Στην περίπτωση του ρατσισμού η χαρά ήταν και είναι προφανής.
Μετά από 7 χρόνια καταφέραμε να ξαποστείλουμε τα φασισταριά της Χρυσής Αυγής πίσω στην αφάνεια και να λέμε ότι δεν θα τους αφήσουμε ξανά να βγουν στο φως. Κι εκεί που σκέφτεσαι ότι με αυτό το πρόβλημα εκτός πλάνου θα μπορέσουμε να αρχίσουμε να λύνουμε σιγά σιγά και τα υπόλοιπα, σκάει ένας απρόσμενος οχετός.
Απρόσμενος όχι γιατί ο ρατσισμός σταμάτησε να υπάρχει. Αλλά γιατί θα περίμενε κανείς να είναι πολύ προσεκτικός και όχι τόσο έκδηλος. Η εξαφάνιση της Χρυσής Αυγής όμως είχε αυτή την κακή προέκταση. Απενεχοποίησε αυτούς που έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι πατριώτες κι όχι στυγνοί ρατσιστές. «Δεν υπάρχει Χρυσή Αυγή να μας αποδώσουν ως κατηγορία τώρα» θα πρέπει να είπαν μέσα τους πολλοί.
Μια που το είπαν και μια που το απελευθέρωσαν με πράξεις και λόγια. Δυνατά λόγια. Να σου τα μπάρμπεκιου έξω από προσφυγικούς καταυλισμούς για να βασανίσουμε τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους και να τους το τρίψουμε στα μούτρα. Και τρώμε ενώ εσείς πεινάτε, αλλά και τρώμε χοιρινό που είναι κατά της θρησκείας σας για να σας δείξουμε ότι εδώ κάνει κουμάντο ο Χριστιανισμός. Να σου και οι πορείες διαμαρτυρίας κατά της ένταξης των προσφύγων στην κοινωνία των Γιαννιτσών και κατά της χορήγησης ασύλου.
Κι αναρωτιέσαι: είναι αυτή η κυρίαρχη Ελλάδα; Όχι, δεν είναι. Θα ήταν σφάλμα να το πιστέψουμε. Θα ήταν άδικο να το πιστέψουμε προς όλους τους ανθρώπους στα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου που υποδέχονται τους πρόσφυγες και καταβάλλουν μια 5ετία τώρα υπεράνθρωπες προσπάθειες για να αντέξουν τον όγκο εισροών.
Απλώς αυτοί οι άνθρωποι δεν διατυμπανίζουν τις πράξεις τους. Αυτό είναι και το μοναδικό λάθος του να μην είσαι ρατσιστής. Προσπαθείς να βοηθήσεις γιατί καταλαβαίνεις την ανάγκη του άλλου, όχι για να το φωνάξεις. Ζούμε όμως σε εποχές που όταν κάτι δεν ακούγεται, είναι σαν να μην υπάρχει. Κι ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε την άποψη περί φιλανθρωπίας και αλληλεγγύης.
Ίσως θα πρέπει να έχουμε με νέον γράμματα στην ταμπέλα κινήσεις όπως αυτή από το 15μελές του Μουσικού Σχολείου Σερρών. Προς απάντηση των διαμαρτυριών από τα ΕΠΑΛ Γιαννιτσών, οι μαθητές στο σχολείο στις Σέρρες εξέδωσαν ανακοίνωση καλωσορίσματος προς τους πρόσφυγες που θα μεταφερθούν από τα νησιά στις Σέρρες για να ενταχθούν. Φαντάζει απλό, μα ξέρουμε ότι σε τούτη εδώ τη γωνιά του πλανήτη, αλλά και σε πολλές άλλες γωνιές, δεν είναι.
Ανακοίνωση 15μελούς Συμβουλίου Μουσικού Σχολείου Σερρών:
«Είναι γνωστό ότι το σχολείο μας, το Μουσικό Σχολείο Σερρών από την επόμενη εβδομάδα θα εντάξει στο μαθητικό του περιβάλλον προσφυγόπουλα ηλικίας 12-16 ετών από το κέντρο φιλοξενίας. Εξαρχής αυτό το γεγονός δημιούργησε κάποιους προβληματισμούς, όπως ήταν αναμενόμενο, όμως αυτοί γρήγορα παραμερίστηκαν, όταν κατανοήσαμε τις δύσκολες στιγμές που βίωσαν αυτοί οι συνάνθρωποι μας.
Έτσι, εμείς, οι μαθητές και οι μαθήτριες του Μουσικού Σχολείου Σερρών, καλωσορίζουμε τα παιδιά των προσφύγων από το κέντρο φιλοξενίας που θα φοιτήσουν φέτος στο σχολείο μας.
Μάλιστα ύστερα από συζήτηση που είχαμε με τους καθηγητές και τις καθηγήτριες μας, αποφασίσαμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε τα παιδιά αυτά, οι νέοι συμμαθητές και συμμαθήτριές μας, να αισθανθούν το σχολείο μας σαν δικό τους σχολείο, να νιώσουν ότι είναι ευπρόσδεκτοι και ότι εμείς είμαστε χαρούμενοι που θα τους έχουμε δίπλα μας.
Θέλουμε να δώσουμε το μήνυμα ότι η ανθρωπιά, η φιλοξενία και η μουσική μπορούν να ενώσουν βαθιά ανθρώπους διαφορετικών λαών, χρωμάτων, θρησκειών και πολιτισμών.
Καλώς ήρθατε παιδιά στο σχολείο μας, στο Μουσικό Σχολείο Σερρών».
Όχι, το Μουσικό Σχολείο Σερρών δεν είναι και δεν πρέπει να είναι η εξαίρεση. Μέχρι να σιγουρευτούμε ότι δεν είναι εξαίρεση, θα βροντοφωνάζουμε κινήσεις όπως αυτή. Κινήσεις με ελάχιστο κόστος και μόχθο, μα με τεράστιο μέγεθος. Παράξενα όμορφο. Κι όσο περνά από το χέρι κάποιων, αυτό το όμορφο θα στέκει για πάντα όμορφο, αήττητο απέναντι στην ασχήμια του ρατσισμού!
Καιρός λοιπόν η σιωπή να περάσει στην αντεπίθεση. Καιρός η πλειοψηφική σιωπή να μην είναι πια σιωπή, αλλά αχός. Και τότε να δούμε πόσο αντέχει η άλλη πλευρά, πόσο δυνατά μπορεί να ακουστεί..!