Τον Ιούλιο του 2016 η τότε αξιωματική αντιπολίτευση και τα φίλια σε αυτήν Μ.Μ.Ε. άσκησαν δριμεία κριτική στο Υπουργείο Υγείας για τις «επιλογές ημετέρων» στις διευθυντικές θέσεις των Νοσοκομείων του ΕΣΥ.
Δικαίως είχαν επικριθεί τότε τα κομματικά κριτήρια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που πάντως είχε περάσει τους υποψηφίους από συνεντεύξεις (έστω και προσχηματικές σύμφωνα με πολλούς) και είχε αναρτήσει τα βιογραφικά δίπλα στα ονόματα των προσώπων που είχαν επιλεχθεί. Τώρα δεν συνέβη, έστω για τα… μάτια του κόσμου τίποτε από τα δύο. Για να επιβεβαιωθεί άλλη μία φορά ότι όσο ωραία είναι να τα καταγγέλλεις προεκλογικά, τόσο δύσκολο είναι να κάνεις τα αντίθετα μετεκλογικά.
Δυο χρόνια πίσω, το Νοέμβριο του 2017, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προεξοφλούσε το εξής, περιγράφοντας το όραμά του για το κράτος των «αρίστων». «Δεν πρόκειται να ανεχτώ στις διοικήσεις των νοσοκομείων να τοποθετούνται αποτυχημένοι πολιτευτές που αναζητούν μια αργομισθία στο δημόσιο. Η δική μου κυβέρνησή μου θα είναι πραγματικά μια κυβέρνηση των αρίστων…».
Το δούλεμα των ψηφοφόρων πάει σόι από εν δυνάμει κυβέρνηση σε εν δυνάμει κυβέρνηση, με προύχοντες τους κατ’ επάγγελμα αυλικούς των κομμάτων και «θύματα» όλους αυτούς που επιμένουν να αυταπατώνται ότι κάποια στιγμή θα ξημερώσει και στην Ελλάδα η αξιοκρατία.
Αν ρωτήσεις στα σοβαρά τώρα κάποιο μεγαλοστέλεχος της ΝΔ να σου εξηγήσει τα κριτήρια επιλογής, μοιραία θα καταλήξει αμήχανα στο… «και οι προηγούμενοι τα ίδια έκαναν». Το ίδιο δηλαδή που θα είχε να σου πει στέλεχος ελληνικής κυβέρνησης τα τελευταία 30 χρόνια. Το επιχείρημα είναι διαχρονικό και ατράνταχτο.
Για την πελατοκρατεία δεν χρειάζονται περαιτέρω ερμηνείες. Η αναπαραγωγή της διαιωνίζει και το είδος των πολιτικών που έχουμε (και… θέλουμε). Προσεγγίζεται πια περίπου ως θεσμός και όχι ως εξωθεσμική μεθόδευση, όπως θα της έπρεπε. Και η αντιπολιτευτική κριτική του σήμερα πιο πολύ στο «σε δουλειά να βρισκόμαστε» παραπέμπει. Το παιχνίδι είναι πια καθορισμένο και προμελετημένο από τους ίδιους τους παίκτες. «Τα κάνουν οι νυν που τα κατήγγειλαν, άρα τι πιο λογικό απ’ το να τα κάνουμε μελλοντικά κι εμείς που τα καταγγέλλουμε τώρα…».
Στην προκειμένη περίπτωση δεν συγκρατήθηκαν ούτε τα προσχήματα. Ένα μάτσο άνθρωποι παντελώς άσχετοι με τον τομέα της υγείας επιλέχθηκαν για θέσεις διοίκησης. Δεκάδες κομματικά στελέχη, μεταξύ των οποίων έξι απόστρατοι στρατηγοί, που προφανώς καίγονται να προσφέρουν, αδιαφορώντας για μια… αργομισθία στο δημόσιο.
Στην Καρδίτσα διορίστηκε 80χρονος, που είχε φύγει από τη ΝΔ προσχωρώντας στους ΑΝΕΛ, αλλά επέστρεψε στην παλιά αγάπη, εξοργισμένος βάσει φημών για τον παραγκωνισμό του στις επιλογές διοικητών Νοσοκομείων από την προηγούμενη κυβέρνηση! Είναι δυνατόν ένας 80χρονος, συνταξιούχος επί σειρά ετών, να ανταποκρίνεται στο προφίλ του σύγχρονου, τεχνοκράτη μάνατζερ, το οποίο είχε «φωτογραφήσει» ως κριτήριο επιλογής η ΝΔ; Ο κύριος Κωνσταντίνος Πατέρας είχε περάσει παλαιότερα και από το ΛΑΟΣ, ενώ όταν το 2016 έληξε ο… δανεισμός του από τη Νέα Δημοκρατία στους ΑΝΕΛ, στη σελίδα του κόμματος στο facebook αναφέρθηκε ότι «ζητούσε να διοριστεί διοικητής νοσοκομείου χωρίς να έχει τα προσόντα».
Ακόμα και εντός της δεξιάς παράταξης η απόφαση ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Φτάσαμε στο σημείο να διαμαρτύρεται η ΝΟΔΕ Τρικάλων, το νομαρχιακό όργανο της Ν.Δ. στο νομό, επειδή δεν ζητήθηκε η άποψή της για το ποιο ντόπιο στέλεχος (ο κ. Πατέρας είναι Τρικαλινός) θα αναλάβει μια τέτοια θέση.
Το δε αμίμητο προέκυψε από τα χείλη του πάλαι ποτέ viral πρώην βουλευτή Τρικάλων της ΝΔ, Μιχάλη Ταμήλου. «Εμένα και να με πείραξε κάτι, είναι προσωπικό μου θέμα. Πάντως βλέπω ότι τα… όρια μου για μελλοντική αξιοποίηση επεκτείνονται, μιας και εγώ είμαι τώρα 62 ετών άρα έχω πολλά… περιθώρια ακόμα!», είπε διακωμωδώντας αφελώς (;) μία κατάντια.
Η επιλογή Πατέρα για τη διοίκηση του Νοσοκομείου της Καρδίτσας δεν ήταν η μοναδική που προκάλεσε εσωκομματικές αντιδράσεις στη ΝΔ. Πολλά στελέχη που δεν είχαν «αξιοποιηθεί» ως σήμερα θεωρούσαν πως ο διοικητικός θώκος ενός νοσοκομείου ήταν μια πολύ καλή περίπτωση να τακτοποιηθούν και θεωρούνται πια οι «ριγμένοι» της υπόθεσης. Κάποιοι από αυτούς που κατέθεσαν αιτήσεις για τις θέσεις διέθεταν πράγματι τα απαιτητά προσόντα, αντανακλώντας πολύ περισσότερο στο τεχνοκρατικό status και την ικανότητα στο management από τη συντριπτική πλειονότητα των «επιτυχόντων».
Προφανώς όμως δεν διέθεταν σε υπερθετικό βαθμό αυτό το «κάτι» που απαιτείται στην Ελλάδα και μπροστά του εξακολουθεί να ωχριά ακόμα και η πολυδιαφημιζόμενη «αριστεία»…