Η τοξικότητα που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία αναφορικά με κάθε τι που έχει να κάνει με την εκκλησία δεν λέει να χαλαρώσει ούτε καν εν μέσω χριστουγεννιάτικων γιορτών, την περίοδο δηλαδή που σε γενικές γραμμές εδραιώνεται ένα κλίμα άτυπης ανακωχής και κυριαρχούν οι ευχές και τα καλοσυνάτα λόγια.
Όλο αυτό το κλίμα είναι ικανό να διαρραγεί για πλάκα μόλις οι χριστιανοί θεωρήσουν ότι θίγονται. Τότε, σε αντίθεση με κάθε άλλη κοινωνική ομάδα που αποδέχεται με αυτονόητο τρόπο πως τα «πιστεύω» της δεν μπορούν να είναι οικουμενικά, οι χριστιανοί εξεγείρονται και επιβάλλουν τσακωμούς και τελικά, πάλι όλοι αναγκάζονται να ασχοληθούν με τη θρησκεία τους.
Αφορμή για την τελευταία επίδειξη μίσους από την πλευρά των χριστιανών αποτέλεσε η αφίσα ενός πάρτι στο Ναύπλιο και συγκεκριμένα στο μπαρ «Σκαντζόχοιρος». Για την προώθησή του, οι διοργανωτές του, ανέβασαν Facebook μια εικόνα του Χριστού παραποιημένη στην οποία ήταν μακιγιαρισμένος και φορούσε σκουλαρίκια.
Οι διοργανωτές του «πάρτι βλασφημίας», όπως οι ίδιοι το ονόμασαν στην αφίσα, αναγκάστηκαν τελικά να το ματαιώσουν μετά τον σάλο που προκλήθηκε τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και σε πανελλαδικό, ισχυριζόμενοι μάλιστα πως δέχτηκαν απειλές για τη ζωή τους.
«Οι καλοί χριστιανοί που θίχτηκαν για το κραγιόν στον Ιησού τηλεφωνούν και απειλούν ότι θα μας σκοτώσουν και θα μας κάψουν. Το λιντσάρισμα άλλωστε από χριστιανούς και νοικοκυραίους είναι πολύ της μόδας σε αυτή τη χώρα» έγραψε στο Facebook ένας από τους διοργανωτές.
Υπάρχουν προφανώς, διάφορες όψεις αναφορικά με το συγκεκριμένο περιστατικό. Είναι σίγουρο πως μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας ακούει την εξέλιξη της όλης ιστορίας και χαίρεται για το γεγονός πως έπειτα από απειλές για τις ζωές ανθρώπων αναβλήθηκε ένα πάρτι. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερα επιχειρήματα για την έλλειψη δημοκρατικότητας που διαπνέει αυτή τη θέση, συνεπώς είναι χαμένος χρόνος να κάτσει κανείς να τα αναπτύξει.
Περισσότερο ουσιαστικό είναι να θιχτεί μια άλλη λογική που αναπτύσσεται και η οποία επιχειρεί να κρατήσει ίσες αποστάσεις σε σχέση με τα δυο αντιτιθέμενα στρατόπεδα. Είναι εκείνη που καταγγέλλει μεν τη χριστιανική καφρίλα αλλά τονίζει ταυτόχρονα πως η κίνηση αυτή του συγκεκριμένου μαγαζιού στόχευσε εξαρχής στην πρόκληση και θα έπρεπε να περιμένει πως θα γίνει κάτι τέτοιο.
Πράγματι, το τελευταίο επιχείρημα έχει μια δόση αλήθειας: είναι μάλλον απίθανο να θεωρούσε η συγκεκριμένη κίνηση πως θα μπορούσε να κάνει αστειάκι με τον χριστιανισμό στο ελληνικό περιβάλλον και να μην γίνει χαμός. Όμως, αυτή ακριβώς είναι και η συνθήκη που διαχωρίζει τα δύο στρατόπεδα όσον αφορά τη δυναμική που έχουν κοινωνικά και ως εκ τούτου δημιουργεί δύο πλευρές που δεν μπορούν να κριθούν με τους ίδιους όρους.
Ο χριστιανισμός δεν είναι απλά μια θρησκεία. Είναι -ταυτόχρονα- και ένας κρατικός μηχανισμός. Και ως κρατικός ορίζει ένα μεγάλο τμήμα της δημόσιας σφαίρας. Υπό αυτή την έννοια, μια σατιρική αφίσα εναντίον ενός συμβόλου του χριστιανισμού, είναι η σάτιρα μιας κουλτούρας που είναι τμήμα της εξουσίας. Αυτός είναι και ο λόγος που στην Ελλάδα, η σάτιρα επικεντρώνεται πολύ περισσότερο στον χριστιανισμό παρά σε οποιαδήποτε άλλη θρησκεία.
Σε μια χώρα που η έννοια της ανεξιθρησκείας υπάρχει τυπικά στα χαρτιά αλλά ουσιαστικά, είναι ανύπαρκτη, σε μια χώρα με συγκεκριμένη επίσημη θρησκεία, οι οπαδοί της οποίας επιθυμούν ταυτόχρονα και την απαλειφή της οποιαδήποτε άλλης (de facto ανεπίσημης) θρησκείας από τη δημόσια σφαίρα, η σάτιρά της είναι αδύνατο να εκλείψει. Για την ακρίβεια, είναι αντιδημοκρατικό να εκλείψει.
Το γεγονός ότι το συγκεκριμένο πάρτυ ακυρώθηκε είναι μια ακόμα επίδειξη δύναμης του χριστιανισμού, που πολύ περισσότερο από μια θρησκεία, είναι μια μορφή εξουσίας στην Ελλάδα. Δεν είναι ωστόσο και πάρα πολύ δύσκολο να γίνει κατανοητό: ακριβώς αυτή η αυθαίρετη και δυσανάλογη δύναμη του χριστιανισμού και η τάση του να εχθρεύεται κάθε τι που δεν προσαρμόζεται στους νόμους του είναι και ο λόγος που μονίμως σατιρίζεται. Όποιοι χριστιανοί δεν γουστάρουν τη σάτιρα, μάλλον θα πρέπει να αναμετρηθούν με τον δογματισμό τους.