Ήταν πράγματι ιδιαίτερα χαρμόσυνη η είδηση ότι πήρε αίσιο τέλος η περιπέτεια του κωπηλάτη που κόντεψε να πνιγεί όταν αποφάσισε να κάνει το κέφι του, παρά το γεγονός ότι στην θάλασσα έπνεαν άνεμοι έντασης 9-10 μποφώρ.
Να φανταστεί κανείς μόνο μπορεί την αγωνία των δικών του ανθρώπων, χρονιάρες μέρες, μέρος της οποίας μοιράστηκε και το πανελλήνιο, μέχρι τελικά την διάσωσή του, μετά από κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού ο οποίος έφτασε στο σημείο να διαθέσει ακόμη και πολεμικό ελικόπτερο για χάρη του.
Βέβαια, μεταξύ άλλων, αυτή είναι η δουλειά του κράτους. Να προσφέρει βοήθεια στους πολίτες που έχουν ανάγκη. «Κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες;», θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς. «Ναι» είναι η ξεκάθαρη απάντηση, μα με ένα τεράστιο «αλλά».
Αλλά…
Αλλά μάλλον και ο ίδιος σήμερα έχει αντιληφθεί το προφανές. Ότι δηλαδή, όποιοι κι αν ήταν οι λόγοι που τον έστειλαν στη θάλασσα με το κανό του (ή όπως αλλιώς λέγεται το πλεούμενό του), δεν αρκούν για να αιτιολογήσουν την πράξη του.
Η δική του αυτενέργεια είχε σαν συνέπεια την δέσμευση πόρων και δυναμικού που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε την ίδια ώρα να βρίσκονται σε κατάσταση επιφυλακής προκειμένου να σπεύσουν εκεί όπου θα χρειαζόταν. Στην έγκυο που ίσως περίμενε καρτερικά να μεταφερθεί σε νοσοκομείο λόγω επιπλοκών στον τοκετό της, τον τραυματία σε κάποιο ακριτικό νησί που δεν είναι δυνατό να λάβει περίθαλψη στον τόπο κατοικίας του, το θύμα ενός τροχαίου.
Ευτυχώς που δεν προέκυψε μια τέτοια έκτακτη ανάγκη, ένα έκτακτο γεγονός τέτοιας φύσης, διότι σήμερα ο κωπηλάτης θα έφερε ένα τεράστιο βάρος στη συνείδησή του.
Ένα βάρος αντίστοιχο με αυτό όσων αναγνωρίζουν σε βίντεο τις δικές τους πινακίδες ανάμεσα στα αυτοκίνητα που έχουν κλείσει μια ΛΕΑ στις εθνικές οδούς ή έχουν παρκάρει σε ράμπα για ΑΜΕΑ. Αντίστοιχα αντικοινωνική και εγωκεντρική είναι και η συγκεκριμένη συμπεριφορά. Η μόνη διαφορά είναι ο τρόπος έκφρασής της.
Ο καθένας είναι σε θέση να ψελλίσει δυο λόγια για να δικαιολογήσει τον εαυτό του και να αιτιολογήσει τις πράξεις του. «Βιαζόμουν». «Δυο λεπτάκια θα κάνω». Ή, πιο απλά και σταράτα «και σένα τι σου πέφτει λόγος»…
Θα μου έπεφτε, αδερφέ, εάν ένας δικός μου άνθρωπος χρειαζόταν βοήθεια και δεν είχε την δυνατότητα να την λάβει, εάν την είχε στερηθεί από την δική σου αφέλεια, ανάγκη για αδρεναλίνη, άγνοια κινδύνου ή αδιαφορία για αυτόν, που σε τελική ανάλυση μόνο ως ύβρη και προσβολή προς το σύνολο μπορεί να εκληφθεί.
Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι αντίστοιχο σε θάλασσες, βουνά, χαράδρες και λαγκάδια, δεν σημαίνει μόνο ότι το «θύμα» υπερεκτίμησε τις δυνατότητες και τις ικανότητές του ή θεώρησε τον εαυτό του ανώτερο των δυνάμεων της φύσης. Σημαίνει παράλληλα ότι το «θύμα» υποτιμά το σύνολο στο οποίο ανήκει. Τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας σε λιμενικούς, γιατρούς, πυροσβέστες, διασώστες, εθελοντές οι οποίοι είναι πάντα έτοιμοι να τρέξουν για βοήθεια, εάν και εφόσον προκύψει λόγος. Και δυστυχώς συχνά προκύπτουν πολλοί…
Μια λύση, για να κάνουν και αυτοί οι άνθρωποι το χόμπι τους και την ίδια στιγμή να μην δεσμεύουν τόσο ανθρώπινο και τεχνικό δυναμικό, είναι η αυτοοργάνωσή τους. Στο πρότυπο της λύσης που προτείνεται για τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Τι δουλειά, λέμε και έχουμε δίκιο, έχει η αστυνομία κάθε σαββατοκύριακο να τρέχει στα γήπεδα αντί να βρίσκεται στους δρόμους; Με την ίδια λογική, με αυτή που ζητάμε δηλαδή από ανώνυμες εταιρείες να περιφρουρούν με ίδια μέσα τα συμφέροντά τους.
Αλλιώς, και με κάθε σεβασμό στους λάτρεις της αδρεναλίνης, ας μετατρέψουμε σε λαϊκό… άθλημα και το «πυροκλάνι», με το συμπάθιο κιόλας, κι ας φωνάζουμε μετά για το γεγονός ότι δεν θα υπάρχουν αρκετοί γιατροί για τα θύματα μιας πυρκαγιάς, αφού θα πρέπει να ασχοληθούν με όσους δεν έπαιξαν σωστά το παιχνίδι που παραμένει ιδιαίτερα δημοφιλές μεταξύ των «αιώνιων εφήβων»…