Αν συνομιλήσει κάποιος με μερικούς ανθρώπους που είχαν παρατήσει την τηλεόραση τα τελευταία 6-7 χρόνια, θα στο αιτιολογούσαν με την απίστευτη κατρακύλα ποιότητας στην οποία προσέφυγαν τα κανάλια με πρόφαση την κρίση.
Οι ίδιοι άνθρωποι θα σου πουν ότι τη φετινή χρονιά, από πέρσι για την ακρίβεια, αναθάρρησαν γιατί είδαν να γίνονται πάλι παραγωγές και αποφάσισαν να κυνηγήσουν ξανά τη δουλειά στην τηλεόραση. Φαντάστηκαν κι αυτοί, όπως κι εμείς, ότι όλα είναι μια συνειδητή απόφαση κι ένα σχέδιο. Αμ δε…
Πέραν της ραδιοτηλεοπτικής αρχής που επιβάλλει να υπάρχει ένα μίνιμουν επένδυσης σε ελληνικές παραγωγές, τα πρόσωπα που βρίσκονται στα γραφεία των τηλεοράσεων μοιάζουν να μη γνωρίζουν απολύτως τίποτα ή να είναι απόλυτα δέσμιοι των τηλεθεάσεων. Όπως κι αν έρχονται αυτές.
Ας δούμε τον ΑΝΤ1. Βρήκε φέτος το χρυσωρυχείο με τις Άγριες Μέλισσες και πιστέψαμε πολλοί ότι ακόμα κι αν ήταν κάτι συγκυριακό, θα πατούσε πάνω σε αυτή και θα συνέχιζε. Ήρθε μετά και το Καφέ της Χαράς, μια ακόμα επιτυχημένη επιλογή, και όλα έμοιαζαν να αλλάζουν κάπως. Μπορεί να υπάρχουν ακόμα προγράμματα τύπου My Style Rocks, μπορεί να επιστρέφει το Big Brother και το συγκεκαλυμμένο Alter που λέγεται ΣΚΑΪ να σκοπεύει να το κάνει hard reality, αλλά τουλάχιστον υπήρχε και η άλλη πλευρά και μάλιστα με μεγαλύτερη επιτυχία.
Κι ενώ ήταν αυτά τα δεδομένα, στον ΑΝΤ1 αποφάσισαν να πυροβολήσουν τα πόδια τους και να χαλάσουν εντελώς μια χρονιά που θα τον έφερνε πρώτο σε τηλεθέαση. Πρώτος πιθανότατα θα συνεχίσει να είναι, αλλά με μια κηλίδα.
Μόνο ως τέτοια μπορούμε να δεχτούμε το Best Friend’s Fear όπως αυτό τελικά στήθηκε και έχει παρουσιαστεί αυτές τις δύο εβδομάδες. Από πού να το πιάσει και να το αφήσει κανείς. Από τον τρόμο; Το σοκ; Το τραύμα που δημιουργείται σε κάποιους ανθρώπους; Μήπως να το δούμε από την τηλεοπτική σκοπιά και να δούμε ποια άτομα επιλέγονται για να γελάει μαζί του το κοινό σαν Χριστιανοί σε ρωμαϊκή αρένα που τους κατασπαράζει το λιοντάρι; Ακόμα κι αν πάρουμε το μονοπάτι του στημένου, πάλι δεν αλλάζουν πολλά.
Πολλοί σοκαρίστηκαν με τη φάρσα στη Βίκυ Σταυροπούλου και δικαίως. Εξίσου τραυματική όμως είναι και η φάρσα στην Ειρήνη Κολλιδά. Η γυναίκα δήλωσε μόνη της ότι φοβήθηκε πως δεν θα ξαναδεί το παιδί της και θα της πάρουν τα όργανα.
Το ίδιο απαράδεκτο ήταν κι αυτό που βίωσε ο Τρύφωνας Σαμαράς. Αλλά ναι, ξέχασα. Τον Τρύφωνα τον θεωρούμε μια καρικατούρα, υπάρχει μόνο για να μας προσφέρει γέλιο με τα ουρλιαχτά του και δεν παθαίνει τίποτα. Ας του βάλουμε λοιπόν μια κοπέλα να πεθαίνει και να παρουσιάζεται ως δική του υπαιτιότητα.
Κάποιος θα δει τα νούμερα τηλεθέασης που είναι στο 28% και θα πει ότι είναι κι αυτή μια πετυχημένη επιλογή. Με τι κόστος όμως; Ακόμα κι αν το ΕΣΡ αποφασίσει να ρίξει πρόστιμο μετά από τόσες καταγγελίες, πάλι το ηθικό κόστος και η ζημιά στην εικόνα του ΑΝΤ1 είναι πολύ μεγαλύτερα.
Είναι πραγματικά μια ακατανόητη επιλογή για να βάλεις κάτι στην late prime time της Παρασκευής. Έχεις πετύχει διάνα σε όλα σου τα προγράμματα, στα περισσότερα παίρνεις πρωτιά με άνεση και νούμερα περασμένης δεκαετίας, σε άλλα διεκδικείς καθημερινά την πρωτιά και πας να πετύχεις τι με το Best Friend’s Fear; Να σε συζητούν περισσότερο; Ποια ανάγκη έχεις ως κανάλι γι΄αυτό, ώστε να το κάνεις αδιαφορώντας για τη ζημιά που παθαίνεις;
Δεν υπάρχει πραγματικά κανένα πρόγραμμα αντίστοιχο στην ευρωπαϊκή τηλεόραση και την αμερικάνικη. Έχουμε δει την περίοδο του Halloween να πηγαίνουν ο Φάλον ή ο Κίμελ διάσημους σε scary escape houses ή την Ντετζένερις να τρομάζει καλεσμένους, μα ως εκεί. Το Best Friend’s Fear είναι βγαλμένο από εντελώς άλλη εποχή κι αυτό δεν είναι με τίποτα φιλοφρόνηση ή επίτευγμα.
Κι είναι εξίσου τραγικό που τα περισσότερα σχόλια στα βίντεο που ανεβαίνουν στο Youtube από τις φάρσες δεν εστιάζουν καθόλου στο ψυχολογικό κόστος στα θύματα της φάρσας, γιατί θεωρούν δεδομένο πως είναι στημένο και απλώς γελάνε. Απλώς εκφράζουν πόσο αστείο τους φάνηκε και πόσο το χάρηκαν.