Κόμπε, να προσέχεις τα παιδικά μας όνειρα εκεί ψηλά

Τα χέρια μας τρέμου, οι ψυχές μας πενθούν ένα κομμάτι τους που χάθηκε στο απέραντο της ύπαρξης...

Κάποτε βγαίναμε στα γηπεδάκια μπάσκετ της γειτονιάς, 15-16 χρονών, και υποδυόμασταν ότι είσαι εσύ με αντίπαλο τον Πολ Πιρς. Κάναμε τη δική μας μικρογραφία Λέικερς-Σέλτικς και νομίζαμε ότι θα γίνουμε θεοί. Νιώθαμε εκείνη τη στιγμή να κατακτούμε τον κόσμο.

Σουτάραμε ακατάπαυστα για 3 ώρες μέσα στον μεσημεριάτικο ήλιο και δεν μας ένοιαζε η ηλίαση. Γυρνούσαμε σπίτι καταϊδρωμένοι και σκεφτόμασταν την επόμενη φορά που θα γίνουμε θεοί. Κι ας ήταν φτηνιάρικα τα δικά μας αθλητικά παπούτσια, κι ας ξεφούσκωναν εύκολα οι μπάλες μας, κι ας μην είχαν διχτάκι οι μπασκέτες στη γειτονιά μας.

Εσύ όμως ήσουν ο θεός μας. Εσύ έγινες θεός. Και τώρα, μην επιτρέποντας σε κανέναν να σε ξεπεράσει μπροστά στα μάτια σου, αποφάσισες να γίνεις ένας μύθος που θα τον αναπολούμε για πάντα. Γιατί στα χέρια σου κράτησες, δίχως να το ξέρεις, τα όνειρα και την παιδική αθωότητα εκατοντάδων εκατομμυρίων παιδιών.

Για κανέναν άνθρωπο δε μπορείς ποτέ να χωνέψεις τον θάνατο του, αλλά για σένα Κόμπε είναι ακόμα πιο δυσβάσταχτο. Σε γνωρίσαμε σε μια εποχή ρομαντική, όπου οι ειδήσεις δεν έφταναν με τέτοια εξωφρενική ταχύτητα και η μία πίσω από την άλλη. Πρώτα ακούγαμε για τις 40άρες που έριχνες αφειδώς σε αντιπάλους και μετά τις βλέπαμε σε στιγμιότυπα στις ειδήσεις των 21:00 τότε.

Ήταν αδύνατον να μην δεθούμε μαζί σου. Ο Τζόρνταν δεν μας ανήκε, ανήκε στην προηγούμενη από εμάς γενιά. Εσύ όμως ήσουν ατόφια δικός μας. Από το νοτιότερο άκρο της Παταγονίας μέχρι το βορειότερο άκρο της Ρωσίας, γινόσουν χωρίς να το ξέρεις ένα πρότυπο. Γινόσουν πρότυπο το ίδιο κι αφού σταμάτησες με τον τρόπο που μιλούσες για την ίδια τη ζωή και όσα είχες πετύχει ή είχες βάλει στόχο να πετύχεις…

Δεν άφησες κορυφή για κορυφή επί της γης, μέχρι κι Όσκαρ πήγες και κατέκτησες βρε κονκισταδόρ, οπότε δεν είχες άλλο πια να δώσεις εδώ. Τώρα θα πας να κατακτήσεις τους ουρανούς και σε αντίθεση με το προπατορικό αμάρτημα, αυτή τη φορά ο Παράδεισος θα υποδεχτεί με δόξα και τιμή το «φίδι» που θα κουβαλάει μαζί του μέρος από αυτό το ανέμελο κι ονειροπόλο που κάποτε υπήρξαμε!

To infinity and beyond Black Mamba…