Η είδηση του θανάτου του Κόμπε Μπράιαντ είναι -αυτό που λέμε- μια πληροφορία «bigger than life». Από τον παγκόσμιο συλλογικό θρήνο που ξέσπασε μέσω social media μέχρι τις αυθόρμητες αντιδράσεις των κατοίκων του Λος Άντζελες αλλά και τα όσα έλαβαν χώρα ως ένδειξη πένθους στα παιχνίδια του NBA, η ανθρωπότητα είδε μέσα από την απώλεια του Μπράιαντ τις ξεκάθαρες διαφορές ανάμεσα στον θάνατο ενός «απλού ανθρώπου» και τον θάνατο ενός θρύλου.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς την τρανταχτή απουσία ενός κομβικού για το γεγονός ονόματος από την αφήγησή, για να αντιληφθεί τις διαφορές ανάμεσα σε έναν θνητό και έναν «υπερήρωα»: ποιος ήταν ο άνθρωπος που οδηγούσε το ελικόπτερο; Ποιος ήταν εκείνος που έχασε τη ζωή του προσπαθώντας να γλυτώσει τους πάντες από εκείνο το μοιραίο ελικόπτερο; Αυτός ο άνθρωπος είχε όνομα και ζωή, δεν ήταν απλά ένα στατιστικό – και ας έγινε αντιληπτός ως τέτοιο.
Τον έλεγαν Άρα Ζομπαγιάν και ζούσε για να πιλοτάρει, αυτό ήταν το τεράστιο πάθος του, η ζωή του όλη…
Πρόσφατα, το CNN έκανε ένα θέμα για τον «ανώνυμο» πιλότο της μοιραίας πτήσης. Μίλησαν σε αυτό διάφοροι γείτονές του, οι οποίοι τον περιέγραψαν ως άνθρωπο. «Μας έδειχνε διαρκώς φωτογραφίες από τις διασημότητες με τις οποίες πετούσε, του Κόμπε Μπράιαντ συμπεριλαμβανομένου. Αγαπούσε πολύ τη δουλειά του. Και όλη η γειτονιά τον αγαπούσε», ήταν τα λόγιας μιας γειτόνισσας.
«Ήταν ένας ήρεμος, χαλαρός τύπος. Πολύ ευχάριστος αλλά καθόλου πολυλογάς», είπε ένας άλλος γείτονας στο συγκεκριμένο αφιέρωμα.
Ο Κερτ Ντιτζ, συνάδελφος του Ζομπαγιάν, τόνισε πως όταν άκουσε στις ειδήσεις τα ηχογραφημένα μηνύματα από τον πύργου ελέγχου που είχαν να κάνουν με το δυστύχημα, αναγνώρισε αμέσως την φωνή του και σοκαρίστηκε. Εν γένει, όλη η κοινότητα των πιλότων βρίσκεται σε ένα μικρό σοκ για το γεγονός ότι χάθηκε ένας «από αυτούς» με αυτόν τον τρόπο.
Ο κολλητός του και συνάδελφός του, Τζάρεντ Γιοκίμ τονίζει: «Όλοι ήθελαν να πετάνε μαζί του και υπήρχε λόγος για αυτό. Ήταν ένας χαλαρός, πολύ ωραίος τύπος». Ο Κόμπε δεν ήταν εξαίρεση ως προς αυτό: μόνο με τον Ζομπαγιάν πετούσε…
Παρά το γεγονός ότι άπαντες λένε πως πρέπει να υπάρξει ξεκάθαρο πόρισμα μέσα από το μαύρο κουτί αναφορικά τις αναλυτικές συνθήκες της συντριβής, ταυτόχρονα μάλλον υπάρχει ένα κοινό μυστικό αναφορικά με αυτό: ο Ζομπαγιάν υποτίμησε την ομίχλη που επικρατούσε, πλήρωσε το γεγονός ότι είχε κάνει άπειρες διαδρομές με το ελικόπτερο και μια ακόμα ήταν μια διαδικασία ρουτίνας για αυτόν, ακόμα και σε συνθήκες ομίχλης.
Αυτό δεν είναι ιδιαίτερα πρωτάκουστο: είναι χαρακτηριστικό πως αν η ομίχλη που επικρατεί δεν βρίσκεται στο ανώτερο επίπεδο πυκνότητάς της, ακόμα και οι πύργοι ελέγχου συνηθίζουν να δίνουν το «οκ» στους έμπειρους πιλότους αφού το να το πληρώσουν είναι κάτι εξαιρετικά απίθανο. Σε αυτό το εξαιρετικά απίθανο ποσοστό εντάσσεται και η τραγωδία της συντριβής του ελικοπτέρου στο οποίο επενέβαινε ο Κόμπε Μπράιαντ.
Το όνομα του Άρα Ζομπαγιάν θα ξεχαστεί σύντομα, θα αγνοηθεί μπροστά στο απείρως μεγαλύτερο βεληνεκές του ανθρώπου που πετούσε μαζί του εκείνο το βράδυ. Φυσικά, πέρα και έξω από τις γιγαντώσεις που παράγει ο κόσμος του θεάματος, καμία ζωή δεν αξίζει λιγότερο ή περισσότερο από μια άλλη. Και όσο και αν ξεχαστεί, το βράδυ εκείνο η κοινότητα των πιλότων έχασε ένα εξέχων μέλος της,