Δεν χρειάζεται να είναι κανείς βαθύς γνώστης της πολιτικής σκηνής, ούτε να έχει γράψει… χιλιόμετρα στα διεθνή ζητήματα προκειμένου να καταλάβει το προφανές. Άλλωστε, εδώ και περισσότερο από μια διετία (μα με αυξανόμενη ένταση το τελευταίο εξάμηνο του 2019), το όλο πράγμα βγάζει μάτι: η προκλητικότητα των Τούρκων- εκπεφρασμένη από τον ισχυρό άνδρα, Ταγίπ Ερντογάν- έχει χτυπήσει κόκκινο, με τις παραβιάσεις των γειτόνων μας ν’ αποτελούν καθημερινότητα.
Το πρωί της Παρασκευής (31/1), μάλιστα, το τουρκικό ερευνητικό Orus Reis βρέθηκε εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, συνοδευόμενο από δύο βοηθητικά πλοία. Παρά το γεγονός πως η ελληνική φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς», που έσπευσε στο σημείο, ενημέρωσε μέσω ασυρμάτου το πλήρωμα των Τούρκων πως βρίσκονται σε σημείο που δεν πρέπει, η απάντηση του κυβερνήτη του Orus Reis ήταν πως «Βρίσκομαι εντός της τουρκικής ΑΟΖ!».
Το μεγάλο ερώτημα που γεννάται εδώ είναι, φυσικά, το πού αποσκοπεί ο Σουλτάνος και για ποιο λόγο συνεχίζει να προκαλεί, σε βαθμό που να είναι σαφές, πια, πως σχεδόν… παρακαλάει για θερμό επεισόδιο. Τι θέλει να πετύχει με τις πρωτοφανείς κινήσεις του, που έχουν βάλει «φωτιά» στη Μεσόγειο; Ποιο είναι το σχέδιό του;
Ο Ερντογάν, είναι ξεκάθαρο, είναι ένας ηγέτης που λατρεύει την επιθετική ρητορική. Με την ανοχή των Μεγάλων Δυνάμεων (που στη διάσκεψη του Βερολίνου προ ολίγων ημερών του τράβηξαν απλώς το αυτί και δεν του επέβαλαν σοβαρές κυρώσεις) ο Τούρκος πρόεδρος προχώρησε στην επαίσχυντη- και πέρα για πέρα παράνομη- συμφωνία με τη Λιβύη, θεωρώντας τον εαυτό του και τη χώρα του καθοριστικούς «παίκτες» στον εμφύλιο.
Σα να μην έφτανε αυτό, ο Ερντογάν «κοροϊδεύει» τον Ντόναλντ Τραμπ (τον οποίον έχει καταφέρει να τουμπάρει ουκ ολίγες φορές), μιλώντας υποτιμητικά και για τις ΗΠΑ και φτάνοντας ακόμα και στην αδιανόητη απειλή πως αν η Αμερική δεν του δώσει τα μαχητικά F-35 θα τα αγοράσει από αλλού (εννοεί τους Ρώσους) ή θα… κατασκευάσει μόνος του- αν και άπαντες γνωρίζουν πως δεν έχει την υποδομή για να κάνει κάτι τέτοιο.
Και επιστρέφουμε στο ερώτημα που διατυπώσαμε παραπάνω: τι ακριβώς θέλει να πετύχει ο Ερντογάν; Γιατί «ξύνεται» για ένα θερμό επεισόδιο με την Ελλάδα, ποντάροντας στο γεγονός πως θα κάνουμε εμείς το μοιραίο λάθος και θα του δοθεί η αφορμή να επιτεθεί σ’ ένα πόλεμο λίγων ημερών (άποψη που, ειρήσθω εν παρόδω, φαίνεται να μην βρίσκει εντελώς αντίθετο τον Πλανητάρχη); Γιατί συνεχίζει να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις απειλές της ΕΕ (της ανεπαρκούς Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς) περί επιβολής σημαντικών κυρώσεων, που θα πλήξουν την οικονομία των γειτόνων μας;
Η απάντηση είναι αρκετά απλή: η Τουρκία παραβιάζει ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου εκμεταλλευόμενη στο έπακρο την αμυντική τακτική των δύο χωρών και προσδοκά, προφανώς, στο να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μετά από ένα θερμό επεισόδιο έχοντας διαπραγματευτικά χαρτιά στα χέρια του.
Σίγουρα, το γνωρίζει και ο ίδιος, δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν όλα του αιτήματα- όταν τα παρουσιάσει επισήμως- όμως η τακτική «ζήτα-ζήτα και όλο και κάτι θα πάρεις» είναι αρκετά προσφιλής στους γείτονές μας, που θα επιδιώξουν να κερδίσουν ό,τι κερδίζεται, αν και ειδικά στα σημεία της Μεσογείου που έχει «στοχεύει» ο Ερντογάν δεν έχει καμία δικαιοδοσία.
Ποια θα είναι η αντίδραση της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά και των συμμάχων μας;
Αυτό είναι το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου…