Όσο θα υπάρχουν αυτοκίνητα, μηχανές και… άνθρωποι, τα τροχαία θα είναι αναπόφευκτα. Τουλάχιστον για όσο καιρό θα αποδεχόμαστε ότι στην άσφαλτο και στους δρόμους θα συναντώνται μηχανές με μεγάλες δυνατότητες και άνθρωποι με περιορισμένες ικανότητες.
Κι όταν λέμε «μηχανές με μεγάλες δυνατότητες», δεν εννοούμε σώνει και καλά αμάξια τύπου Λαμποργκίνι, Φεράρι ή την Κορβέτ που πρόσφατα έγινε η αιτία για να χάσει ακόμη ένας άνθρωπος την ζωή εντελώς άδικα.
Μεγάλες δυνατότητες, προφανώς όχι τόσο όσο τα προαναφερθέντα θηρία, έχει και το «χιλιαράκι» που περνά από δίπλα σου δίχως να γυρνάς να του ρίξεις δεύτερη ματιά. Υπό προϋποθέσεις, ακόμη κι αυτό το ταπεινό όχημα μπορεί να μετατραπεί σε φονικό όπλο. Αρκεί στη θέση του οδηγού να βρεθεί οποιοσδήποτε που θεωρεί τον εαυτό του ικανό και «άξιο» να το φτάσει στα όριά του, υπερεκτιμώντας παράλληλα τις δικές του ικανότητες.
Πίσω από το τιμόνι ενός αυτοκινήτου ή μιας μοτοσυκλέτας μπορεί κανείς να είναι όποιος θέλει. Οι περισσότεροι εξ ημών πάντως επιλέγουμε να είμαστε επικίνδυνοι. Ίσως επειδή στις υπόλοιπες πτυχές της ζωής μας δεν έχουμε τα κότσια ή τις ευκαιρίες να αποδείξουμε το αντριλίκι ή τον τσαμπουκά μας.
Ενώ η άσφαλτος… Η άσφαλτος είναι εκείνο το μέρος που ένα «χάδι» στο γκάζι μετατρέπει τον κάθε κοινό θνητό σε έναν μικρό Θεό που αρνείται να αποδεχτεί την ατελή φύση του και λειτουργεί με την βεβαιότητα που χαρίζει η έπαρση, η οποία γίνεται ο μοιραίος συνοδηγός μας.
Αντί για την φωνή της συνείδησής μας, ακούμε εκείνες των προσωπικών δαιμόνων μας, που μας «προστάζουν» και μας καθοδηγούν, «παραμυθιάζοντάς» μας πως η άσφαλτος έχει –τάχα- δικούς της κανόνες, χωρίς ευθύνες και συνέπειες. Δίχως υποχρεώσεις και την ανάγκη αναστολών.
Το γιατί συνεχίζουμε να λειτουργούμε έτσι, είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να εξηγηθεί. Λες και δεν υπάρχουν αρκετά παραδείγματα εκεί έξω για να μας πείσουν για την ευκολία με την οποία ο επόμενος θάνατος από τροχαίο δεν θα είναι για εμάς απλά άλλη μια είδηση που θα περάσει στο time line μας, αλλά μια προσωπική υπόθεση στην οποία σχεδόν με τις ίδιες πιθανότητες θα μπορούσαμε να είμαστε οι θύτες ή τα θύματα μιας αντικοινωνικής συμπεριφοράς που προσβάλλει τον άνθρωπο ως νοήμον ον.
Αν το καλοσκεφτείς, τα κριτήρια για να αποκτήσει κανείς δίπλωμα οδήγησης θα έπρεπε να είναι πιο αυστηρά από την είσοδο στο πανεπιστήμιο. Κάθε χρόνο θα έπρεπε οι εισακτέοι να είναι λιγότεροι από τους επιτυχόντες των εξετάσεων, αλλά βέβαια έτσι θα έμεναν αδιάθετα και απούλητα τα εκατομμύρια αυτοκίνητα που κατασκευάζονται κάθε χρόνο. Σιωπηρά και μουλωχτά το «σύστημα» αποδέχεται ότι άνθρωποι περιορισμένης ευφυΐας και ικανοτήτων ή επιρρεπείς σε εθισμούς και έξεις, δηλαδή με λίγα λόγια άνθρωποι επικίνδυνοι, έχουν το δικαίωμα έτσι απλά να «οπλοφορούν», με τη μόνη διαφορά ότι το δικό τους όπλο έχει ρόδες.
Με τόσο μεγάλη ανοχή γύρω μας, μοιραία το «μπαλάκι» πέφτει πάνω στον καθένα από εμάς. Μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να προστατεύσουμε πρώτα από όλα τον εαυτό μας και κατά συνέπεια τους γύρω μας. Εμείς που ζητάμε να αλλάξει ο κόσμος. Εμείς που θέλουμε να γίνει καλύτερος. Εμείς που δεν ανεχόμαστε τις αδικίες. Εμείς που γινόμαστε αλληλέγγυοι οποιουδήποτε σε κάθε ευκαιρία. Οι ίδιοι «εμείς» που εγωιστικά αρνούμαστε να γίνουμε μέρος της αλλαγής που θέλουμε να δούμε γύρω μας. Εμείς, που εκ των πραγμάτων, προτιμάμε να βλέπουμε ειδήσεις για νεκρούς στους δρόμους, βέβαιοι πως σ’ εμάς κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ και επιχειρηματολογούμε γι’ αυτό την ώρα που οδηγάμε έχοντας καταναλώσει και μισό μπουκάλι ουίσκι…