Για τους περισσότερους, η όλη ιστορία με τον κορωνοϊό είναι μέχρι στιγμής, συνδεδεμένη με το κλείσιμο στο σπίτι. Όσοι έχουν την δυνατότητα δουλεύουν από εκεί, άλλοι εργάζονται σε επιχειρήσεις που έχει ανασταλεί η λειτουργία τους και αράζουν σπίτι περιμένοντας το πότε θα πάνε πάλι στη δουλειά τους, μερικές δεκάδες χιλιάδες το κάνουν διότι έχουν δυστυχώς απολυθεί ενώ φοιτητές και μαθητές βιώνουν κάτι σαν άσχημες διακοπές. Σε γενικές γραμμές πάντως, είναι ο εγκλεισμός που κυριαρχεί: όχι τυχαία, το «Μένουμε Σπίτι» είναι το σύνθημα των ημερών.
Πολλές φορές ξεχνάμε ωστόσο ότι οι ρυθμοί ζωής της κοινωνικής πλειονότητας δεν είναι οι ρυθμοί ζωής όλου του πληθυσμού. Από το «Μένουμε Σπίτι» δεν εξαιρούνται μόνο οι γιατροί ή οι φαρμακοποιοί, όπως εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κανείς αλλά και μια σειρά άλλων εργαζομένων που δουλεύουν σε ιδιαιτέρως δύσκολους κλάδους. Όπως οι υπάλληλοι καθαριότητας των Δήμων για παράδειγμα ή εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ. Αυτοί οι τελευταίοι ειδικά, μετά τους εργαζόμενους στο χώρο της Υγείας, είναι οι πιο ταλαιπωρημένοι της όλης υπόθεσης.
Η απόφαση να διευρυνθούν τα ωράρια των σούπερ μάρκετ καθημερινά υπήρξε ένα πρώτο μεγάλο πλήγμα για αυτούς, αλλά έστω και έτσι θα μπορούσε να πει κανείς πως πρόκειται για την ανταπόκριση στην υστερία της κοινωνίας να τρέξει να αγοράσει πράγματα μη τυχόν και ξεμείνει. Η απόφαση ωστόσο να ανοίγουν τα σούπερ μάρκετ και την Κυριακή, ποιον ακριβώς εξυπηρετεί -εκτός από τους ιδιοκτήτες τους προφανώς…;Υπάρχει καμία περίπτωση να ξεμείνει κανείς από κάτι τόσο σημαντικό που σε περίπτωση που το σούπερ μάρκετ παραμείνει κλειστό θα τον οδηγήσει στην καταστροφή; Είναι τόσο μεγάλη καταστροφή να δουλεύουν έξι στις εφτά μέρες τα σούπερ μάρκετ;
Οι παράλογες αποφάσεις φυσικά λειτουργούν σαν ντόμινο: έχουν δυσάρεστες επιπτώσεις που τελικά επιστρέφουν σαν μπούμερανγκ σε αυτούς που τις παίρνουν αρχικά. Τα πράγματα με τα βάναυσα και απάνθρωπα ωράρια που επιβληθεί στους εργαζόμενους των σούπερ μάρκετ είναι απλά: θα τα φτύσουν οι άνθρωποι. Και μπορεί ο κυνισμός των κυβερνώντων να είναι απύθμενος με αποτέλεσμα άπαντες να νοιάζονται για το πως «θα γίνει η δουλειά» χωρίς να τους απασχολεί το πόσοι θα την πληρώσουν μέχρι να συμβεί αυτό, ωστόσο εδώ το πρόβλημα αγγίζει ακόμα και αυτή τη λογική: δεν θα «γίνει η δουλειά» αν τα φτύσουν εκείνο που πρέπει να την κάνουν.
Στην τελική, αν και εφόσον είναι τόσο μεγάλη ανάγκη να λειτουργούν 7 στις 7 μέρες της εβδομάδας τα σούπερ μάρκετ, ας βγάλει οδηγία η κυβέρνηση να προσληφθεί το επιπλέον προσωπικό που απαιτείται. Είτε με μισθούς πληρωμένους από την ίδια την κυβέρνηση είτε από τα ίδια τα σούπερ μάρκετ, που εδώ που τα λέμε μόνο πρόβλημα ρευστότητας δεν έχουν αυτή τη στιγμή, ίσα ίσα: λεφτά στα ταμεία τους όχι απλά μπαίνουν με το τσουβάλι, αλλά αυτό θα συνεχίσει να ισχύει μέχρι το τέλος της κρίσης με τον κορωνοϊό.
Εκτός και αν το ζήτημα δεν είναι να δουλεύουν με φουλ ρυθμούς τα σούπερ μάρκετ για να καλύψουν μια κοινωνική ανάγκη αλλά για να βγάλουν οι ιδιοκτήτες τους περισσότερα λεφτά λόγω της συγκυρίας και με προσλήψεις υπαλλήλων (και άρα επιπλέον μισθούς) χαλάει η δουλειά….
