«Λέμε στις ιδιωτικές εταιρείες υγείας: είτε σας αρέσει είτε όχι, οι ΗΠΑ θα ακολουθήσουν όλες τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου και θα εξασφαλίσουν το δικαίωμα πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας για όλους. Κάθε Αμερικανός θα μπορεί να επισκεφθεί γιατρό όταν αρρωστήσει χωρίς να χρεοκοπεί μετά από μια απλή επίσκεψη σε νοσοκομείο».
Με αυτά τα λίγα λόγια ο Μπέρνι Σάντερς, επί σειρά ετών γερουσιαστής και μονίμως… χαμένος στην κούρσα των προκριματικών εκλογών για το χρίσμα των Δημοκρατικών, συνοψίζει το όραμά του για ένα σύστημα δημόσιας υγείας στην Μέκκα του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, όπου ο ιδιωτικός τομέας έχει αναλάβει εξολοκλήρου τον τομέα της περίθαλψης, αποκλείοντας εκατομμύρια πολίτες από αυτόν.
Για την ακρίβεια, υπολογίζεται ότι πάνω από 30 εκατομμύρια άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν ΚΑΜΙΑ δυνατότητα πρόσβασης, ενώ πολύ μεγαλύτερος είναι ο αριθμός εκείνων που έχουν ελάχιστη περίθαλψη, μόνο σε πρωτοβάθμιο βαθμό. Επιπλέον, η πλειοψηφία όσων χρειαστεί να νοσηλευτούν έστω και για μερικά μόνο βράδια σε ιδιωτικό νοσοκομείο έρχονται στη συνέχεια αντιμέτωποι με τεράστιους λογαριασμούς και χρέη τα οποία δεν είναι σε θέση να αποπληρώσουν.
Καθόλου παράξενα, τα υψηλά έξοδα νοσηλείας είναι η νούμερο 1 αιτία χρεοκοπίας των νοικοκυριών, ξεπερνώντας ακόμη και τις οφειλές από δάνεια (!), ενώ παράλληλα παρατηρείται το απόλυτο παράδοξο. Οι ΗΠΑ, αν και εμφανίζουν τεράστιες δαπάνες για την υγεία ως ποσοστό του ΑΕΠ, πολύ μεγαλύτερες σε σχέση με άλλες αναπτυγμένες χώρες, παραμένουν πολύ χαμηλά σε αποτελεσματικότητα και κατέχουν μια διόλου τιμητική, υψηλή θέση στη λίστα με τα ποσοστά θνησιμότητας… Η απόλυτη υπερδύναμη του κόσμου…
Όπως είναι φυσικό, η κατάσταση που επικρατεί παγκοσμίως με τον κορωνοϊό έφερε ξανά στο επίκεντρο τις… αιρετικές για τους νεοφιλελεύθερους απόψεις του Μπέρνι (όπως τον αποκαλούν απλά με το μικρό του όνομα), που βρήκε περισσότερα ευήκοα αυτιά για να ακούσουν τις ιδέες του. Κι επόμενα, άμεσα επιχειρήθηκε η πλήρης αποδόμηση του… σοσιαλιστή –για τα αμερικανικά δεδομένα- πολιτικού.
Παραδοσιακά η λέξη-κλειδί σε αυτήν την αντιπαράθεση είναι εκείνη στην οποία οι Αμερικανοί έχουν απόλυτη δυσανεξία. Φορολογία. Η ιδέα και μόνο ότι ο καθένας θα χρειαστεί να συνεισφέρει στην οικοδόμηση ενός δημοσίου συστήματος υγείας αντιμετωπίζεται ως το απόλυτο κακό, αφού άλλωστε ως τέτοιο παρουσιάζεται από τους πολέμιους τέτοιων ιδεών, οι οποίοι λειτουργώντας ως απόλυτοι δημαγωγοί, καταστροφολογούν και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις συνέπειες στις τσέπες της μεσαίας τάξης παρά το γεγονός ότι είναι κυρίως τα μέλη της που υποθηκεύουν το μέλλον τους κι εκείνο των παιδιών τους όταν νομοτελειακά θα χρειαστεί να επισκεφθούν για μια φορά στην ζωή τους ένα νοσοκομείο για μια σοβαρή ασθένεια ή για ένα σχετικά απλό χειρουργείο.
Βέβαια, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που προπαγανδίζουν δίχως ντροπή ότι έννοιες όπως η κλιματική αλλαγή ή το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν είναι τίποτα παραπάνω από… κουταμάρες των επιστημόνων και αρνούνται συστηματικά ότι η βαριά βιομηχανία και οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα παίζουν οποιοδήποτε ρόλο…
Μέγας αρχιερέας της ιδεολογίας της άρνησης είναι αυτή τη στιγμή ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος συνεχίζει και επεκτείνει τον δρόμο προηγούμενων Ρεπουμπλικάνων προέδρων που παραμένουν φανατικοί υποστηρικτές των λόμπι που χρηματοδοτούνται αφειδώς από εταιρείες πετρελαιοειδών και στην περίπτωσή μας φαρμακευτικών εταιρειών και ιδιωτικών ασφαλιστικών φορέων που κάθε χρόνο ξοδεύουν ανυπολόγιστα ποσά με δύο στόχους.
Πρώτον, την εξαγορά ουσιαστικά πολιτικών στην Γερουσία και την Βουλή των Αντιπροσώπων που είναι πρόθυμοι να μπλοκάρουν οποιονδήποτε νόμο θα βάλει φρένο στις επιδιώξεις τους και δεύτερον, προκειμένου να πείσουν ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης ότι η απέναντι πλευρά που κάνει λόγο για αλλαγές, είτε ψεύδεται είτε ζει σε μια ουτοπία, με προτάσεις που δεν είναι δυνατό να εφαρμοστούν καθώς έρχονται κόντρα με το «άγιο, αόρατο χέρι» που ρυθμίζει τις αγορές και περιορίζει τα δικαιώματα.
Η στρατηγική αυτή είναι από τις πλέον επιτυχημένες που έχουν ακολουθηθεί τις τελευταίες δεκαετίες στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όπως μαρτυρούν οι ίδιες οι εξελίξεις, αλλά και οι επιλογές των Αμερικανών όταν εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους. Ουσιαστικά χείρα βοηθείας δίνουν και οι ίδιοι οι Δημοκρατικοί οι οποίοι στην μετά Ομπάμα εποχή έχουν χάσει την επαφή τους με το εκλογικό σώμα, κυρίως λόγω της τάσης τους να στηρίξουν υποψηφίους στη λογική του «ξεπληρώνω» υποχρεώσεις του παρελθόντος. Η τραγική αβάντα στην Χίλαρι Κλίντον στην προηγούμενη αναμέτρηση, αλλά και η ουσιαστική στήριξη του (παραδοσιακού λούζερ) Τζο Μπάιντεν στην παρούσα φάση, ουσιαστικά τους έχει αποκόψει από την βάση, που προτιμά να μην εμφανίζεται καν στις κάλπες την ημέρα των εκλογών.
Ο Μπέρνι Σάντερς στήριξε ολόκληρη την πολιτική καριέρα του παλεύοντας με το κατεστημένο και καταθέτοντας ριζοσπαστικές ιδέες σχετικά με την φορολογία, τις επιδοτήσεις, το χρηματιστήριο, τις τράπεζες και προτείνοντας λύσεις που επαναφέρουν την κρατική ομπρέλα ως ανάγκη για την προστασία των πολλών. Βαδίζοντας στα χνάρια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο οποίος κάποτε είχε πει πως από όλες τις μορφές ανισότητας, η αδικία στην υγεία είναι η πλέον σοκαριστική και η πιο απάνθρωπη… Ωστόσο, 50 χρόνια μετά «δαίμονες» θεωρούνται εκείνοι που υποστηρίζουν τέτοιες… ακραίες ιδέες και όχι όσοι θησαυρίζουν από την σημερινή κατάσταση.