Υπάρχουν διάφορα πράγματα που, εν μέσω καραντίνας και με την επικαιρότητα συνολικά να περιστρέφεται γύρω από τις παγκόσμιες εξελίξεις αναφορικά με το ζήτημα του κορωνοϊού, μοιάζουν υπερβολικά περιττά. Εντάξει, όλες οι αντικρουόμενες απόψεις που υπάρχουν μέσα στην ελληνική κοινωνία δεν συμφιλιώθηκαν μεταξύ τους επειδή άπαντες βιώνουμε μια κοινή κατάσταση. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα ήταν και παράλογο. Ωστόσο κάποια πράγματα μοιάζουν σαν ένα ποτήρι που έχει ξεχειλίσει.
Το ζήτημα με τις εκκλησίες επί παραδείγματι, έχει αρχίσει να γίνεται πραγματικά ανυπόφορο. Τις πρώτες μέρες που έσκασε ανάμεσά μας το θέμα του κορωνοϊού και ενώ ολόκληρη η συζήτηση επικεντρωνόταν στο κατά πόσο αυστηρά πρέπει να είναι τα μέτρα κυκλοφορίας των ανθρώπων, καθώς και το αν το δημόσιο σύστημα υγείας είναι σε θέση να ανταποκριθεί στην κατάσταση, η επίσημη εκκλησία διεκδίκησε από το πουθενά να λάβει θέση ρυθμιστή της δημόσιας υγείας. Και με ευθύνη της κυβέρνησης- που μάλλον έδειξε υπερβολική ανοχή στην συνηθισμένη τάση της εκκλησίας να εκφέρει λόγο για ζητήματα που την υπερβαίνουν- αυτό έγινε.
Ενώ όλοι οι δημόσιοι μαζικοί χώροι ανέστειλαν αδιαμαρτύρητα τη λειτουργία τους ως αποτέλεσμα αναγκαστικής προσαρμογής, η εκκλησία αξίωνε και συνεχίζει να αξιώνει να εξαιρεθεί από αυτό τον κανόνα. Και αν όλη η συζήτηση αποκτούσε αρχικά χαρακτηριστικά γκροτέσκου πολιτικού διαλόγου με τους ιερείς να διατείνονται πως ο ιός δεν μπορεί να μεταδοθεί από την Θεία Κοινωνία, η πολλή υπολογίσιμη επιρροή που ασκείται από αυτή σε ένα μεγάλο κομμάτι πολιτών, κράτησε ζωντανές και μέσα στην καραντίνα τις χριστιανικές ενστάσεις αναφορικά με τη χρησιμότητα των μέτρων.
Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο η χριστιανική κοινότητα αλλά και το γεγονός ότι με την ίδια ένταση αρχίζει και φωνάζει και το αντίπαλο στρατόπεδο, και έτσι η φασαρία που γίνεται είναι πάρα πολύ έντονη. Και μέσα στην όλη φασαρία, τελικά αρχίζει κόσμος να στοιβάζεται σε δημόσιους χώρους, με αποτέλεσμα, ακόμα και όσοι διαφωνούν με τις ιδέες της εκκλησίας, να συμβάλουν σε επικίνδυνες μαζώξεις.
Το τελευταίο λιθαράκι σε όλο αυτό το σκηνικό μπήκε στους Αμπελόκηπους. Συγκεκριμένα, ανήμερα της Μεγάλης Παρασκευής, έμεινε ανοικτός για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα ο Ιερός Ναός του Αγίου Θωμά, στην πλατεία στο Λαϊκό Νοσοκομείο, με αποτέλεσμα οι πιστοί να προσέρχονται κατά μόνας για να προσευχηθούν και να προσκυνήσουν. Και κάπως έτσι σχηματίστηκαν μικρές ουρές στον προαύλιο χώρο του ναού.
Πρόκειται για μια παρανομία ενός εκκλησιαστικού φορέα, που κουβαλάει στο έπακρο την νοοτροπία πως η εκκλησία είναι υπεράνω νόμου, πως δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως ίσα και όμοια με όλους τους υπόλοιπους που έχουν βάλει σε μια μεγάλη παρένθεση την καθημερινότητά τους.
Αλλά και το πλήθος που μαζεύτηκε στην ίδια πλατεία βλέποντας την ουρά των πιστών προκειμένου να φωνάξει εναντίον τους για την ανευθυνότητά τους και να διαμαρτυρηθεί για την μη παρέμβαση της αστυνομίας, πώς ακριβώς λειτούργησε στην κατάσταση; Υπήρχε περίπτωση να λυθεί το θέμα με φωνές στις πλατείες και ένα αληθινό αλαλούμ να επικρατεί; Υπήρχε περίπτωση οι πιστοί να άλλαζαν επί τόπου απόψεις και να διαλυόντουσαν; Ή μήπως απλά μια ανούσια και επικίνδυνη μάζωξη σε ανοικτό χώρο εδραιώθηκε;
Γενικά, έχει παραγίνει το κακό με τις εκκλησίες- και γι’ αυτό ευθύνονται και οι δύο «αντικρουόμενες» πλευρές, οι οποίες σφάλλουν ανεβάζοντας τους τόνους εν καιρώ πανδημίας.
Είναι βέβαιο πως στο μέλλον θα υπάρξει σαφώς χρόνος προκειμένου να λυθούν τέτοιου είδους «δομικά» προβλήματα…