Αρχικά, τα (πολύ) θετικά του διαγγέλματος Μητσοτάκη το απόγευμα τις Τρίτης, το οποίο τόνωσε- έστω και ελαφρώς- την πληγείσα ψυχολογία του κόσμου που βρίσκεται, η συντριπτική πλειοψηφία, σε καραντίνα εδώ και 45 σχεδόν μέρες:
Ο πρωθυπουργός εξήρε την πειθαρχία που επέδειξαν οι Έλληνες στα σκληρά μέτρα που πάρθηκαν, μίλησε για το (αδιαμφισβήτητο, είναι η αλήθεια) γεγονός του ότι η κατάσταση στη χώρα μας δεν «ξέφυγε» και το σύστημα υγείας μας δεν υπερφορτώθηκε με αποτέλεσμα να γονατίσει- όπως, για παράδειγμα, συνέβη στην Ιταλία- και, τέλος, εξήγγειλε το πώς θα γίνει η σταδιακή άρση των περιορισμών (κατάργηση μηνύματος, το πώς και πότε θα ανοίξουν τα μαγαζιά και ούτω καθεξής).
Το ποτήρι, μετά από μια πολύ σκοτεινή και πρωτοφανή περίοδο παγκοσμίως, αρχίζει σιγά-σιγά, λοιπόν, να γίνεται μισογεμάτο, μιας και η μερική επιστροφή στην κανονικότητα από τις 4 Μαΐου γίνεται από άπιαστο όνειρο πολύ κοντινό γεγονός- αρκεί, φυσικά, να συνεχίσουμε όλοι μας να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί, μιας και ο κορωνοϊός δεν εξαφανίζεται έτσι απλά.
Αυτή, ωστόσο, είναι η πρώτη ανάγνωση του διαγγέλματος. Γιατί, δυστυχώς για πολλούς επαγγελματίες, υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού: λόγω του νέου καθεστώτος λειτουργίας πολλών επιχειρήσεων και των (απολύτως απαραίτητων, εξυπακούεται) μέτρων που θα παρθούν για το διάστημα Μαΐου-Σεπτεμβρίου, υπάρχουν 3 τομείς που, κατ’ ουσίαν, «τελειώνουν».
Σε ποιος αναφερόμαστε;
– Πρώτα-πρώτα στα ξενοδοχεία. Αν περάσει το μέτρο, ειδικά, που θέλει το πρωινό να σερβίρεται υποχρεωτικά στο δωμάτιο του κάθε πελάτη προκειμένου να αποφευχθεί ο συγχρωτισμός, καταλαβαίνει κάποιος εύκολα πως αυτό απαιτεί έξτρα προσωπικό για να γίνει το… ντελίβερι.
Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι λόγω του φόβου μετάδοσης του Covid-19 η πληρότητα των ξενοδοχειακών μονάδων δεν πρόκειται να ξεπερνάει το 50-60%, τότε καταλαβαίνει κανείς εύκολα πως τα πράγματα είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολα.
Και, τελειώνοντας, ας πάρουμε το σενάριο πως βρίσκεται ένα κρούσμα στο Χ ξενοδοχείο. Τι σημαίνει αυτό; Πως θα πρέπει να μπουν σε καραντίνα 14 ημερών οι πάντες, με τα έξοδα, προφανώς, να τα αναλαμβάνει η ιδιοκτησία.
Γίνεται εύκολα αντιληπτό, επομένως, πως ελάχιστα είναι εκείνα που θα πάρουν το ρίσκο να ανοίξουν εν μέσω (έστω και σε ύφεση) πανδημίας.
-Εν συνεχεία τα εστιατόρια και ό,τι σχετίζεται (ή, έστω, τα περισσότερα μαγαζιά που σχετίζονται) με την εστίαση: δεδομένου του ότι ταβέρνες, εστιατόρια και καφετέριες θα μπορούν να «βγάζουν» τραπέζια μόνο έξω όταν ξανανοίξουν και μέσα θ’ απαγορεύεται, είναι πασιφανές πως μιλάμε στην πραγματικότητα για υπολειτουργία των καταστημάτων, καθώς θα χάνουν το μισό τους μαγαζί.
Επομένως, πόσο εύκολο είναι να ανοίξει κάποιος γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως δε θα δουλεύει με φουλ τις μηχανές, την στιγμή που, παράλληλα, θα πρέπει να συνεχίσει να πληρώνει ενοίκιο, ρεύμα, νερό κοκ;
-Τέλος, όποια επιχείρηση σχετίζεται με φεστιβάλ, συναυλιακούς χώρους κτλ. Όπως ήταν αναμενόμενο ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαρακτήρισε ως «Εξαιρετικά απίθανο» το να γίνουν συναυλίες, ν’ ανέβουν θεατρικές παραστάσεις ή το να διεξαχθούν παιχνίδια παρουσία φιλάθλων στις εξέδρες, για τον απλούστατο λόγο πως η διασπορά του ιού αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα εκτινασσόταν σε αποκρουστικά ύψη.
Δεν είναι δύσκολο ν’ αντιληφθεί, λοιπόν, κανείς πως ο συγκεκριμένος κλάδος όχι απλά πλήττεται το προσεχές καλοκαίρι, αλλά βάζει επώδυνο λουκέτο.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: είναι δεδομένο πως τα μέτρα ορθώς πάρθηκαν και σαφώς η κυβέρνηση πράττει το σωστό για να γλυτώσουμε τα χειρότερα.
Εξίσου σαφές, όμως, είναι πως και οι 3 προαναφερθέντες τομείς «βουλιάζουν» μέσα σε μια ήδη παρηκμασμένη οικονομία όπως είναι η ελληνική…