Ήταν μεγάλο το μπούχτισμα που προκλήθηκε από την καραντίνα και το συνεχόμενο εγκλεισμό στο σπίτι- κατανοητό αυτό και απόλυτα ανθρώπινο. Όσο κι αν κάποιος (ινφλουένσερ- μη γελάτε…- ή όχι) δηλώνει πως περνάει υπέροχα στο σπίτι του, λατρεύει την καραντίνα γιατί του δίνει την ευκαιρία να κάνει πράγματα που στην «κανονική» ζωή δεν προλάβαινε κτλ, η 45ήμερη παραμονή μέσα παίζει περίεργα παιχνίδια στην ψυχολογία σου.
Και, ας μη γελιόμαστε, με τα δεδομένα της πανδημίας να αλλάζουν από τη μία στιγμή στην άλλη και ναι μεν να υπάρχει σταδιακή άρση των μέτρων, αλλά, από την άλλη, να είναι επιτακτικής ανάγκης το να συνεχίσουμε να προσέχουμε για να #meinoumeasfaleis, δημιουργείται ένα, τρόπον τινά, αλαλούμ.
Αυτή η «ασάφεια» σε συνδυασμό με την παντελώς ανεύθυνη στάση αρκετών που συμπεριφέρονται σα να αφήσαμε οριστικά και αμετάκλητα πίσω μας τον κορωνοϊό, έχει οδηγήσει σε εικόνες απείρου κάλλους, με αστυνομικούς να κυνηγάνε κόσμο σε πλατείες περιοχών όπου γίνεται το σώσε, υπό τον (απολύτως ρεαλιστικό) φόβο της κατακόρυφης εξάπλωσης του Covid-19.
Οι φωτογραφίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας από το Παγκράτι, την Κυψέλη, τα Πετράλωνα και άλλα μέρη δείχνουν μια τεράστια απόσταση από αυτό που έχει ο κόσμος στο μυαλό του και από αυτό που πρέπει να ισχύει.
Τι δηλαδή; Ότι παρά το γεγονός ότι τα μέτρα έχουν χαλαρώσει, ο κόσμος πρέπει να συνεχίσει να κάθεται σπίτι του και να προστατεύεται από την απειλή της πανδημίας και όχι να γιολάρει σαν να μην «παρενεβλήθη» ο τελευταίος 1.5 μήνας. Γενικότερα, θα πρέπει να γίνει αντιληπτό το εξής: θα αργήσουμε πολύ να επιστρέψουμε στην προ-κορωνοϊού εποχή, όσο κι αν μας στενοχωρεί αυτό.
Όλη αυτή η ανευθυνότητα που προκύπτει από αυτό το μαζικό «φτου ξ’ ελευθερία» που ακούστηκε μετά τη λήξη της απαγόρευσης κυκλοφορίας, μάλιστα, έχει και ένα κακό: δεν δικαιολογείται ούτε από τους ίδιους τους φορείς της.
Οι βασικοί ισχυρισμοί που έρχονται να υπερασπιστούν τα βραδινά στοιβάγματα και τους συνωστισμούς μετά μπίρας δεν είναι ορθολογικοί, αλλά αντίθετα πατάνε σε έναν μεγάλο «ωχαδελφισμό», ένα «σιγά μην κλειστούμε σπίτια μας», το οποίο συν τοις άλλοις ειπώνεται και από μια θέση ατομικιστική.
Διότι μπορεί διάφορα παιδιά που βρίσκονται στα 20κάτι ή ακόμα και στα 30κάτι να νιώθουν πως στην πραγματικότητα δεν χάλασε και ο κόσμος να μαζεύονται στις πλατείες αφού, άλλωστε, το πολύ-πολύ να αρρωστήσουν και μετά να αναρρώσουν, αλλά ρωτάει κανείς τις ευπαθείς ομάδες που κατοικούν σε αυτές τις περιοχές πως νιώθουν βλέποντας συγκεντρώσεις που είναι πραγματικές υγειονομικές βόμβες να πραγματοποιούνται κάτω από τα σπίτια τους;
Γιατί εντάξει, ναι, το γράψαμε και νωρίτερα: η καραντίνα έφερε τους πάντες σε μία περίεργη κατάσταση και η ανάγκη για να βγούμε έξω είναι αδήριτη. Όμως, όσο κάποιοι είστε χαλαροί και ωραίοι έξω, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων σας τους κανόνες περί απόστασης 2 μέτρων από τους άλλους και τη χρήση της μάσκας όπου αυτή είναι απαραίτητη, βάζετε σε τεράστιο κίνδυνο τις ευπαθείς ομάδες.
Τους παππούδες και τις γιαγιάδες ή τους διαβητικούς και όσους πάσχουν από αυτοάνοσα νοσήματα δεν τους σκέφτεστε; Ή μήπως όλοι αυτοί έρχονται σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο να ξεσκάσετε;
Και, στο τέλος-τέλος, όλοι όσοι αισθάνεστε οι ατρόμητοι, θα πηγαίνατε στο Μιλάνο με όλα τα έξοδα πληρωμένα να κάνετε διακοπές την παρούσα φάση, με την ίδια ευκολία που βγαίνετε έξω; Πάτε στην χώρα που το φυσάει και δεν κρυώνει από τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα πράγματα ή ο ωχαδελφισμός περιορίζεται στο εδώ τριγύρω;
Ρητορικό, προφανώς, το ερώτημα…