Κατ’ αρχάς να συμφωνήσουμε σε κάτι. Είναι θετικό που η πολιτική προστασία επιδιώκει να προλάβει καταστάσεις και μετά από κάθε ανεπιθύμητη δράση (όπως τα υπαίθρια πάρτι στις πλατείες) να αντιδράσει με τον πιο… πολιτισμένο τρόπο που διαθέτει, την επικοινωνία δηλαδή με στόχο την ευαισθητοποίηση των πολιτών.
Να δεχτούμε ότι άργησε να ετοιμάσει μια καμπάνια για αποτελεσματική ενημέρωση της κοινής γνώμης πριν την άρση των μέτρων καραντίνας; Να το δεχτούμε. Ο αιφνιδιασμός της πολιτείας οδήγησε στην άρον άρον εκπόνηση σχεδίου για την αστυνομική διαχείριση της κατάστασης και στην ατυχέσταστη επιχείρηση στην Κυψέλη. Οδήγησε επίσης στη δημιουργία ανάγκης των τηλεοπτικών σποτ, τα οποία μοιραία έγιναν σε πολύ περιορισμένο χρόνο και ως γνωστόν η βιασύνη δεν είναι η ιδανική συνθήκη για ένα επιτυχημένο αποτέλεσμα.
Ναι, το σποτ της Πολιτικής Προστασίας με τον Χρήστo Λούλη ήταν κακογυρισμένο σε βαθμό ξεπέτας. Το τελευταίο μήνυμα όμως που φανταζόμαστε ότι ήθελε να περάσει μέσα απ’ αυτό η Πολιτική Προστασία ήταν ότι η γυναίκα είναι αφελής και ο άνδρας το σκεπτόμενο ον που θα μας σώσει από την ανοησία της. Ακόμα και αν λάβουμε ως δεδομένο ότι ο εμπνευστής του είναι ο πιο φαλλοκράτης άνδρας του κόσμου, πιστεύει κανείς ότι σε αυτή τη χρονική συγκυρία τον έκοπτε έστω και στο ελάχιστο να προπαγανδίσει την ανωτερότητα του ανδρικού φύλου; Αν δεχτούμε ότι στην περίπτωση ενός τηλεοπτικού σποτ η πρόθεση είναι αποδεικτικό «αθωότητας» ή ενοχής, η κατηγορία του ως «σεξιστικού» είναι από υπερβολική έως κακόπιστη, στο επίπεδο της πολιτικής ευθύνης. Η προσωπική σφραγίδα του Χρήστου Λούλη, που ομολογουμένως με το παίξιμό του επέδειξε υπερβολικό ζήλο στην «ενοχοποίηση» της συντρόφου και το ανέμπνευστο του σεναρίου, είναι προφανώς το αποτέλεσμα της βιασύνης και της προχειρότητας για την απουσία φιλτραρίσματος στο τελικό αποτέλεσμα.
Δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι θα υπήρχαν ανάλογες αντιδράσεις αν είχε επιλεγεί αυτό το σενάριο στο τηλεοπτικό σποτ με την Κατερίνα Λέχου και είχε επωμιστεί αυτή το ρόλο να πείσει τον καλό της ότι είναι ανεύθυνο να συνωστιστούν σε υπαίθρια συγκέντρωση.
Από την άλλη, έστω μία Ελληνίδα να θεωρήθηκε προσβεβλημένη από το περιεχόμενο του σποτ, καλώς αυτό κατέβηκε και καταχωρήθηκε στο αρχείο ως «αποτυχημένο». Μην γελιόμαστε βέβαια, δεν ήταν μόνο οι «γνήσια» ενοχλημένοι που συνέδραμαν στην απόσυρσή του, αλλά και η ευρύτερη ομάδα των social media, που μπροστά στην πρωτόγνωρη ιστορικά συνθήκη της στήριξης των κυβερνητικών θέσεων από τη συντριπτική πλειονότητα των Μ.Μ.Ε. και την απελπιστική απουσία ερεισμάτων της απέναντι πλευράς σε επικοινωνιακό πεδίο, έχουν εξελιχθεί στη Νο.1 αντιπολιτευτική φωνή.
Αναζητώντας να πιαστούν από οπουδήποτε για να αποδοκιμάσουν μια κυβερνητική επιλογή, είναι βέβαιο ότι αυτή η μόδα θα παγιωθεί ως κορυφαία έκφανση της πολιτικής αντιπαράθεσης, όσο το αντιπολιτευτικό κενό απ’ τα ΜΜΕ θα μεγαλώνει και οι χρήστες των social media θα καυχιούνται για την όλο και αυξανόμενη επιρροή τους. Γνωρίζοντας ότι από τα Σκόιλ Ελικίκου έως το σποτ του Λούλη – επίσημα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάστηκε να βγάλει λέξη για αυτό – η χαλάστρα έγινε απ’ αυτούς.