Η πανδημία του κορωνοϊού έφερε στην επιφάνεια διάφορα θέματα.
Πολλά κοινωνικά ζητήματα που σε κανονικές συνθήκες ζωής δεν προλαβαίναμε ή δεν είχαμε τα ανάλογα ερεθίσματα για να τα θίξουμε και να προβληματιστούμε.
Κουβεντιάσαμε (και πλακωθήκαμε ως γνήσιοι Έλληνες) για πολλά:
Για τους χειρισμούς της κυβέρνησης. Για τις οικονομικές προεκτάσεις της πανδημίας.
Για τις ιατρικές παραμέτρους του φαινομένου (γιατί ποιος είπε ότι δεν ξέρουμε και από ιατρική).
Σε αυτό το τελευταίο κομμάτι λοιπόν δημιουργήθηκε και ένα από τα μεγαλύτερα «πεδία μάχης» της περιόδου της καραντίνας:
Η Θεία Κοινωνία…
Για να επιβεβαιωθεί (και) μέσω αυτής της διένεξης ένα από τα πιο εκνευριστικά φαινόμενα της εποχής μας:
Η δογματικότητα της επίσημης Εκκλησίας. Η ανεξήγητα αναχρονιστική προσέγγισή της.
Και η εξοργιστική επίδειξη του διαζυγίου που έχει πάρει με τη λογική. Αν τελοσπάντων την «παντρεύτηκε» ποτέ…
Είδαμε λοιπόν τους ανώτερους ιεράρχες ν’ αρνούνται πεισματικά να εγκλιματιστούν με τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Να επιμένουν ότι δεν έπρεπε να κλείσουν οι εκκλησίες (όπως συνέβη με όλους τους άλλους χώρους συναθροίσεων).
Να καταριούνται και ν’ απειλούν με αφορισμούς εκείνους που εισηγήθηκαν και αυτούς που εφάρμοσαν εντέλει το σφράγισμα των ναών στο πλαίσιο των μέτρων προστασίας.
Και ενδιάμεσα να καταγράφονται μεμονωμένα περιστατικά εγκληματικής ανευθυνότητας από παπάδες, όπως εκείνου που μεταλάμβανε κρυφά πιστούς από την πίσω πόρτα.
Όλα αυτά στο όνομα της πίστης. Με την ίδια λογική της προσκυνήτριας που αναφωνούσε «εμείς δεν φέραμε κορωνοϊό από τα Ιεροσόλυμα, φέραμε ευλογία».
Με συνεχή αναπαραγωγή του αστείου επιχειρήματος «πες μου έναν που να κόλλησε αρρώστια από τη Θεία Κοινωνία», λες και ΟΛΟΙ όσοι μεταλαμβάνουν παρακολουθείται έπειτα το ιατρικό τους ιστορικό και διαπιστώνεται αν νόσησαν και από τι.
Πάνω λοιπόν που είχε αρχίσει να καταλαγιάζει κάπως αυτή η συζήτηση και η (μάταιη) προσπάθεια να πειστεί μεγάλη μερίδα χριστιανο-ταλιμπάν ότι σε περίοδο πανδημίας είναι εγκληματικό να κοινωνούν δεκάδες άνθρωποι από το ίδιο κουταλάκι, φούντωσε ξανά.
Χάρη στον Χαράλαμπο Κοπανάκη…
Τον κρητικό παπά που τόλμησε (γιατί αν μη τι άλλο χρειαζόταν τόλμη για να το κάνει) να πάει κόντρα στην τυπολατρία της επίσημης Εκκλησίας.
Να διαχωρίσει την άποψή του από τη δογματική προσέγγιση της διαδικασίας με την οποία πρέπει να γίνεται η Θεία Κοινωνία τη δεδομένη χρονική συγκυρία.
Και να εξηγήσει με απόλυτα τεκμηριωμένο λόγο (τόσο θεολογικά, όσο και ιστορικά) το αυτονόητο:
Ότι είναι ουτοπικό να πιστεύει κανείς πώς δεν υπάρχει κίνδυνος να κολλήσει ασθένεια όταν μεταλαμβάνει.
Ότι η αναζήτηση εναλλακτικών τρόπων για τη Θεία Κοινωνία σε μια περίοδο όπου κινδυνεύει η ζωή των πιστών (αλλά και όλων όσων τους συναναστρέφονται) δεν είναι αμαρτία.
Ότι σημασία έχει -εν κατακλείδι- να μετέχουν οι πιστοί στο μυστήριο και όχι ο τρόπος που θα το κάνουν…
Ποιος είδε τον Θεό (ή μάλλον θεσμικούς εκπροσώπους του και αυτόκλητους υπερασπιστές των «ιερών και των οσίων») και δεν τον φοβήθηκε!
Τι «βλάσφημο» τον αποκάλεσαν, τι πύρινα (αλλά και ανώνυμα) άρθρα γράφτηκαν εναντίον του, τι (χριστιανικές πάντα) ύβρεις δέχθηκε.
Η τοποθέτησή του θεωρήθηκε προκλητική και το «ξήλωμα» παρουσιάστηκε ως το λιγότερο που πρέπει να κάνει η Μητρόπολή του (η οποία δεν παρέλειψε να τον καλέσει σε απολογία).
Λες και απαγορεύεται να εκφράσει κάποιος τη γνώμη του αν αντιτίθεται στη «μουχλιασμένη» νοοτροπία που επιμένει να διατηρεί ο κλήρος στην Ελλάδα.
Λες και απαγορεύεται ένας ιερέας να πιάνει τον σφυγμό της εποχής του και ν’ ασκεί το λειτούργημά του (όχι προσκολλημένος στους τύπους αλλά) με ευελιξία που σε τίποτα δεν αμφισβητεί ή μειώνει αυτά που πρεσβεύει.
Λες και απαγορεύεται να είσαι ταυτόχρονα πιστός στον Θεό, αλλά και άνθρωπος με κοινή λογική…
Γιατί ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής που προ ημερών έδωσε εντολή να προσφέρεται προσωρινά η Θεία Κοινωνία με μεταλλικά κουτάλια μιας μόνο χρήσης ανά άτομο μάλλον είναι κι αυτός… βλάσφημος.
Μάλλον κι εκείνος αγνοεί τις επιταγές της εκκλησιαστικής παράδοσης και πρέπει κι εκείνος να καθαιρεθεί των καθηκόντων του.
Εκτός κι αν ισχύουν άλλα μέτρα… οργής και άλλα περιθώρια ευελιξίας για τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής και άλλα για τον ταπεινό παπά-Χαράλαμπο από τον Σοκαρά της Κρήτης.
Όπως και να ‘χει, το βέβαιο είναι ένα:
Αν δικαιωθούν εκείνοι που κατηγορούν τον Κοπανάκη και ζητούν ως Σαλώμες «την κεφαλή του επί πίνακι», χαμένη θα βγει πρώτα απ’ όλα η Εκκλησία.
Διότι θα έχει επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά την αυτοκτονική τάση να της δείχνουν το φεγγάρι κι εκείνη να κοιτάζει το δάχτυλο…