«Προσωπικά έχω την ανάγκη της Θείας Κοινωνίας όπως κάποιος άλλος χρειάζεται το φαγητό, πεινάω πνευματικά. Με στηρίζει, είναι η πνευματική τροφή μου. Καταλαβαίνω ότι δεν μπορούν να το κατανοήσουν όλοι αυτό, αλλά θα ήθελα να το σέβονται». Τάδε έφη Άρης Σερβετάλης.
Απ΄αυτή τη φράση θα επιχειρήσω να πιαστώ και να πω κάποια πράγματα, πράγματα που δεν τα λέω εγώ προφανώς, αλλά αποτελούν την διαρκή προτροπή των επιστημόνων σε αυτό το διάστημα.
Σε αντίθεση με όσα είπε ο Νίκος Οικονομόπουλος ή η Μαρία Σολωμού, τα λεγόμενα του Άρη Σερβετάλη δεν έγιναν αποδεκτά με την ίδια επιθετική αντίδραση. Οι περισσότεροι έσπευδαν να αντικρούσουν όσα είπε, αλλά δεν αμελούσαν να γράψουν πως εκτιμούν το ταλέντο του και τον τρόπο με τον οποίο κοινωνεί τα πιστεύω του.
Αν με ρωτάτε, που σίγουρα κανένα δεν αφορά η γνώμη μου, αλλά οφείλω να την καταθέσω, ικανός δεν είμαι να κρίνω τον Άρη Σερβετάλη και τον κάθε Άρη Σερβετάλη ως προσωπικότητα και να ανάξω την μια άποψη που εκφράζει ως απόλυτα ενδεικτική του χαρακτήρα του. Σαφώς τον εκτιμώ ως ηθοποιό, αναμφίβολα εκτιμώ και την στάση του σε πολλά πράγματα, μεταξύ αυτών και της πίστης που έχει επιλέξει και βάσει της οποίας κινεί τη ζωή του. Από τα όσα είπε στη συνέντευξή του, μου άρεσαν και συμφώνησα αρκετά όπως πχ για την ολιγάρκεια στην οποία πρέπει να μάθουμε και την “ανάσα” της φύσης.
Και ειλικρινά θα ήθελα αυτή του τη στάση ζωής να την υιοθετούσαν όλοι όσοι θεωρούν εαυτούς χριστιανούς, που μπορεί να κοινωνούν το πρωί και την υπόλοιπη μέρα να ασελγούν στη φύση, στον τόπο που τους χάρισε ο Θεός.
Αυτά όλα βέβαια ελάχιστη σχέση έχουν με τη φράση του και με όσα θα γραφτούν από δω και πέρα. Πράγματα που, ξανατονίζω, δεν αφορούν καμία στηλίτευση του ανθρώπου κι ούτε είναι διακριτικά αντιπαράθεσης ή επίθεσης.
Νομίζω πως αρχικά αξίζει να εστιάσουμε στην αντίδραση της πλειοψηφίας που συνυπολόγισε όλα τα παραπάνω στο πώς θα απαντήσει στα λεγόμενα του ηθοποιού. Έπαιξε σίγουρα ρόλο και η επαγγελματική του διαδρομή, που στο μυαλό αρκετών είναι δείγμα ανωτερότητας σε σχέση με τον Οικονομόπουλο που εκπροσωπεί μουσικά κάτι που ενδεχομένως να το κατακρίνουν. Μια λογική βέβαια που εφαρμόζεται λανθασμένα.
Πάμε όμως παρακάτω. Η επιθυμία για λήψη της Θείας Κοινωνίας από έναν οποιονδήποτε άνθρωπο είναι σεβαστή. Σεβαστή από το κράτος, που στο τέλος όλα καταλήγουν στο θεσμικό πλαίσιο των πραγμάτων. Αν εγώ ή ο δείνα δεν το σεβόμαστε αυτό, ο θιγόμενος πιστός δεν έχει λόγο να ασχοληθεί μαζί μας εφόσον το κράτος του το επιτρέπει.
Στο κομμάτι του κορωνοϊού όμως ζήσαμε ειδικές περιστάσεις. Όλοι μας έπρεπε και πρέπει ακόμα να λειτουργήσουμε με διαφορετικό γνώμονα. Αν λοιπόν η επιθυμία παραμένει σεβαστή, η πραγμάτωση της δεν παραμένει σεβαστή. Γιατί, σε αντίθεση με τον ισχυρισμό του, η επιστήμη δεν σταματά έξω από τον χώρο της εκκλησίας.
Ναι, γνωρίζουμε από ψυχολογία των ομάδων κι από την ανάγκη των ανθρώπων να ενώνονται πνευματικά και η πίστη είναι η πιο ισχυρή πνευματική ένωση που υπάρχει στον πλανήτη μας. Δόξα τω Θεώ την έχετε χορτάσει όλοι όσοι ασπάζεστε κάποια θρησκεία. Δεν θα χαθεί ο κόσμος αν για λίγο καιρό απέχετε από την υλική σύνδεση, γιατί η Θεία Κοινωνία έχει μεν συμβολισμό, αλλά είναι υλική σύνδεση με το θείο.
Η πνευματική, ευτυχώς για όλους, δεν χρειάζεται κανένα κουτάλι καμία επαφή με άλλον. Η προσευχή και η εσωτερική συζήτηση με το θείο είναι υπεραρκετή για να νιώσει ο κάθε πιστός ότι δεν πορεύεται μόνος και πως κάποιος τον προσέχει και έχει τους λόγους του για το κάθε τι που του φέρνει στη ζωή του.
Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου και η ουσία της όλης κουβέντας. Μπορεί στο μυαλό του κ. Οικονομόπουλου, του κ. Σερβετάλη, της κ. Σολωμού η επιστήμη να σταματά εκεί που αρχίζει η πίστη, αλλά και το δικαίωμα τους στην πίστη τους σταματά εκεί που θα θέσουν σε κίνδυνο την υγεία μου και του κάθε άλλου…