Ήταν για χρόνια ένα εσωτερικό αστείο της ποπ κουλτούρας, που κανείς δεν περίμενε να γίνει ποτέ πραγματικότητα. Κάποιοι το έλεγαν για πλάκα ότι κάποτε ένας τύπος σαν τον Ντόναλντ Τραμπ ή ίσως και ο ίδιος ο Τραμπ θα καταλήξει να κυβερνά τις ΗΠΑ. Όταν αυτό έγινε όντως πραγματικότητα, θεωρήσαμε ότι έχει τερματίσει κάθε επίπεδο φαντασίας, ότι τα έχουμε δει όλα. Ο Ντόναλντ Τραμπ πρόεδρος της Αμερικής στα αλήθεια, όχι σε κάποιο φουτουριστικό και σουρεαλιστικό σίριαλ. Οκ, κάποιος μας τρολάρει…
Όμως συνήθως οι τρολιές εμπεριέχουν μια ευχάριστη αίσθηση, ακόμα και αν σε τσιγκλάνε. Και στην περίπτωση του πλανητάρχη των ΗΠΑ η αίσθηση ήταν ακριβώς αντίθετη. Και μάλιστα, όσο υπάρχουν εξελίξεις σε μια σειρά από άλλους τομείς, όσο πιο κρίσιμες στιγμές περνάει ο πλανήτης, όσο πιο ηγετική στάση καλείται να κρατήσει ο πλανητάρχης του, τόσο περισσότερο φαίνεται πόσο εν δυνάμει καταστροφικό είναι αυτός ο τελευταίος να λέγεται Τραμπ.
Πρόκειται άλλωστε για έναν πολιτικό που βασίζει την ίδια την κυβέρνησή του σε μια λογική ρατσισμού και άρα μίσους μεταξύ των ανθρώπων. Και είναι προφανές πως όταν το μίσος είναι η κινητήρια δύναμη της πολιτικής σου υπόστασης, τότε πανεύκολα αυτό θα παράξει πολύ μαζικά αποτελέσματα τις κρίσιμες στιγμές. Και ταυτόχρονα, θα σου γυρίσει μπούμερανγκ τις υπόλοιπες.
Ανάμεσα στην τρομακτική κρίση που βίωσε η Αμερική κατά το ξέσπασμα της πανδημίας του κορωνοϊού μέχρι τις τρομακτικές ταραχές της Μινεσότα, που όμοιές της σε επίπεδο μαζικότητας και βιαιότητας, είχε να ζήσει η χώρα από το 1992 και την περίφημη εξέγερση του Λος Άντζελες, υπάρχουν προφανέστατες αλληλεπιδράσεις.
Ο Τραμπ καταρχάς ήταν από τους βασικότερους υπερασπιστές της «ανοσίας της αγέλης». Σύρθηκε βαριεστημένα στη γραμμή της καραντίνας και ταυτόχρονα εφάρμοσε μια πολιτική χρηματικής ενίσχυσης των ανώτερων στρωμάτων και ταυτόχρονης υποτίμησης των κατώτατων στρωμάτων. Αυτές οι τελευταίες είδαν τον κορωνοϊό να γίνεται φόβος και τρόμος τους: ενώ οι πλούσιοι της χώρας περνούσαν καραντίνα στα ευρύχωρα προάστια, τα πολυπληθή γκέτο πλήρωναν τον υπερπληθυσμό που η ίδια η φτώχεια τους τούς έχει φορτώσει και ταυτόχρονα, η δημόσια υγεία αγνοούνταν επιδεικτικά από τον πρόεδρο των ΗΠΑ.
Η αστυνομική δολοφονία του Τζορντ Φλόιντ είναι χαρακτηριστικό δείγμα μιας έντονης στροφής ρατσισμού και αντίδρασης μέσα στους κόλπους της αστυνομίας τα τελευταία δέκα χρόνια. Μιας τάσης που ξεπήδησε ως αντίδραση από ρατσιστές αστυνόμους απέναντι στην προεδρία Ομπάμα και στη συνέχεια ένιωσε πως απελευθερώνεται με την έλευση Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Αυτή η απελευθέρωση χτύπησε ταβάνι την εποχή του κορωνοϊού: οι καταγγελίες για αστυνομική βία απέναντι σε μαύρους ανθρώπους με αφορμή την ανάγκη της «κοινωνικής αποστασιοποίησης» ήταν καθημερινές. Το να υπάρξει νέος νεκρός της μαύρης κοινότητας από αστυνομικά χέρια ήταν αναμενόμενο.
Το ντόμινο όλων αυτών των γεγονότων έχει οδηγήσει πλέον σε μια χώρα που βιώνει εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Ήταν αναμενόμενο: ο ίδιος ο πρόεδρος της εκφέρει απόψεις και εφαρμόζει πολιτικές που διαχωρίζουν τους ανθρώπους, που οξύνουν τα προνόμια αλλά και τις αδικίες, που τελικά ωθούν τους φτωχούς να εξεγερθούν με κάθε αφορμή. Άραγε η Αμερική έχει καταλάβει το μεγάλο λάθος της ψήφισης του Τραμπ ή οι ακραίες φωνές που τον στηρίζουν θα συσπειρωθούν λόγω των εξεγέρσεων και ο Τραμπ θα νικήσει εκ νέου; Όλα τα έχουμε δει…