Όσοι παρατηρούν με συνέπεια την ξεδίπλωση του ναζιστικού φαινομένου στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία περίπου 8 χρόνια, οπότε και η Χρυσή Αυγή μπήκε με επιθετικότητα στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, μπορούν να διαβεβαιώσουν πως ένα μεγάλο και κομβικό τμήμα αναφορικά με αυτό έχει να κάνει με την εικόνα του. Και μάλιστα, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι αυτό μπορεί να ισχύει για κάθε άλλη δύναμη του πολιτικού παιχνιδιού.
Αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό εξηγήσιμο. Η βαθιά ανορθολογική φύση του ναζισμού τον ωθεί στο να υπερτονίζει την μορφή της πολιτικής του παρουσίας και να υποτιμά το περιεχόμενό της. Διότι σε τελική ανάλυση, όσα επικοινωνιακά παιχνίδια και αν παίξει ο οποιοσδήποτε πολιτικός χώρος, στο τέλος της ημέρας, θα κριθεί για την ορθότητα των όσων λέει. Για τον ναζισμό, που αποτελεί το άκρως αντίθετο της λογικής και απευθύνεται σε ένα αντίστοιχης ποιότητας ακροατήριο, αυτό δεν ισχύει. Αυτός είναι και ο λόγος που η ατσαλάκωτη, μάτσο και γεμάτη «σκληρότητα» και μιλιταριστική αισθητικής εικόνα των μελών της Χρυσής Αυγής, είχε μεγαλύτερη σημασία για την ατζέντα της από… την ίδια την ατζέντα της.
Υπό μια έννοια λοιπόν, μοιάζει απόλυτα λογικό το γεγονός ότι άπαντες γελάνε από το πρωί με το όνομα που ανακοίνωσε πως θα δώσει στο νέο κόμμα του, ο Ηλίας Κασιδιάρης. «Έλληνες για την πατρίδα», θα λέγεται το μόρφωμα του πάλαι ποτέ πρωτοπαλίκαρου της Χρυσής Αυγής και με τα αρχικά «Έλληνες ΓΤΠ» να σχηματοποιούνται αναφορικά με την έμπνευσή του, εύλογα αναρωτιέται κανείς πως γίνεται ο Κασιδιάρης να αυτο-τρολάρεται με τόσο τρανταχτό τρόπο.
Πρόκειται αναμφίβολα για ένα τεράστιο αυτογκόλ και ειδικά, όταν έχουμε να κάνουμε με τον εκπρόσωπο ενός χώρου που η σοβαροφάνεια και η άκαμπτη εικόνα είναι προϋποθέσεις υψηλής πολιτικής ορατότητας. Υπό μια άλλη έννοια βέβαια, πίσω από αυτή τη μαζική πλάκα που διακατέχει τις αντιδράσεις του κόσμου στο βασικό πεδίο σφυγμομέτρησης της εποχής, δηλαδή τα social media, αναφορικά με το όνομα του κόμματος του Κασιδιάρη, ελοχεύει και ένας κίνδυνος που αν υποτιμηθεί ενδεχομένως να δημιουργήσει αντίστροφα αποτελέσματα.
Δεν πρέπει να το ξεχνάμε: ο ναζισμός δεν είναι αστείο πράγμα. Η τρολ διάθεση και η ανάλαφρη πρόσληψη της είδησης πως ένα νέο ναζιστικό μόρφωμα γεννιέται, δεν πρέπει να μας κάνει να το ξεχάσουμε αυτό. Και αν μείνουμε απλά στο γεγονός ότι το όνομα του κόμματος του Κασιδιάρη είναι αστείο ξεχνώντας την ουσία της υπόθεσης, οδεύουμε σε έναν πολύ επικίνδυνο αποπροσανατολισμό. Η ουσία του ζητήματος είναι ξεκάθαρη: με τον βασικό ναζιστικό φορέα της ελληνικής πραγματικότητας να έχει καταρρεύσει εκλογικά, ένα χαρακτηριστικό στέλεχός του επιχειρεί να αναστήσει το ρεύμα του μέσω μιας νέας οργάνωσης.
Ο ναζισμός επιχειρεί να ανασυγκροτηθεί και να παίξει εκ νέου κοινωνικό ρόλο μετά την πρόσφατη εκλογική συντριβή του: να ποια είναι η βασική είδηση γύρω από την ανακοίνωση του ονόματος για το κόμμα του Κασιδιάρη. Ας κάνουμε όση πλάκα θέλουμε με το όνομα που διαλέχτηκε για το εν λόγω κόμμα, αλλά ας θυμόμαστε αυτή την πραγματικότητα και κυρίως, πως σε τέτοια ζητήματα δεν αντιστοιχούν πλάκες. Σε τελική ανάλυση, αν αυτή η πραγματικότητα περνάει στο φλου, αν η ανακοίνωση της συγκρότησης ενός νέου ναζιστικού φορέα αποτελεί απλά μια είδηση σαν όλες τις άλλες, τότε έχει βγει κερδισμένος ο Κασιδιάρης: προσλαμβάνεται ως ένας πολιτικός σαν όλους τους άλλους, που ιδρύοντας ένα νέο κόμμα κάνει μια τυπική κίνηση ενός πολιτικού σαν όλους τους άλλους.
Όμως όσο και αν ο ίδιος ο Κασιδιάρης το επιδιώκει αυτό, έχοντας ως παράδοξο και ιδιότυπο σύμμαχό του την πλάκα γύρω από το όνομά του κόμματος του, δεν πρέπει να γίνει αποδεκτός αυτός ο ισχυρισμός: ο Κασιδιάρης δεν είναι ένας πολιτικός σαν όλους τους άλλους. Το τατουάζ με τη σβάστικα στο χέρι του θα υπάρχει για να το υπενθυμίζει αυτό.