Δεν υπάρχει πιο διαδεδομένη συνήθεια στο ελληνικό ίντερνετ από την διαρκή συζήτηση πάνω σε ζητήματα επικαιρότητας.
Για την ακρίβεια, πολλές φορές η ίδια η επικαιρότητα παράγεται από το ίντερνετ: το αν ένα θέμα θεωρείται επίκαιρο ή όχι είναι άμεσα συνδεδεμένο με το κατά πόσο αποτελεί αγαπημένο ζήτημα ενασχόλησης για τους ιντερνετικούς χρήστες. Όλη αυτή η διαδικασία τροφοδοτεί με τη σειρά της δημοσιεύματα επί δημοσιευμάτων, από Μέσα που επιχειρούν να γίνουν τμήμα όλης αυτής της βαβούρας.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά θέματα που προέκυψαν τελευταία και κινήθηκε προς αυτή την κατεύθυνση είναι η περίφημη πλέον υπόθεση της επίθεσης με βιτριόλι στην 34χρονη Ιωάννα στην Καλλιθέα. Τα δημοσιεύματα ερχόντουσαν το ένα μετά το άλλο, η κοινή γνώμη έστεκε σαστισμένη μπροστά στην είδηση μιας τόσο βάρβαρης επίθεσης αλλά ταυτόχρονα και διψασμένη για νέα, για κους κους και αναλύσεις τα social media, για εξέλιξη της υπόθεσης σαν να παρακολουθεί κάποια ταινία ή κάποιο θεατρικό.
Τα διαδικτυακά ΜΜΕ έκαναν φυσικά τη χάρη στην κοινή γνώμη. Κάθε μέρα την τροφοδοτούσαν με αυτό για το οποίο διψούσε. Με υποθέσεις, με εκτιμήσεις, με απόψεις για το περιστατικό. Τις πρώτες μέρες, προτού η Ιωάννα θυμηθεί το πως έλαβε χώρα η επίθεση, όταν σοκαρισμένη προσπαθούσε να βρει τις λεπτομερείς αναμνήσεις της από αυτό το μαύρο βράδυ για την ίδια, το πόρισμα είχε σχεδόν βγει: ο πρώην της ήταν ο υπεύθυνος για την επίθεση. Για την ακρίβεια, φερόταν να είναι ύποπτος. Μεγάλη απόσταση ανάμεσα στις δυο αυτές προτάσεις και το νόημά τους. Μικρό το κακό ωστόσο: η πρώτη «πουλάει» πιο πολύ, αυτό πρέπει να παίξει.
Και κάπως έτσι τα μεγάλα ιντερνετικά δικαστήρια δίκασαν, καταδίκασαν και χτύπησαν το ιντερνετικό τους σφυρί ενάντια στον αναμφισβήτητο ένοχο για αυτήν την άθλια επίθεση. Συζητήσεις για το ποια είναι η ποινή που του αξίζει αναπτύχθηκαν, ανακαλύψεις που θα ζήλευε μέχρι και ο Σέρλοκ Χολμς, όπως ότι ο πρώην της Ιωάννας είχε πρόσβαση λόγω δουλειάς σε αποθήκη με χημικά και άρα είναι σίγουρα ο ένοχος, ενίσχυσαν το κλίμα λαϊκού δικαστηρίου. Τελικά, φαίνεται πως κατά το κοινώς λεγόμενο, όλα αυτά ήταν μούφες.
Οι αναμνήσεις της Ιωάννας επανήλθαν, έγινε γνωστό πως τελικά την επίθεση την είχε κάνει γυναίκα, εν τέλει οι (αληθινές) έρευνες οδήγησαν στη βασική ύποπτη και αυτή συνελήφθη. Στο μεταξύ ξεχάσαμε το σενάριο που ήθελε τον πρώην της να είναι υπεύθυνος για μια εγκληματική ενέργεια. Αλλά οι ιντερνετικές απολογίες δεν ήρθαν να αντικαταστήσουν τον κανιβαλισμό που είχε προηγηθεί. Δεν είναι τόσο ελκυστικό αυτό το συναίσθημα άλλωστε: ο όχλος δεν γουστάρει να απολογείται.
Ευτυχώς, τα social media δεν δικάζουν: αυτό συμβαίνει στις δικαστικές αίθουσες. Ευτυχώς, για τον νόμο ισχύει ακόμα το αξίωμα πως κάθε άνθρωπος είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Όμως, υπάρχει μια άτυπη καταδίκη που προκύπτει μέσα από τους δημόσιους διαλόγους της κοινής γνώμης και η οποία προσομοιάζει με μεσαιωνικά ένστικτα:
μπόλικοι που εμπλέκονται σε αυτό το ιντερνετικό αλισβερίσι θα πετροβολούσαν σε κάποια πλατεία τον πρώην της Ιωάννας. Τώρα βέβαια δεν του ζητάνε καν συγγνώμη. Είναι απασχολημένοι άλλωστε: πλέον υπάρχει νέα ύποπτη στο κάδρο, έχουμε μπροστά μας νέο θύμα κανιβαλισμού. Τα δικαστήρια άλλωστε, που κρίνουν βάση στοιχείων και αποδείξεων, είναι τόσο ξεπερασμένα για τα ήθη και τα έθιμα του ιντερνετικού μας μεσαίωνα.